Αυτή είναι μια εικόνα της σημερινής Λιβύης.

Εκεί που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν τον πλήρη έλεγχο μέσω δοτής κυβέρνησης που εγκατέστησαν, ύστερα από τελεσίγραφο στην εκλεγμένη κυβέρνηση να παραιτηθεί. Τώρα κυβερνά μια “μετακαπιταλιστική” κυβέρνηση γκανγκστερς, πολυεθνικών και μαφιόζων αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχει κανένας Μαδούρο, Τσάβες και άλλοι τέτοιοι “δικτατορίσκοι”, οι εκλεγμένοι από τους λαους… Ε;
Πάνω από 1000 άνθρωποι χάνονται καθημερινά στη Λιβύη τα τελευταία 5 χρόνια…(νεκροί, σκλάβοι, αγνοούμενοι, trafficing..)

Η εικόνα αυτή όμως μου θύμισε μια άλλη ιστορία.

Ήμουν δεν ήμουν 11, στην παραλία του χωριού μου στην Κάρπαθο όταν μιλώντας με μια θεία μου για την ιστορία του χωριού μας μου λέει μεταξύ άλλων: «Εδώ σε αυτή την παραλία κάποτε γινόταν το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Μεσογείου. Έφερναν σκλάβους από την ανατολή και τους αγόραζαν οι ευρωπαίοι.»

Άρχισε ξαφνικά το τοπίο να μεταμορφώνεται μπροστά μου. Η παραλία της ανέμελης παιδικής μου ηλικίας άρχισε να μυρίζει αίμα από άλλες εποχές. «Να εδώ από πίσω» συνέχισε η θεία Ρηγώ, είχε έναν μεγάλο λάκκο. Εκεί έριχναν όσους δεν κατάφερναν να πουλήσουν και τους άφηναν εκεί αλυσοδεμένους μέχρι να πεθάνουν». Θύμωσα και ρώτησα τη θεία πως το επέτρεπαν οι άνθρωποι να συμβαίνει αυτό.

«Συνηθίζουν την κτηνωδία εύκολα» μου είπε ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

Σήμερα αυτός ο λάκκος είναι στη Λιβύη και όχι μόνο εκεί. Και δεν μου επιτρέπει η ηλικία μου να θέσω ξανά το ερώτημα «Μα πως το επιτρέπουμε αυτό». Και δεν σωπαίνουμε γιατί η Λιβύη είναι μακριά. Φοβάμαι ότι και δίπλα μας να ξανάρθει αυτός ο λάκκος η απάντηση θα είναι η ίδια. «Συνηθίζουμε την κτηνωδία». Και όσοι επανερχόμαστε στο θέμα μπορεί να έχουμε θεωρηθεί ήδη γραφικοί.

Από το fb της Φωτεινης Λαμπρίδη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου