Τα 100 Χρόνια Μοναξιά είναι όλα του Μαρκές.
Τα 100 συν πέντε όμως είναι δικά μας. Τα πέντε επιπλέον μετράνε από τις 6 του Μάρτη, πέντε χρόνια πριν, που ο Μαρκές έφυγε για πάντα
Όταν χάθηκε ο Μάγος των λέξεων, νομίζω πως αυτές ένιωσαν τέτοια ορφάνια και μοναξιά, που εξατμίστηκαν κι άφησαν πίσω τους στεγνές γούβες.
Όμως, όταν έκλεινε η γη πάνω από την κάσα του κι αυτός δεν είχε σηκωθεί ακόμα, όπως πίστευαν οι λέξεις που έπλεξαν τον παραμυθικό του ρεαλισμό, έπεσαν σαν μια σιγανή βροχή που πότισε τα σκασμένα χώματα και γέμισε ξανά τις στεγνές γούβες, να τον ποτίσουν, μήπως και συνεχίσει να καρπίζει.
Ήταν μάλλον η ίδια με τη βροχή των κίτρινων λουλουδιών όταν πέθανε ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία στα 100 Χρόνια Μοναξιά.
“…όταν ο μαραγκός έπαιρνε τα μέτρα του για το φέρετρο, είδαν απ’ το παράθυρο πως έπεφτε μια ψιλή βροχούλα από μικροσκοπικά κίτρινα λουλούδια. Έπεφταν όλη τη νύχτα πάνω σ’ ολόκληρο το χωριό, σαν μια σιωπηλή θύελλα, και σκέπασαν τις στέγες και σφήνωσαν σ’ όλες τις πόρτες “.
Όταν διαβάζει κανείς τον Μαρκές, όλα είναι πιθανά. Ο ίδιος είπε πως τίποτα, ούτε μια σειρά απ’ αυτά που γράφει, δεν είναι γέννημα της φαντασίας. Κι έλεγε την αλήθεια. Γιατί ο Ελ Γκάμπο έβλεπε και μέσα απ’ όσα φαίνονται. Αν όλοι βλέπουμε το χώμα, αυτός έβλεπε μέσα του όλους τους υπόγειους ποταμούς κι όλων των λογιών τους σπόρους και τη δύναμη που έχει το λιανό βλαστάρι να τρυπήσει τη γη και να βγει στον ήλιο.
Ο Μαρκές έβλεπε όλα όσα προσπερνά το κοντό βλέμμα.
Μπορούσε να δει την προσδοκία στο πόδι ενός περιστεριού, τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας, τη θλίψη στο χαμόγελο της δόνια Μερσέντες. Και χωρίς καμιά προσπάθεια, έβλεπε μέσα σ’ όλους μας. Και σ’ εμένα.
«Η καρδιά της, γεμάτη από μαζεμένες στάχτες, που είχε αντέξει στα πιο δυνατά χτυπήματα της καθημερινής πραγματικότητας, κομματιάστηκε στην πρώτη επίθεση της νοσταλγίας.
Ο Μαρκές κοίταζε μπροστά και μέσα από τα πράγματα και βλέποντας τα όλα, στα 83 χρόνια που έζησε κι έπλεξε τις πιο όμορφες συνωμοσίες των λέξεων, κατέληξε, “Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτάζει τον άλλο από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί”

Νίνα Γεωργιάδου