Το φοιτητικό κίνημα δεν τρομοκρατείται! Οργανώνεται, αγωνίζεται, νικά!

     Για μια ακόμη φορά, εν μέσω της εξεταστικής του Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση βρήκε ευκαιρία για να χτυπήσει περαιτέρω τα δημοκρατικά δικαιώματα, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τους φοιτητικούς συλλόγους. Τελευταίο επεισόδιο αποτέλεσε η απόπειρα εγκατάστασης των ΟΠΠΙ (Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) με τη συνοδεία ΜΑΤ και ΟΠΚΕ στο ΕΚΠΑ, το ΕΜΠ και το ΑΠΘ. Η σθεναρή αντίσταση του φοιτητικού κινήματος και η όξυνση της καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα την πραγματοποίηση βίαιων αστυνομικών επιθέσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τον τραυματισμό και τις συλλήψεις φοιτητών, είναι που έχει οδηγήσει τώρα την κυβέρνηση σε αναδίπλωση, με δημοσιεύματα στον τύπο να κάνουν λόγο για πιθανή αποχώρηση των ΟΠΠΙ από τα πανεπιστήμια.

     Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία πως τόσο η πανεπιστημιακή αστυνομία, όσο και οι μπάρες ηλεκτρονικής εισόδου και οι κάμερες ασφαλείας δεν είναι μέτρα που αποσκοπούν στην «πάταξη της εγκληματικότητας» στα πανεπιστήμια ή στην «προστασία των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας», ιδιαίτερα μάλιστα, όταν σύμφωνα με δημοσιεύματα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, τα ποσοστά εγκληματικότητας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι εξαιρετικά χαμηλά! Η πανεπιστημιακή αστυνομία θα «προστατεύει» τους φοιτητές, όπως η αστυνομία «προστατεύει» την κοινωνία. Το πρόσφατο χτύπημα των απεργών στη «Μαλαματίνα» είναι ενδεικτικό για το τι σημαίνει αυτή η «προστασία». Τα μέτρα αυτά στόχο έχουν να χτυπήσουν τους φοιτητικούς συλλόγους και τους συλλογικούς αγώνες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν γίνεται λόγος για την τέλεση «αξιόποινων πράξεων», όπως μπορεί δυνητικά να θεωρηθεί η κατάληψη μιας σχολής, η οργανωμένη αποχή από τα μαθήματα ή κάποια διαμαρτυρία εντός των σχολών.

     Παράλληλα, τα αντιδημοκρατικά αυτά μέτρα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου μιας συνολικής πολιτικής χτυπήματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνει την κατάργηση του ασύλου, τις επιθέσεις των ΜΑΤ στις σχολές, την αυστηροποίηση των πειθαρχικών διατάξεων για τους φοιτητές, τις συλλήψεις, προσαγωγές και διώξεις φοιτητών όλη την προηγούμενη περίοδο, τα συμβούλια φοιτητών, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και τα ενιαία ψηφοδέλτια του πρόσφατα ψηφισμένου νόμου-πλαισίου. Δε γίνεται, λοιπόν, μια προσπάθεια μόνο για την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό και το χτύπημα του φοιτητικού κινήματος. Πρόκειται για μία συνολική κατεύθυνση «κολεγιοποίησης» των απαξιωμένων δημόσιων πανεπιστημίων, για μία συντονισμένη προσπάθεια να εισαχθεί μια νέα κανονικότητα που θα καλεστούν να ζήσουν οι νέες γενιές φοιτητών, με τα πανεπιστήμια εναρμονισμένα στα «ευρωπαϊκά πρότυπα», με περαιτέρω περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση, με την επιβολή διδάκτρων, με ολοένα και περισσότερα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με ελάχιστες φοιτητικές παροχές, με πτυχία-κουρελόχαρτα, με μπάρες, αστυνομία, κάμερες, με εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, πανεπιστήμια αποστειρωμένα πλήρως από το «μικρόβιο» των γενικών συνελεύσεων και ευρύτερα του φοιτητικού συνδικαλισμού, από τις αφίσες και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, από τους φοιτητικούς συλλόγους και συνολικά αποστειρωμένα από τους αγώνες της νεολαίας και του λαού.

     Όμως, όπως οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος κράτησαν την πανεπιστημιακή αστυνομία «στον πάγο» όλη αυτή την περίοδο, έτσι και τώρα, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μην περάσει η εισαγωγή της αστυνομίας στις σχολές και για να ανατραπεί συνολικά η πολιτική της τρομοκρατίας και των ταξικών φραγμών. Ιδιαίτερα τώρα, μπροστά και στο ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, οι διασπαστικές κινητοποιήσεις, η αναβολή των αγώνων και η προσπάθεια οργανωτικής επιβολής πάνω στο φοιτητικό κίνημα που ακολουθούν οι δυνάμεις της ΠΚΣ και της ΕΑΑΚ, όπως κάνουν τώρα με τις εξαγγελίες διασπαστικών κινητοποιήσεων, πρέπει να συναντήσουν απέναντί τους την κατεύθυνση της ενότητας πάνω στα αγωνιστικά αιτήματα, την κατεύθυνση των ενιαίων μαζικών κινητοποιήσεων, των γενικών συνελεύσεων, του ενιαίου παρατεταμένου παμφοιτητικού αγώνα μέχρι τη νίκη.