Τα εγκλήματα στις φυλακές της χώρας μας -και όχι μόνο- είναι αποτρόπαια, φρικιαστικά, ειδεχθή. Οι παλαιότερες εικόνες από τον φόνο ενός αλβανού κρατούμενου που βιντεοσκοπήθηκαν για να παρουσιαστούν στην TV σαν ριάλιτι, μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλούν.

Αλλά να μας βάζουν και σε σκέψεις γιατί ο πόνος και το κλάμα δεν εξάγουν αυτόματα συμπεράσματα. Ανθρώπινες ζωές στοιβάζονται σε κλουβιά.

Δικαστικές αποφάσεις παίρνονται σαν ταμειακές αποδείξεις και οι καταδίκες για τον φτωχό και απελπισμένο είναι σίγουρες σαν τις ρίζες των βουνών. Το περιθώριο φτιάχνεται και ξαναφτιάχνεται στις φυλακές του κόσμου. Όχι, εμείς δε λέμε σαν τους αναρχικούς, πως το «ποινικό» δεν διαφέρει από το πολιτικό. Απλώς λέμε πως οι φυλακές έχουν ταξικό έμβλημα.

«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», όπως θα ’λεγε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Νικηφόρος Ζερβός