92 χρόνια πίσω, στις 6 Φλεβάρη 1929 η  αστυνομία ανοίγει πυρ κατά των απεργών μεταλλωρύχων του Λαυρίου, που βρίσκονται στην 7η μέρα των κινητοποιήσεών τους, σκοτώνοντας τον εργάτη Γιώργο Συρίγο και τραυματίζοντας άλλους 33. Η απεργία θα διαρκέσει 47 ολόκληρες μέρες και θα λήξει με νίκη των απεργών, που πέτυχαν την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων τους: Επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων, αναγνώριση του σωματείου τους, ίδρυση ταμείου συντάξεων και αύξηση ημερομισθίων κατά 10%. Κάθε μέρα της απεργίας ήταν και ένα ξεχωριστό παράδειγμα ταξικής αντοχής, αποφασιστικότητας, αλληλεγγύης και θάρρους.

Το Λαύριο απασχολούσε πάνω από 2.500 εργάτες που δούλευαν στα Μεταλλεία (…) Ήταν αναγκασμένοι, λόγω του γλίσχρου μεροκάματου, να δουλεύουν υπερωρίες που ανέβαζαν τις ώρες δουλειάς σε 12 και  έφταναν το μάξιμουμ μεροκάματό τους στις 60 δραχμές.

Ένας από τους μεγαλύτερους και σπουδαιότερους κινδύνους ήταν η μολυβδίαση που πάθαιναν όλοι σχεδόν, σε σημείο που ύστερα από μερικά χρόνια να αχρηστεύονται εντελώς. Ο γιατρός της Εταιρίας Αλεξάνδρου τους είχε πει ξεκάθαρα: Αν κόψω ένα κομμάτι κρέας από πάνω σας και το πετάξω σε σκυλί ασφαλώς θα ψοφήσει».

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Την 1η Φλεβάρη του 1929, ξεκινάει η απεργία των μεταλλωρύχων της Γαλλικής Εταιρείας του Λαυρίου, με αίτημα αρχικά την αύξηση μισθών, που θα διαρκέσει τελικά 47 μέρες και θα αναδειχθεί σε μια από τις πιο μαχητικές απεργίες εκείνης της περιόδου.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου κινητοποιεί σύσσωμο τον κατασταλτικό μηχανισμό. Στις 6/2 η αστυνομία ανοίγει πυρ κατά των απεργών, δολοφονεί τον εργάτη Γιώργο Συρίγο και τραυματίζει 33.

Γενική απεργία διαμαρτυρίας κηρύσσεται σε όλο το Λαύριο, ενώ 7.000 εργάτες παίρνουν μέρος στη κηδεία του δολοφονημένου. Στις 25/2 η απεργία επεκτείνεται σε όλα τα μεταλλωρυχεία της πόλης. Η αστυνομία απαντά και πάλι με βία, τραυματίζοντας στις 14/3 30 απεργούς.