Με αφορμή την πραγματοποίηση του 50ού φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή φέτος, ο Ριζοσπάστης, οι ιστοσελίδες του 902, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιούν αφιερώματα στην ιστορία του φεστιβάλ-«θεσμού», όπως το χαρακτηρίζουν. Ακόμη και ο αστικός τύπος έχει πραγματοποιήσει πλήθος αφιερωμάτων στο φεστιβάλ της ΚΝΕ, ενώ δεν είναι λίγες οι συνεντεύξεις στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με αφορμή την εν λόγω επέτειο. Ανεξάρτητα από το «πολιτιστικό» και «καλλιτεχνικό» προκάλυμμα, είναι έκδηλη η προσπάθεια των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να σβήσουν από τη μνήμη του λαού και της νεολαίας την ιστορική πορεία του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ, τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις, την προδοσία εν τέλει των επαναστατικών αρχών και κατευθύνσεων του κομμουνιστικού κινήματος.

Στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι η παρουσίαση μέσα από τα 50 αυτά φεστιβάλ μιας υποτιθέμενης «συνεπούς» και «α­διά­λειπτης» παρουσίας, συγκαλύπτοντας τους καιροσκοπισμούς, τη συνεργασία με τα α­στι­κά κόμματα σε αστικές κυβερνήσεις, τον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής πα­­λινόρ­θωσης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σο­σιαλιστικές χώρες και όλη την υπόλοιπη «προσφορά» της ΚΝΕ όχι στο νεολαιίστικο και εργατικό-λαϊκό κίνημα -όπως ισχυρίζονται- αλλά βασικά στο αστικό σύστημα και στη δυσφήμηση των κομμουνιστικών ιδεών και του σοσιαλισμού.

Στα 50 αυτά φεστιβάλ, που η ΚΝΕ καλεί τη νεολαία να «συμπορευτεί με το ΚΚΕ στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό», θυμίζουμε πως ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ που τη δεκαετία του ’70 ενέτασσε το ΠΑΣΟΚ στις «δημοκρατικές δυνά­μεις» και πάλευε να κυβερνήσει μαζί του στα πλαίσια της «αλλαγής». Στην αυγή της δεκαετίας του ’80 και ενώ η σοσιαλδημοκρατία άλωνε τα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος με την πολιτική της «αλλαγής», στα φεστιβάλ της ΚΝΕ διάβαζε κανείς το σύνθημα «αλλαγή δε γίνεται χωρίς το ΚΚΕ».

«Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός» γράφει η ΚΝΕ στην αφίσα της για το 50ό της φεστιβάλ, αναπαράγοντας ταυτόχρονα στις ανακοινώσεις της την «ιστορία» που γράφει όλα αυτά τα χρόνια. «Με τη δύναμη της Περεστρόικα, το φως του Οκτώβρη πιο λαμπερό», έγραφε στα πανό της στα φεστιβάλ των τελευταίων χρό­νων της δεκαετίας του ’80 και των αρχών του ’90 η ΚΝΕ». Αυτήν την «ιστορία» έγραφε όταν χαιρέτιζε την «περεστρόικα», την τελευταία δηλαδή σκηνή στο έργο της καπιταλιστικής ισοπέδωσης της ΕΣΣΔ και την πρόβαλλε ως «εμβάθυνση του σοσιαλισμού». Όταν καλούσε στα φεστιβάλ της τις νεολαίες και τους εκπροσώπους των ρεβιζιονιστικών κομμάτων που ηγούνταν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τις νεολαίες και τους εκπροσώπους των κομμάτων που γκρέμισαν ακόμη και τα ψευτοσοσιαλιστικά προσωπεία των καθεστώτων τους, που ισοπέδωσαν κάθε σοσιαλιστική κατάκτηση, που δυσφήμησαν με κάθε τρόπο το σοσιαλισμό, που άνοιξαν το δρόμο για την πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων και των λαών των χωρών τους, για την πιο ακραιφνή τους εξάρτηση από τις ΗΠΑ και το δυτικό ιμπεριαλισμό.

Το σύνθημα, άλλωστε, το είχε δώσει η ίδια η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, όταν τον Ιούνιο του 1991 και μετά από τη διάλυση τόσων σοσιαλιστικών καθεστώτων, χάριζε το αγαλματίδιο του Ηρακλή στον Γκορμπατσόφ, τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, ευχόμενη «καλή επιτυχία στην ηρά­κλεια προσπάθειά του». Η «ηράκλεια» αυτή «προσπάθεια» ολοκληρώθηκε λίγους μή­­νες αργότερα, με την τυπική διάλυση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, το οποίο, μάλιστα, τέθηκε και στην παρανομία.

Στην «ιστορία που έγραψαν» τα 50 αυτά φεστιβάλ δεν μπορούμε να μην υπενθυμίσουμε τη συγκρότηση από το ΚΚΕ και την ΕΑΡ (Ενωμένη Αριστερά) του Ενιαίου «Συνασπισμού» και τη συμμετοχή του τελευταίου στις κυβερνήσεις συνεργασίας Τζανετάκη και Ζολώτα, πρώτα με τη ΝΔ και ύστερα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Σε ποια πάλη, σε ποιον αγώνα καλούσε τότε η ΚΝΕ τη νεολαία στα φεστιβάλ της, στην πάλη για τη συγκάλυψη των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ και της Δεξιάς; Ποια ιστορία υπερασπιζόταν η ΚΝΕ, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ συμφωνούσε στο πλαίσιο της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» Τζανετάκη και της πολιτικής της «εθνικής συμφιλίωσης» να καούν στον Ασπρόπυργο 17.500.000 αστυνομικοί φάκελοι πολιτικών φρονημάτων πολιτών για να ξεπλυθούν τα εγκλήματα του μοναρχοφασισμού και της αντίδρασης;

Ποια «ιστορία» γράφει τα τελευταία χρόνια το φεστιβάλ της ΚΝΕ, όταν προβάλλει ως αγωνιστική γραμμή το κλείσιμο των αγώνων της νεολαίας, όπως την περασμένη χρονιά με την πάλη ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όταν βαφτίζει «ενότητα» τον σεχταρισμό και τις ξεχωριστές κινητοποιήσεις; Ποια «ιστορία» γράφει το φεστιβάλ της ΚΝΕ όταν δυσφημεί την ιστορία του σοσιαλισμού και του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από τις νεοτροτσκιστικές αντιλήψεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, όταν κατακεραυνώνει το σύνθημα και τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, όταν η αντιιμπεριαλιστική τους πάλη αρχίζει και τελειώνει με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και δεν έχει άλλες πλευρές, αφού οι «θεωρίες της εξάρτησης» είναι «ξένες και εχθρικές» προς την εργατική τάξη, σύμφωνα με τις νεόκοπες θεωρήσεις των καθοδηγητών του ΚΚΕ…

Δε θα σταθούμε εδώ στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό περιεχόμενο των φεστιβάλ της ΚΝΕ, ανεξάρτητα αν θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά και γι’ αυτό. Και αναμφίβολα έχουν περάσει ανά τα χρόνια σπουδαίοι καλλιτέχνες από αυτά, χωρίς να ταυτίζονται, βέβαια, με το ΚΚΕ, όπως «λαθραία» επιχειρεί να τους παρουσιάσει η ηγεσία του. Όπως επίσης η ρεβιζιονιστική ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα του ΚΚΕ δε συνδέεται με κάθε εκδήλωση στο πλαίσιο των φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα οποία έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς εκδηλώσεις με αξιόλογο περιεχόμενο.

Οφείλουμε, ωστόσο, να σημειώσουμε δύο ζητήματα σε ό,τι αφορά στο πολιτιστικό σκέλος όχι μόνο των φεστιβάλ της ΚΝΕ, αλλά και ευρύτερα των πολιτιστικών «ανοιγμάτων» της ηγεσίας του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια.

