Το βιντεοσκοπημένο μάθημα, άμα γίνει και όπου κι αν γίνει, ΔΕΝ θα είναι μάθημα.
Πόζα θα είναι,
φιγούρα θα είναι,
αυτοεξευτελισμός ίσως,
υποταγή στο γούστο του (τηλεοπτικού) κοινού, ναι.
Μάθημα πάντως ΔΕΝ θα είναι.
Όποιος έχει επιχειρήσει έστω μια φορά στη ζωή του να κάνει ένα αληθινό μάθημα, ξέρει πόσο δύσκολα χτίζεται η εμπιστοσύνη και πόσο ντελικάτη είναι αυτή η συνθήκη που επιτρέπει ενίοτε μερικές στιγμές αυτής της πολύτιμης, αβίαστης, οριζόντιας ροής, που κάνει την τάξη ένα ενιαίο αρμονικό σύνολο. Αυτό το μικρό θαύμα, στο οποίο κάθε μέρα, κάθε παιδαγωγός αποβλέπει και ελπίζει, η κάμερα απλούστατα το καθιστά αδύνατον.

Η παρουσία της κάμερας θα τα μεταμορφώσει όλα. Ο καθένας στην τάξη θα νοιάζεται κυρίως για την εικόνα του και πώς να φανεί εξυπνότερος και καλύτερος από τους άλλους. Δε θα μένει κανένα περιθώριο για να ακούσει ο ένας τον άλλον, πόσο μάλλον να διαπραγματευτεί ο ένας με τον άλλον. Η περίφημη οριζόντια ροή -που τόσο δύσκολα επιτυγχάνεται ούτως ή άλλως- δε θα είναι καν στόχος κανενός. Όλοι θα ασχολούνται αποκλειστικά και ναρκισσιστικά με την ατομική τους σχέση με την κάμερα.
Γι’ αυτό λέμε, όπου μπει η κάμερα το μάθημα πάει περίπατο. Μ’ άλλα λόγια, μ’ αυτά που νομοθετούν ετούτοι εδώ οι άσχετοι, δεν είναι μόνο ότι διακυβεύουν προσωπικά δεδομένα, δεν είναι ότι εγκαθιδρύουν τον έλεγχο των δασκάλων, είναι πρώτα και κύρια ότι διαλύουν ό,τι απόμεινε από τη σχέση των μαθητών με τους δασκάλους τους, την οποία ήδη συστηματικά υπονομεύουν εδώ και πολλά χρόνια.
Η κοινωνία λοιπόν οφείλει να πάρει θέση.
Μόνο να ξέρει: με κάμερα στην τάξη, αντίο μάθημα, αντίο σχολείο.

Β. ΤΣΕΛΙΟΥ