Σαν σήμερα, 19 Νοέμβρη του 1942, ξεκινούσε η μεγάλη αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ.

Η μάχη του Στάλινγκραντ υπήρξε η φονικότερη μάχη όλων των εποχών. Από τον Ιούνιο του 1942 ως το τέλος Γενάρη του 1943 περίπου 2 εκατομμύρια στρατιωτών και αμάχων ήσαν νεκροί ή τραυματίες. Την 1^η Φλεβάρη 1943 η στρατιά του Φ. Πάουλους, 100.000 γερμανοί στρατιώτες και 22 στρατηγοί αιχμαλωτίζονται. Δύο στρατιές από τη Ρουμανία, 1 από την Ουγγαρία, 1 από την Ιταλία και την Κροατία – δυνάμεις στο πλευρό του άξονα – εκμηδενίζονται.

Οι Γερμανοί περνώντας από την Ουκρανία χτύπησαν τη Σοβιετική Ένωση στα νότια προσδοκώντας να κυκλώσουν τη Μόσχα, να βάλουν χέρι στους σιτοβολώνες του νότου και να φτάσουν στα πετρέλαια του Καυκάσου. Θεώρησαν ότι η πτώση του Στάλινγκραντ, στις όχθες του ποταμού Βόλγα, ήταν ζήτημα ημερών. Αποδείχτηκε ότι ήταν ο τάφος τους και έγινε η μάχη που έγειρε τη ζυγαριά υπέρ των αντιφασιστικών δυνάμεων και έκρινε όχι μόνο τα αποτελέσματα των μαχών του Ανατολικού Μετώπου, αλλά τη συνολική έκβαση του Πολέμου.

Ήταν η αντίσταση όπου περίσσεψε ο ηρωισμός των κόκκινων στρατιωτών που υπεράσπισαν – κυριολεκτικά – κάθε σπιθαμή με αίμα.

Γράφουμε τα παραπάνω όχι μόνο από μία δικαιολογημένη συναίσθηση περηφάνειας για τους «δικούς μας» αλλά και για το φάρο που μας τον άφησαν ολόφωτο να μας καθοδηγεί στους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες του σήμερα και του αύριο.

Ο Χρουστώφ μετονόμασε το Στάλινγκραντ σε Βόλγογκραντ. Ο αχρείος.

Αυτό που μένει όμως για το Στάλινγκραντ είναι αυτό που σημείωσε η Ιστορία:

«Έφτασε στα όρια του μύθου».