Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.      

 Η Ελλάδα της αρπαχτής και του μιζαδόρικου καπιταλισμού.  Η κατ’ αυτούς Ανατολή.

Η Ελλάδα των καμένων δασών και μυαλών, των ψηφοφόρων – πελατών που εξαγοράζονται με  pass διαιωνίζοντας το προφανές αδιέξοδο. Η Ελλάδα με τη Βουλή – κουρελού και την φασίζουσα ποικιλία της. Η πολιτική αφασία, η δημόσια αδολεσχία και τιποτολογία, η κατασκευή της συναίνεσης από την γκεμπελική  προπαγάνδα των μέσων μαζικής αυτοχειρίας. 

Η Ελλάδα του Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης που σκοτώνει τα παιδιά της στην λεωφόρο της δύσεως. Έφτυνε αίμα στους 45 βαθμούς ο ανασφάλιστος διανομέας, για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο. Η Ελλάδα των εθελόδουλων Ελλήνων υπηκόων, που ανέχονται και επιβραβεύουν τον κυνισμό της εξουσίας, χωρίς περίσκεψη, αιδώ και λύπη.

 Η Ελλάδα που πυρπολείται κάθε καλοκαίρι, πνίγεται, καίγεται, βυθίζεται και κανείς δεν τη θυμάται. Δικαιοσύνη. Η καταστροφή είναι η νέα μοίρα του κόσμου μας, συνώνυμη του συστήματος λεβιάθαν, που δολοφονεί για το κέρδος, ισοπεδώνει ζωές, δυνατότητες, αξίες, την ίδια την ανθρωπιά. Εικόνες βιβλικής καταστροφής, πανικόβλητοι άνθρωποι και ζώα, μία απόκοσμη σιωπή μπροστά σε τόση φρίκη. Είναι βαθύ το σκοτάδι, γιατί όλοι κατά βάθος είμαστε ζήτημα φωτός που πρέπει να εκμαιεύσουμε  επώδυνα από την πάλη κατά της αυτονόητης υποταγής και της συντονισμένης χαύνωσης. 

Τσαφαρά Μαρία, 

φιλόλογος στο 16ο Γυμνάσιο Περιστερίου, 

μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Περιστερίου, 

με την Αγωνιστική  Παρέμβαση