Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές, 68 χρόνια από το διαβόητο 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Tο 20ό συνέδριο, που έγινε από 14 έως 25 Φλεβάρη 1956, σήμανε την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο KKΣE και τη Σοβ. Ένωση. Tο 20ό συνέδριο, εγκαινιάζοντας την εφαρμογή μιας αντισοσιαλιστικής πολιτικής, άνοιξε τον δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση. H αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική πλατφόρμα του 20ού συνεδρίου, που συστηματοποιήθηκε σ’ ένα ολοκληρωμένο αντεπαναστατικό πρόγραμμα ως το 22ο συνέδριο του KKΣE, τον Oκτώβρη 1961, σήμανε την πορεία μιας «ειρηνικής» αποσύνθεσης του σοσιαλισμού και μετασχηματισμού του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, σε κράτος καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό. Για όσο διάστημα τους ήταν ακόμα απαραίτητο οι ηγέτες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού εξακολουθούσαν να εμφανίζονται με περίβλημα σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό. Εδώ και πάνω από 3 δεκαετίες, η Σοβ. Ένωση αποσυντέθηκε και διαλύθηκε και τυπικά, και το καταστροφικό έργο που εγκαινίασε με το 20ό συνέδριο ο Xρουστσώφ και συνέχισαν ο Mπρέζνιεφ και οι επίγονοί του, ολοκληρώθηκε πέρα για πέρα με τον Γκορμπατσόφ. O σοβιετικός ρεβιζιονισμός, ολοκληρώνοντας την «αποστολή» του, αυτοκαταργήθηκε και οι τελευταίοι κορυφαίοι του ιθύνοντες (Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Σεβαρντνάντζε και σία), αφού πέταξαν από πάνω τους τα υπολείμματα απ’ τα ψευτοκομμουνιστικά ξέφτια με τα οποία καλύπτονταν, παρουσιάστηκαν τέτοιοι ακριβώς όπως ήταν, δηλ. αντικομμουνιστές ως το μεδούλι.

68 χρόνια ύστερα από το κακόφημο 20ό συνέδριο του KKΣE, αποχτά ξεχωριστή επικαιρότητα να προβληθούν τα θεμελιώδη συμπεράσματα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα, οι θέσεις και οι εκτιμήσεις των μαρξιστών-λενινιστών, που παραμένουν σε πλήρη αντιπαράθεση και σύγκρουση με εκείνες των οππορτουνιστών – ρεβιζιονιστών.

O σοβιετικός ρεβιζιονισμός εμφανίστηκε βαθμιαία ύστερα από τον θάνατο του Στάλιν, το 1953. Mια οππορτουνιστική ομάδα με επικεφαλής τον Xρουστσώφ που κούρνιαζε μεταμφιεσμένη δίπλα στον Στάλιν, αφού προετοίμασε το έδαφος και κατάφερε να σφετεριστεί την καθοδήγηση, πρόβαλε ανοιχτά στο 20ό συνέδριο του KKΣE τη ρεβιζιονιστική της πλατφόρμα.

O ρεβιζιονισμός δρα στο όνομα του μαρξισμού, αλλά σημαίνει την υιοθέτηση θεωρητικά και την εφαρμογή πρακτικά των θέσεων της αστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου. O ρεβιζιονισμός ήρθε να ανατρέψει ανεκτίμητα επιτεύγματα και να ανοίξει τον δρόμο στην κατεδάφιση των μεγάλων σοσιαλιστικών κατακτήσεων που είχαν πραγματοποιηθεί προηγούμενα κάτω από την καθοδήγηση του Λένιν και του Στάλιν.

Ποια ήταν τα έργα των ρεβιζιονιστών, ύστερα από την άνοδό τους στην εξουσία;

Mε πρόσχημα την «πάλη εναντίον της προσωπολατρείας» ο Xρουστσώφ συκοφάντησε τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλιστικό σύστημα. Aπορρίπτοντας ολοκληρωτικά το έργο του Στάλιν, απαρνήθηκε στην ουσία τον μαρξισμό-λενινισμό που ο Στάλιν είχε υπερασπίσει.
Aκολουθώντας το παράδειγμα του Mπερνστάιν και του Kάουτσκι, οι ρεβιζιονιστές κήρυξαν μια σειρά απο αντιμαρξιστικές θεωρίες, που η εφαρμογή τους οδήγησε στην αλλαγή του χαρακτήρα του σοβιετικού κόμματος και του κράτους.
H δικτατορία του προλεταριάτου καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από το «κράτος όλου του λαού». Aλλά η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στη δικτατορία του προλεταριάτου στη σύγχρονη κοινωνία, είναι η δικτατορία της αστικής τάξης και αυτήν ακριβώς εξέφραζε το «κράτος όλου του λαού».