• 1. Αποτελεί πρόκληση να καλούν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ καλλιτέχνες που, σε κρίσιμες φάσεις στην πρόσφατη ιστορία, όχι μόνο στάθηκαν απέναντι στον λαό, αλλά υπερασπίστηκαν και την αντιλαϊκή πολιτική είτε μέσα από τη συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις και ψηφοδέλτια αστικών κομμάτων είτε μέσα από δηλώσεις και συνεντεύξεις τους στον τύπο. Ταυτόχρονα, η ηγεσία του ΚΚΕ δε διστάζει να παρουσιάζει ως υποστηρικτές της πολιτικής της καλλιτέχνες τους οποίους όλα τα προηγούμενα χρόνια, όχι απλά δεν καλούσε στις εκδηλώσεις της, μα τους κατακεραύνωνε όχι μόνο για την πολιτική τους στάση, μα και για την καλλιτεχνική τους διαδρομή! Πρόκειται για καλλιτέχνες απέναντι στους οποίους το ΚΚΕ ύψωσε μέτωπο αντιπαράθεσης, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Διονύσης Τσακνής, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιώργος Κιμούλης κ.ά., ακυρώνοντας πολλές φορές με απόλυτο τρόπο ακόμη και την ουσιαστική καλλιτεχνική τους προσφορά και αξία.
• 2. Είναι τέτοιος ο καιροσκοπισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ που δε διστάζει, αναφερόμενη στα φεστιβάλ της ΚΝΕ σαν το «μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της χώρας», να καλεί σε αυτά καλλιτέχνες που υμνούν τη ναρκωκουλτούρα την ίδια ώρα που υποτίθεται πως η ΚΝΕ παλεύει ενάντια στα ναρκωτικά, καλλιτέχνες που μεσουράνησαν και μεσουρανούν στα μπουζούκια και την υποκουλτούρα της νύχτας, ακόμη και καλλιτέχνες που προωθεί η κυρίαρχη τάξη για να «υπνωτίζει» και να αποπροσανατολίζει τη νεολαία με ανώδυνα, ευτελή, μισογυνικά και αντιδραστικά τραγούδια. Και αποτελεί θράσος, την ώρα που το φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει πολλά από τα κυρίαρχα πρότυπα μουσικής και κουλτούρας, ο γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ να κάνει λόγο για τη «σύνδεση της προοδευτικής τέχνης και του πολιτισμού με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ». Γιατί, αν ήταν πράγματι έτσι, η προβολή από την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ όλα τα προηγούμενα χρόνια πολλών καλλιτεχνών και ειδών μουσικής που η ΚΝΕ βαφτίζει σήμερα ως «προοδευτική τέχνη», μάλλον θα σήμαινε πως οι εν λόγω δυνάμεις ήταν προοδευτικές ή έτσι τις αντιλαμβανόταν η ηγεσία της ΚΝΕ ή πολύ περισσότερο πως η παρουσία στο φεστιβάλ της ΚΝΕ διαφόρων καλλιτεχνών, τούς κάνει αυτόματα προοδευτικούς. Δε γνωρίζουμε πού βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού σε ό,τι αφορά στα πολιτιστικά «ανοίγματα» της ΚΝΕ, αλλά αν κρίνουμε από τις πολιτικές «συνεργασίες» και την παρουσία στελεχών προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ στα πρόσφατα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις εθνικές, δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές, είμαστε σίγουροι πως ακόμη έχουμε πολλά να δούμε…

Σύμφωνα με τον τότε γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ και στέλεχος του ΚΚΕ, Δημήτρη Γόντικα, η ιδέα για το φεστιβάλ της ΚΝΕ ήρθε όταν αντιπροσωπεία της οργάνωσης επισκέφθηκε το 1974 το αντίστοιχο φεστιβάλ της «Ουμανιτέ», εφημερίδας του ρεβιζιονιστικού ΚΚ Γαλλίας που μετέπειτα βρέθηκε να στηρίζει αστικές κυβερνήσεις, ενώ η μετεξέλιξή του σήμερα αποτελεί συνιστώσα του νέου «Λαϊκού Μετώπου», στο οποίο το ΚΚΕ ασκεί δριμύτατη κριτική για τις αυταπάτες που καλλιεργεί και τον ρόλο που παίζει. Η σταθερή προσήλωση του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των αντεπαναστατικών ρεβιζιονιστικών καθεστώτων και των κομμάτων που ξήλωσαν τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και πέταξαν στη λάσπη τις κόκκινες σημαίες της επανάστασης και του σοσιαλισμού έβαλε τη σφραγίδα της όχι μόνο στα φεστιβάλ της ΚΝΕ 50 χρόνια τώρα, αλλά συνολικά στην πορεία του ΚΚΕ ύστερα από την επικράτηση του ρεβιζιονισμού το 1956.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος