Με πηχυαίους τίτλους η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ στις αρχές του Οκτώβρη (“Ρ”, 3/10/18, σελ. 9) έγραφε “Διεκδικούμε αγωνιστικά, μαχητικά, με απεργία στις 8 Νοέμβρη!”, καλώντας συνδικαλιστικές οργανώσεις σωματεία και συνδικάτα “να οργανώσουν την απεργιακή μάχη, να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε κάθε κλάδο, περιοχή και χώρο δουλειάς”. Από τις σελίδες του “Ρ” διαβάζαμε για τα καθημερινά προσκλητήρια των “δεκάδων ταξικών σωματείων” για συμμετοχή στην “πανεργατική”(!) απεργία στις 8 Νοέμβρη. Το “ταξικό” θερμόμετρο της ηγεσίας του ΠΑΜΕ ανέβηκε στο κόκκινο. Πυρετώδεις προετοιμασίες, συσκέψεις των εργατικών κέντρων, δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Όλα τα “ταξικά” σφυριά και γρανάζια του ΠΑΜΕ δούλευαν αδιάκοπα για την προετοιμασία και την επιτυχία της “πανεργατικής” απεργίας στις 8 Νοέμβρη. Στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ καλούσε εναγωνίως “το σύνολο των σωματείων σε όλη τη χώρα να συζητήσουν, να προχωρήσουν σε Γενικές Συνελεύσεις για να δυναμώσει και να επεκταθεί μέσα από συλλογικές διαδικασίες το απεργιακό κλίμα απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Να μπουν στη μάχη όλα τα Διοικητικά Συμβούλια, να οργανώσουν την προετοιμασία της απεργίας, να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε κάθε κλάδο, περιοχή και χώρο δουλειάς”.

Πόσες διαμαρτυρίες και καταγγελίες δεν εκτόξευσε το ΠΑΜΕ και οι εκπρόσωποί του στα τριτοβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) όταν αυτοί απέρριπταν την πρότασή του για απεργία στις 8 Νοέμβρη. Για “προκλητική στάση της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ” έκανε λόγο η ΔΑΣ(ΠΑΜΕ) όταν η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ είπε όχι στην απεργία που πρότεινε ΠΑΜΕ. Μια από τα ίδια και στην ΑΔΕΔΥ όταν στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής (15/10) η συνδικαλιστική πλειοψηφία είπε επίσης όχι στην απεργία του ΠΑΜΕ και μάλιστα οξύνοντας ακόμα περισσότερο την αντιπαράθεση, κήρυξε πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία στις 14 Νοέμβρη.

Και ξαφνικά – ως εκ θαύματος – διαβάζουμε στο πρωτοσέλιδο του “Ρ” (23/10/2018) το “Κάλεσμα (σσ. του ΠΑΜΕ) σε συντονισμένο απεργιακό αγώνα στις 14 Νοέμβρη”. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα 24ωρα η ηγεσία του ΠΑΜΕ μετέτρεψε σε κουρελόχαρτα όλες τις “αποφάσεις των δεκάδων ταξικών σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων”, που το ίδιο ελέγχει, πετώντας τες στον κάλαθο των αχρήστων και να ευθυγραμμιστεί πίσω από την – κατά τα άλλα – συμβιβασμένη και ξεπουλημένη ηγεσία της ΑΔΕΔΥ. Βέβαια είχε φροντίσει επιμελώς να προϊδεάσει για αυτή την μεταστροφή. Ήδη από το “Ρ” στις 20 Οκτώβρη, διαβάζουμε πως “ομοσπονδίες – εργατικά κέντρα – συνδικάτα” προετοιμάζονται για να μπουν “αποφασιστικά στη μάχη της απεργίας” γενικώς(!) αφού από τις ανταποκρίσεις και την αρθρογραφία είχε διαγραφεί η 8/11. Στο ίδιο φύλλο όμως διαβάζουμε και κάτι ακόμα πιο αποκαλυπτικό. Σύμφωνα λοιπόν με τα γραφόμενα και “με την καθοριστική συμβολή της ΔΑΣ” (“Ρ”, 20/10/2018, σελ. 16) το Εργατικό Κέντρο Αθήνας κήρυξε απεργία στις 14/11. Δηλαδή επισήμως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν την απεργία που οι ίδιοι είχαν εξαγγείλει! Μάλιστα όπως ενημερώνουν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ στη σχετική ανακοίνωσή τους, με τη στάση της η ΔΑΣ «ξεκαθάρισε ότι το κύριο είναι να δοθεί αγωνιστική συντονισμένη απεργιακή απάντηση και να σταματήσουν να παίζουν με τις ημερομηνίες”. Ποιοί άραγε; Οι άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις; Χρειάζεται πολύ θράσος, και φαίνεται πως στην ηγεσία του ΠΑΜΕ περισσεύει, ωστε να καταγγέλλει τους άλλους πως τάχα “παίζουν με τις ημερομηνίες” την ώρα που το ίδιο τις αλλάζει σαν να είναι πουκάμισα και μάλιστα αφορολόγητα! (και δεν το κάνει πρώτη φορά.)…

