της Reem A. Hamadaqa*, για το Mondoweiss (2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025)

Πολλοί από μας επιστρέφουμε στη βόρεια Γάζα, λαχταρώντας να ζήσουμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σταθούμε ορθοί και να ανακάμψουμε. Τι σημαίνει όμως αυτό για τους μάρτυρές μας; Θα επιστρέψουν κι αυτοί σπίτι;

Έπεσα για ύπνο το βράδυ της 6ης Οκτωβρίου του 2023. […] Σχεδίαζα την επομένη να διδάξω στους μαθητές μου […] τον γραμματικό κανόνα “συνήθως”, ώστε να μπορούν να περιγράψουν πράγματα που έκαναν στο παρελθόν, αλλά δεν κάνουν πια. […] Επρόκειτο στη συνέχεια να κάνω μια παρουσίαση, για τη διάκριση μεταξύ του μεταφράσιμου και του αμετά­φραστου, τι κρατάμε και τι όχι.

Δεν έκανα φυσικά καμιά παρουσίαση.

Αισθάνομαι ότι πήγα για ύπνο στις 6 Οκτωβρίου και ξύπνησα το πρωί της 19ης Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που ανακοινώθηκε η κατάπαυση του πυρός. Επιστρέφω άξαφνα στη ζωή μετά απ’ αυτές τις εξουθενωτικές 466 μέρες, γεμάτες δολοφονίες, λιμοκτονίες και εκτοπισμούς των ανθρώπων της Γάζας.

Φαινόταν ότι αυτές οι μέρες δεν θα τέλειωναν ποτέ. “Μετά το τέλος του πολέμου, θα κάνω αυτό κι εκείνο”. […] Ήταν το “μότο” της οικογένειάς μου, κάθε στιγμή που καταφέρναμε να επιβιώσουμε.

Τελείωσε όμως.

Αφού ξεριζώθηκαν οι γονείς, τ’ αδέρφια και οι συγγενείς μου. […]

Στις πρώτες μέρες του πολέμου, αμέτρητοι εκτοπισμένοι συγγενείς και φίλοι άρχισαν να εμφανίζονται στο σπίτι μας στην πόλη της Γάζας. Έφτανε η μια οικογένεια μετά την άλλη, εξαιτίας των βάρβαρων εκρήξεων. […] Κοιμόμασταν στο πάτωμα: Τρεις οικογένειες, πολλά παιδιά, τρομαγμένα πρόσωπα. […] Δεκάδες παιδιά και γυναίκες.

[…] Οι βάρβαροι βομβαρδισμοί ανάγκασαν τους ανθρώπους ν’ απομακρυνθούν υπό τη ρίψη ρουκετών και απόλυτο φόβο. Αντισταθήκαμε […] αντιμετωπίζοντας κάθε τύπο βόμ­βας, ρουκετών, πυραύλων, αρμάτων μάχης και άλλων όπλων που δεν γνωρίζαμε καν. Κάθε πόλεμος ήταν μια πρώτη εμπειρία […] αλλά η επιβίωση από τον συγκεκριμένο υπήρξε αντικειμενικά μια αδύνατη αποστολή. […]

“Τρώτε λιγότερο, πίνετε λιγότερο”, ήταν κάποιες από τις συμβουλές που χρειάστηκε ν’ ακολουθήσουμε. Χωρίς πόσιμο νερό. Χωρίς μπάνια. […] Συνηθίσαμε κάπως στις διακοπές του ρεύματος· οι πύραυλοι φωτίζουν τον ουρανό για κάποια δευτερόλεπτα. Φαινόταν ότι υπήρχαν πολλές πτυχές της ζωής στις οποίες “συνηθίσαμε”. […]

Δεν συνηθίσαμε όμως. Υποχρεωθήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας, να εγκαταλείψουμε την πόλη μας. Τρομαγμένοι, πολιορκηθήκαμε σ’ ένα σχολείο της UNRWA από ισραηλινά τανκς και μπουλντόζες. Αποκαμωμένοι, περπατήσαμε επί έξι ώρες όλη τη διαδρομή από τη Γάζα στο στρατόπεδο Al-Nuseirat, αντιμέτωποι με τον καυτό ήλιο και τους στρατιώτες. Ταπεινωμένοι, ξεκινήσαμε ένα ατέλειωτο ταξίδι εκτοπισμού. […]
Κρυώνουμε, φοβόμαστε, εκτοπιζόμαστε και πεινάμε από το Νοέμβριο του 2023.

[…]. Οι περισσότεροι χάθηκαν κάτω από τα συντρίμμια. Ήρθε και η σειρά μας. Σε μια υποτιθέμενα “α­σφαλή” ζώνη στο Νότο, σκοτωθήκαμε. Ο τραγικός και πρόωρος θάνατος των μελών της οικογένειάς μου ήταν το αποτέλεσμα της μη κατάπαυσης του πυρός νωρίτερα.

Το Ισραήλ συνέχιζε να χύνει όλο και περισσότερο αίμα Παλαιστινίων, σφάζοντας περισσότερους πατεράδες και μανάδες και σκοτώνοντας περισσότερα παιδιά. […] Η οικογένεια με την οποία έφυγα από την πόλη της Γάζας για ένα “ασφαλέστερο” μέρος […] σφαγιάστηκε. Δεκατέσσερα άτομα, τα μωρά της αδερφής μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, οι αδερφές μου και η γιαγιά μου: Δυο παιδιά, επτά γυναίκες και πέντε άντρες σκοτώθηκαν. Το Ισραήλ σκοτώνει Παλαιστίνιους ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο. Δεν έχει την παραμικρή σημασία αν ήταν μαχητές ή όχι. […]
Οι παιδικοί μου φίλοι κι εγώ θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας χωρίς γονείς, με τις ψυχές μας συντριμμένες. […].

Όσοι όμως από μας χάσαμε τις οικογένειές μας, θα συνεχίσουμε να συναντάμε τους αγαπημένους μας, την πατρίδα μας, τα σπίτια μας και τις γειτονιές όπου μεγαλώσαμε. Θα τους αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και θα αισθανθούμε το δεσμό με τη γη μας να δυναμώνει κι άλλο.
Δεν νομίζω όμως πια ότι θα μπορούσα να παρουσιάσω τις ιδέες μου για την παρουσίασή μου όσον αφορά τη μετάφραση. […]

Στην παρουσίαση θέλησα να χρησιμοποιήσω τη μετάφραση διαλέκτων […] και το πώς αλληλεπιδρούν πολιτισμοί και ταυτότητες. Ωστόσο, η γενοκτονία που επιβλήθηκε στο λαό μου στη Γάζα έχει γκρεμίσει όλες τις ερμηνείες μου. Οι ιστορίες μας έμειναν χωρίς άκουσμα και ο κόσμος δεν κατάφερε να μεταφράσει τις κραυγές μας σε πράξη. […] Φωνάξαμε. Ελπίσαμε. Προσευχηθήκαμε. Κάναμε tweet, γράψαμε και τραγουδήσαμε. Το πρόβλημα δεν ήταν η γλώσσα. Τα πάθη της Γάζας αποκάλυψαν έναν κόσμο που απλά δεν άκουγε.

Γυρίζουμε πίσω, λαχταρώντας να ζήσουμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σταθούμε ορθοί και να ανα­κάμψουμε. […] Μέχρι η ζωή μας ν’ αποκτήσει σημασία, μέχρι η Παλαιστινιακή υπόθεση ν’ αποκτήσει σημασία, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Πότε όμως θα γυρίσουν οι μάρτυρές μας σπίτι;

* Η Reem A. Hamadaqa είναι μεταφράστρια και συγγραφέας από τη Γάζα.

επιμέλεια Θέμις Αμάλλου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος