Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος έφτασε στη σκονισμένη αίθουσα για να ταξινομήσει, να αρχειοθετήσει, να καταγράψει τι συνέβη στο έμπα του 21ου αιώνα, το μάτι του έπεσε σε κάτι πολυκαιρισμένες φωτογραφίες που είχαν πάρει κάτι από το χρώμα της πατίνας.

Άνθρωποι στο δρόμο, φουρτουνιασμένοι, με γκριζωμένο το βλέμμα, ολόγυρα πανό κι αυτοί να φωνάζουν· ήσαν πολλοί και ήθελαν πολλά, αυτό έδειχνε η «φτιάξη» των ματιών τους.

Τον χώριζαν πολλά χρόνια από το κατώφλι του αιώνα και οι φιγούρες τού θύμιζαν κάτι παλιά ιστορικά βιβλία. Πίσω τους έγραφαν «απεργία του 1988», «απεργία του 1997», «ματωμένος ΑΣΕΠ», πράγματα θαμένα κάτω από τις πυραμίδες του χρόνου· πολλοί θάθελαν να τα ξεχάσουν, βλέπεις η μνήμη είναι ευλογία και τυραννία συνάμα, αν κολλήσεις πάνω της σε τρώει το παρελθόν μονομιάς, αν την παρατήσεις δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις.

Το σωστό είναι η αρμονική σχέση μαζί της, σκέφτηκε ο ιστορικός μας, και ξεφύλλισε ένα τετράδιο που έγραφε πως ο αγώνας δεν γίνεται μόνο για την επιβίωση.

Ακόμα και τα ζώα οδηγούνται από το ένστικτό τους για να αυτοσυντηρηθούν ή ν’ αναπαράγουν την επόμενη γενιά.

Αν αυτό ισχύει για τα ζώα, πρέπει να ισχύει πολλαπλάσια για τον άνθρωπο που είναι έλλογο ον, σημείωνε με κόκκινα γράμματα ο παλιός ιδιοκτήτης του τετραδίου. Και αν αυτό ίσχυε δέκα και εκατό φορές παλιότερα, πρέπει να ισχύει χίλιες και εκατό χιλιάδες φορές τώρα, σκέφτηκε ο ιστορικός τού μέλλοντος.

Στο πάτωμα έπεσε ένα σημείωμα που έγραφε: Ο αγώνας για το ασφαλιστικό δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά μας.

Προφανώς ήταν οδηγίες για την περίφημη μητέρα όλων των μαχών. Συγκινημένος ξεσκόνισε τις φωτογραφίες και τα σημειώματα, έχοντας στερεώσει την πεποίθησή του, ότι το μέλλον δεν θάρθει έτσι από μόνο του νέτο σκέτο αν δεν βάλουμε χέρι κι εμείς.

Θανάσης Τσιριγώτης

αντιτετράδια τ. 111