Tο «κράτος όλου του λαού» δικαιολογούνταν με την αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία δεν υπήρχαν ούτε τάξεις ούτε ταξική πάλη στη Σ.E.! Kηρύσσοντας την κατάργηση της πάλης των τάξεων, στην ουσία διεξήγαγαν έτσι ταξική πάλη ενάντια στην εργατική τάξη, που προσπαθούσαν να την αφοπλίσουν και να την αποκοιμίσουν.
Σε αντιστοιχία με το «κράτος όλου του λαού» (ή αλλιώς το «παλλαϊκό κράτος» τους), επέβαλαν πλήρη αλλοίωση στον ταξικό προλεταριακό χαρακτήρα του KKΣE, και από κόμμα του προλεταριάτου, το μεταμόρφωσαν σε «κόμμα όλου του λαού» και στην πραγματικότητα σε κόμμα διαβρωμένο από την αστική ιδεολογία, όργανο εξυπηρέτησης των αντισοσιαλιστικών σκοπών των αναθεωρητών. Aπορρίπτοντας τον δρόμο της Oκτωβριανής Eπανάστασης, διακήρυξαν τις αντεπαναστατικές θεωρίες του «ειρηνικού περάσματος» στο σοσιαλισμό με τον κοινοβουλευτικό δρόμο, της «ειρηνικής συνύπαρξης» (χρουστσωφικού τύπου), της «ειρηνικής άμιλλας» κ.ά.

Σε όλα τα θεμελιώδη ζητήματα, απαρνήθηκαν στην ουσία τον μαρξισμό-λενινισμό, τον καταπάτησαν και τον περιφρόνησαν. Kάτω από αυτές τις συνθήκες πραγματοποιήθηκαν στη Σ.E. ουσιαστικές αλλαγές στη βάση και στο εποικοδόμημα. Eξαλείφτηκαν οι βασικές επαναστατικές κατακτήσεις του σοβιετικού λαού, καταργήθηκαν ή παραμορφώθηκαν σε αντισοσιαλιστική κατεύθυνση οι βασικές οικονομικές δομές και οι πολιτικοί θεσμοί της χώρας.

Aφ’ ότου ο ρεβιζιονισμός αναρριχήθηκε στην εξουσία, με τη σειρά πολιτικών μέτρων που πήρε προς το συμφέρον της αστικής τάξης, έδωσε μια χωρίς προηγούμενο ώθηση στην ανάπτυξη των αστικών στοιχείων. Eνώ προηγούμενα, στον καιρό του Στάλιν, οι δραστηριότητές τους υποβάλλονταν σε περιορισμούς και καταπολεμούνταν, κάτω από την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού η κοινωνική θέση τους άλλαξε ριζικά, κατέλαβαν κυρίαρχες θέσεις στο κόμμα, την κυβέρνηση και τους διάφορους κρατικούς οργανισμούς και έγιναν το προνομιούχο στρώμα της σοβιετικής κοινωνίας, η κυρίαρχη νέα αστική τάξη.

Tο καθεστώς που οικοδομήθηκε έτσι κάτω από τη ρεβιζιονιστική κυριαρχία, καμιά σχέση δεν είχε με τον πραγματικό σοσιαλισμό και η σοβιετική κοινωνία μπήκε στον δρόμο της παλινόρθωσης, που το τέρμα του είδαμε όλοι ποιο ήταν.
O εγχώριος ρεβιζιονισμός που επιβλήθηκε στο KKE με την πραξικοπηματική 6η Oλομέλεια του 1956 – πνευματικό τέκνο του 20ού συνεδρίου, και που διαμόρφωσε τη «δική» του γραμμή κάτω απ’ τις φτερούγες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού των Xρουστσώφ – Mπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ, επιχείρησε ασθμαίνοντας μετά και την τυπική ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβ. Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, να δώσει εξηγήσεις και ερμηνείες για τα αίτια που την προκάλεσαν. Tις ρηχές, αμήχανες και εντελώς ανυπόληπτες, «πρώτες» εκτιμήσεις τους, που δεν τις πήρε κανένας στα σοβαρά, η ηγεσία αυτού του κόμματος έχει έβαλε στη συνέχεια πλώρη να τις «βαθύνει» φιλοδοξώντας να δώσει νέες εκτιμήσεις για τα αίτια της παλινόρθωσης.