Δίπλα σε αυτή τη στάση της συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ και οι “αντικαπιταλιστές” του ΝΑΡ που επίσης προετοίμαζαν την δική τους “ταξική απεργία από τα κάτω ”, την 1/11 μια εβδομάδα νωρίτερα, με τα εφτά(!) σωματεία τους, και οι οποίοι κατάγγειλαν την ΑΔΕΔΥ για “γραμμή διάσπασης του κοινού απεργιακού μετώπου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και αποδυνάμωσης της μαζικότητας των κινητοποιήσεων” επειδή δεν συμφώνησε με τη δική τους ημερομηνία(!), και το ΠΑΜΕ γιατί “άλλαξε την πρότασή του για 8/11 και ψήφισε… απεργία για τις 14/11″, την ίδια στιγμή που η συνδικαλιστική παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμφώνησε στην διοίκηση του ΕΚΑ για απεργία στις 14 Νοέμβρη !!…

Κι έτσι από κει που μας έλεγαν πως δεν έχουμε ανάγκη τις “αστικοποιημένες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ” και πως “μπορούμε και χωρίς αυτούς”, με απεργίες “από τα κάτω”, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καλούν σε ανοιχτή απεργοσπασία στην πρόσφατη πανεργατική απεργία στις 30 Μάη, σήμερα ευθυγραμμίζονται με τη σειρά τους πίσω από την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ λέγοντας μάλιστα σε σχετική τους ανακοίνωση πως “στις σημερινές συνθήκες η απεργία στις 14/11 πρέπει να γίνει”.

Αν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν βρισκόταν αντιμέτωπο με την τόσο βαθιά και σοβαρή κρίση και υποχώρησή του, τότε η στάση – πρωτίστως – του ΠΑΜΕ αλλά και των λοιπών “αντικαπιταλιστών”, όπως το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κοινό παρονομαστή, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως φαρσοκωμωδία. Αυτή όμως η γραμμή για το εργατικό κίνημα αφού βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κρίση, διασπά ακόμα περισσότερο την ενότητα των εργατικών αγώνων, εντείνει την απογοήτευση, γεννά αναπόφευκτα ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και νέα υποχώρηση.

Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τον ρόλο που παίζουν στην υπονόμευση και στην υπόσκαψη κάθε δυνατότητας να αναπτυχθεί ενιαίος πανεργατικός αγώνας για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εργαζομένων και της εργατικής τάξης συνολικά. Όσοι όμως, όπως το ΠΑΜΕ αλλά και εν πολλοίς το ΝΑΡ, θεωρούν ότι με την ψευτοεπαναστατική και “ταξική” λογοκοπία τους αλλά και τα τεχνάσματα των ξεχωριστών υποτιθέμενων “διακλαδικών” ή “πανεργατικών” απεργιών, συγκεντρώσεων κλπ μπορούν να προσπεράσουν την τροχοπέδη της σημερινής ηγεσίας του σ/κ, είναι βαθιά γελασμένοι. Στην πραγματικότητα η γραμμή αυτή προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην ντόπια ολιγαρχία ενώ αποτελεί ισχυρό ανάχωμα στην ταξική και αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος