Το Υπουργείο Παιδείας, εν μέσω πανδημίας και «κλειστών» σχολείων, θέτει σε διαβούλευση το σχέδιο νόμου με τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις».

Και <<αναβαθμίζει>> τα Ημερήσια ΕΠΑΛ με το άρθρο 51 του νομοσχεδίου, όπου αναφέρεται ότι «Μέγιστο όριο ηλικίας για την εγγραφή στα ημερήσια επαγγελματικά λύκεια είναι τα δεκαεπτά (17) έτη». Στο επόμενο άρθρο αναφέρεται ότι δικαίωμα εγγραφής ή μετεγγραφής στην Α και Β τάξη των ημερησίων ΕΠΑ.Λ. έχουν οι μαθητές έως 17 ετών. 

Στην Αιτιολογική Έκθεση του σχεδίου νόμου, επί του άρθρου 51, αναφέρεται ότι: “Με την προτεινόμενη τροποποίηση καθορίζεται μέγιστο ηλικιακό όριο για την εγγραφή στα ημερήσια ΕΠΑ.Λ., με σκοπό την αποτελεσματικότερη πρόληψη φαινόμενων ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού, τα οποία παρατηρούνται ιδίως μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων μαθητών. Παράλληλα επιχειρείται η σταδιακή αποσυμφόρηση, από σκοπιάς μαθητικού δυναμικού, των ημερήσιων ΕΠΑ.Λ., με γνώμονα τη συνολική βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας διά του εξορθολογισμού της αριθμητικής σχέσης εκπαιδευτικού και μαθητή”.

Αυτά που αναφέρονται στην αιτιολογική έκθεση περί πρόληψης φαινομένων ενδοσχολικής βίας, είναι αν μη τι άλλο φαιδρά. Δηλαδή το Υπουργείο θέλει να μας πει, ότι με ένα μαγικό τρόπο, συγκεκριμένα οι μαθητές των Ημερήσιων ΕΠΑΛ, με το που περνούν το μαγικό ηλικιακό όριο των 17 ετών, μετατρέπονται σε εν δυνάμει θύτες και τραμπουκίζουν τους συμμαθητές τους. Ότι μεγαλώνοντας αντί να ωριμάζουν, ακολουθούν αντίστροφη πορεία. Δε μας λένε όμως και σε ποιες έρευνες βασίστηκαν για να βάλουν τον ηλικιακό κόφτη. Προφανώς γιατί δεν υπάρχουν. Όσον αφορά τη δεύτερη δικαιολογία, είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον για την “αποσυμφόρηση” ειδικά και μόνο των ΕΠΑ.Λ, τη στιγμή μάλιστα που στο ίδιο Σχέδιο Νόμου προβλέπεται η

αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη σε Δημοτικά και Νηπιαγωγεία.

Μάλλον στόχος είναι να αποσυμφορηθούν  σταδιακά τα ΕΠΑΛ από εκπαιδευτικούς, συνεχίζοντας την προσπάθεια του 2013. Είναι αγαπητοί συνάδελφοι η δεύτερη επιχείρηση διάλυσης των ΕΠΑΛ. Η  πρώτη προσπάθεια, για όσους δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου, έλαβε χώρα  το 2013,  κατάργησε 3 τομείς και 15 ειδικότητες, έδιωξε 20.000 μαθητές από το σχολείο και έθεσε σε διαθεσιμότητα πάνω από  2.000 εκπαιδευτικούς.

Αυτό το παράλογο μέτρο στην ουσία καταργεί το δικαίωμα χιλιάδων μαθητών που είναι απόφοιτοι ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ ή οποιωνδήποτε άλλων να συνεχίσουν τις σπουδές τους επιλέγοντας τομέα ή ειδικότητα στα ΕΠΑΛ, σπρώχνοντας τους στην αγκαλιά των ΙΕΚ. Δεδομένου ότι το 1/3 περίπου των φοιτούντων στα ΕΠΑΛ είναι ενήλικοι, η απαράδεκτη αυτή ρύθμιση θα οδηγήσει στην κατάργηση χιλιάδων τμημάτων ΕΠΑΛ ανά τη χώρα, δημιουργώντας περίσσιο εκπαιδευτικό δυναμικό για κάθε χρήση, εξυπηρετώντας σενάρια νέων διαθεσιμοτήτων. Θα επιφέρει άμεσα συγχωνεύσεις και καταργήσεις τομέων και ειδικοτήτων, σχολικών μονάδων ΕΠΑΛ και ΕΚ, με τραγικές συνέπειες στις εργασιακές σχέσεις, αφού θα χαθούν πολλές οργανικές θέσεις.

Αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς αναβαθμίζεις το σχολείο, στερώντας το δικαίωμα της δωρεάν μόρφωσης από χιλιάδες μαθητές στη χώρα και στέλνοντας τους να πληρώνουν τα ιδιωτικά ΙΕΚ, σε εποχές ισχνών αγελάδων.

Για την ηγεσία του Υπουργείου μετρούν μόνο οι αριθμοί. Δε θέλουν να κάνουν προσλήψεις και βρήκαν έναν εύσχημο τρόπο να το πετύχουν εμμέσως πλην σαφώς με το ηλικιακό όριο στα ημερήσια ΕΠΑΛ. Για αυτούς κι εμείς και οι μαθητές μας είμαστε νούμερα, αναλώσιμα γρανάζια, όπως άλλωστε αποδεικνύουν και με το πείραμα που κάνουν ανοίγοντας Α- Β Λυκείου και Γυμνάσιο για να κάνουν από 10 ώρες σε κάθε μάθημα μέσα στον Ιούνιο.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις όμως πάντα ακολουθούν συγκεκριμένες πολιτικές. Το θέμα είναι αν και πώς αντιδρούμε εμείς, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Θιγόμαστε όλοι άσχετα αν δουλεύουμε ή όχι σε ΕΠΑΛ. Οι ρυθμίσεις του νέου Πολυνομοσχεδίου αφορούν όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.

Ας πάψουμε λοιπόν να έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, κι ας θυμηθούμε ότι 7 μόλις χρόνια πριν, πάνω από 2.000 συνάδελφοι των ΕΠΑΛ, βρέθηκαν εκτός δημόσιου σχολείου με συνοπτικές διαδικασίες. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος από εμάς.

Για να μη γίνει το δύσκολο παρόν δυστοπικό μέλλον, για να έχουν οι μαθητές μας  δικαίωμα στην μόρφωση, για να έχει μέλλον το δημόσιο σχολείο, χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη.

Παραφράζοντας τον αγαπημένο Ν.Καζαντζάκη: Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω το σχολείο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.

ΘΑΝΟΣ ΒΑΛΛΑΣ

ΑΙΡΕΤΟΣ ΠΥΣΔΕ ΔΡΑΜΑΣ

ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