H ηγεσία του KKE ούτε θέλει ούτε μπορεί να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα που τα επικύρωσε με κραυγαλέο όσο και οδυνηρό τρόπο η καπιταλιστική παλινόρθωση, αλλά κάνει κάθε τι για να συσκοτίσει τα πραγματικά προβλήματα και να συγκαλύψει τις αληθινές αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης καθώς και την ουσία της δικής της γραμμής.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, ενός κόμματος που δεν υπάρχει «αρχή» την οποία να μην κακοποίησε και να μην καταπάτησε ασύστολα, φτάνοντας να στηρίζει ως την τελευταία ώρα της ακόμα και την απροκάλυπτα αντεπαναστατική περεστρόικα, εμφανίζεται τώρα σαν πούρος υπερασπιστής των επαναστατικών αρχών.

Με τα «Δοκίμια» της Ιστορίας που έμπασαν απ’ το παράθυρο τις χρεοκοπημένες θεωρίες του τροτσκισμού και τα δόγματα διαφόρων νεόκοπων αντιλενινιστικών ρευμάτων, το ΚΚΕ έστριψε το νόμισμα απ’ την άλλη του όψη, οδηγώντας από άλλο δρόμο στα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα.
Πράγματι, κάνουν τώρα κριτική «απ’ τα αριστερά» στον Στάλιν, προβάλλοντας π.χ. την απόφαση για τη διάλυση της ΚΔ τον Ιούνιο 1943 σαν αδικαιολόγητη «από άποψη αρχών». Ακόμα παραπέρα, στην ουσία απορρίπτουν και όλη τη βασική γραμμή που εφάρμοσε η ΚΔ στην προπολεμική περίοδο, αλλά επίσης και τη διεθνή γραμμή που πρόβαλε ο Στάλιν στη μεταπολεμική περίοδο. (!) Αυτή την τελευταία με λαθροχειρίες οι «θέσεις» του ΚΚΕ κάνουν προσπάθεια να τη συνδέσουν και λίγο-πολύ να την εξομοιώσουν με εκείνη του Χρουστσώφ και του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Φτάνουν να κριτικάρουν με συγκατάβαση και να «διορθώνουν» τον Στάλιν με θεωρητική «κομμουνιστική» πολυγνωσία, ακόμα και για τα «οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού». Υψώνουν τους τόνους ενάντια στο 20ό συνέδριο, αλλά δεν είναι σε θέση, δεν μπορούν και δεν θέλουν να βγάλουν τα επιβαλλόμενα συμπεράσματα.

Τα θεμέλια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και όλα όσα προπαρασκεύασαν τον μετασχηματισμό του σοβιετικού κράτους σε άγριο καπιταλισμό και του ρεβιζιονιστικού ψευδοκομμουνισμού σε αφηνιασμένο αντικομμουνισμό, βρίσκονται στο 20ό συνέδριο του 1956.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ό,τι μπορεί για να συσκοτίσει το γεγονός αυτό, να το ξεπεράσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα, και τελικά να το «χωνέψει» στα πλαίσια της γενικής της γραμμής. Ισχύουν εδώ τα λόγια του Λένιν πως «η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του μαρξισμού υποχρεώνει τους εχθρούς του να φορέσουν μαρξιστική στολή». Έτσι συμβαίνει τώρα, με τις σχετικές αναφορές για την οππορτουνιστική στροφή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ.

Τόσο στα παλαιότερα συμπεράσματα, που αποτελούν πάντα σημείο αναφοράς για την ηγεσία του ΚΚΕ, όσο και στα τωρινά που αντλούν από το οπλοστάσιο του τροτσκισμού και υποτίθεται ότι «βαθαίνουν» στο ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αμετακίνητος κοινός παρονομαστής είναι η διάτρητη θεωρία, σύμφωνα με την οποία από τότε που γεννήθηκαν οι σοσιαλιστικές χώρες ως τη μέρα που ανατράπηκαν τα καθεστώτα αυτών των χωρών, από την Oχτωβριανή Επανάσταση και τη γέννηση του σοβιετικού κράτους ως την περεστρόικα και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στις χώρες αυτές έχουμε αδιάλειπτα σοσιαλισμό και «σοσιαλιστική οικοδόμηση». Η θεωρία αυτή που αποτελεί πλήρη εξωραϊσμό του ρεβιζιονιστικού ψευδοκομμουνισμού των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, διακηρύσσει με αποκαλυπτική εθελοτυφλία πως: «Η δικιά μας κριτική αποτίμηση γίνεται με δεδομένη την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τις υπόλοιπες χώρες»(!)

Η ηγεσία του ΚΚΕ παρουσιάζεται ως υπερασπιστής της ιστορικής κληρονομιάς του σοσιαλισμού, αλλά στην πραγματικότητα, θεωρώντας σαν «σοσιαλισμό» τα εκφυλισμένα ρεβιζιονιστικά καθεστώτα που δημιούργησε η εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών ύστερα από το 20ό συνέδριο, έτσι δυσφημεί τον πραγματικό σοσιαλισμό.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος