Ολοκληρώθηκε, όπως ήταν προγραμματισμένο (29/6 – 2/7), το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ (Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση) εκλέγοντας ταυτόχρονα το νέο 11μελές ΔΣ, με βάση τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί στον κλάδο. Το τετραήμερο συνέδριο αποτέλεσε την κορύφωση μιας μακράς πολιτικής και συνδικαλιστικής διαδικασίας, που ενεργοποίησε χιλιάδες εκπαιδευτικούς και το σύνολο των εκπαιδευτικών σωματείων (89) σε όλη τη χώρα, που είχε σαν αποτέλεσμα και την αύξηση των αντιπροσώπων. Είναι ενδεικτικό ότι φέτος συμμετείχαν στο συνέδριο της ΟΛΜΕ 412 αντιπρόσωποι, έναντι των 388 το 2017, ενώ το 2015, στις παραμονές του δημοψηφίσματος του ΣΥΡΙΖΑ, έφταναν μόλις τους 379.

Ολόκληρη η προσυνεδριακή διαδικασία αλλά και το ίδιο το 19ο συνέδριο, διεξήχθησαν μέσα σε μια πολύ έντονη και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, εθνικές εκλογες). Η έντονη πολιτική αντιπαράθεση και ο νέος διπολισμός, που διαμόρφωσε το αστικό πολιτικό σύστημα για να σταθεροποιηθεί μετά από μια μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας, τα κάλπικα και εκβιαστικά διλήμματα που εξαπέλυσαν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι δύο βασικοί εκφραστές της αστικής πολιτικής, αφήνουν έντονο το αποτύπωμά τους στις συνδικαλιστικές διαδικασίες μιας από τις μεγαλύτερες Ομοσπονδίες της χώρας.

Οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ σε όλη τη διάρκεια των εργασιών εμφανίστηκαν με τον αέρα της ανερχόμενης ΝΔ, αναπαράγοντας όλα τα ακραία και νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα της πολιτικής της. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το αγοραίο ακροδεξιό, ακόμα και φασιστικό, παραλήρημα με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών.
Οι ΣΥΝΕΚ βρέθηκαν στο ρόλο της απαρέγκλιτης υπεράσπισης του μνημονιακού κυβερνητικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέποντας το μαύρο σε άσπρο, όπως άλλωστε πολύ καλά γνωρίζουν να κάνουν οι κάθε λογής φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πίσω από τις “αντιδεξιές” κορώνες, για να τονώσουν το εσωτερικό τους ακροατήριο, επεδίωξαν να συγκαλύψουν το θλιβερό δεξιό κατήφορό τους, που τους έφερε χέρι – χέρι εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια με την παράταξη της ΔΑΚΕ.

Το ΠΑΜΕ περιορίστηκε στο γνωστό του ρόλο, αυτόν της παραταξιακής περιχαράκωσης, απευθυνόμενοι μόνο στο δικό τους ακροατήριο, αναμασώντας τα ίδια νεοτροτσκιστικά σχήματα του ΚΚΕ.

Μοναδική “παραφωνία” μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αποτέλεσαν οι συνδικαλιστές της ταξικής πτέρυγας του εκπαιδευτικού κινήματος, που βρίσκονται εντός των Παρεμβάσεων ή και πέρα από το εύρος τους, οι οποίοι με τον πολιτικό τους λόγο στάθηκαν απέναντι στο νέο διπολισμό καταγγέλλοντας τα δύο μεγάλα κόμματα, που πίσω από την κάλπικη αντιπαράθεσή τους έχουν προεξοφλήσει την αντιεκπαιδευτική πολιτική που θα εφαρμόσουν την επόμενη μέρα. Ταυτόχρονα, υπεράσπισαν από ταξικές θέσεις τους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος για σταθερή και μόνιμη εργασία, για το δημόσιο δωρεάν σχολείο όλων των παιδιών.

Σημαντική ήταν η διακριτή παρουσία των μελών και στελεχών του Εκπαιδευτικού Ομίλου, μέσα στο ρεύμα των Παρεμβάσεων, που τόνισαν ιδιαίτερα την ανάγκη για να ανασυγκροτηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών σε ταξική – αγωνιστική κατεύθυνση. Ανέδειξαν, επίσης, τις δραματικές συνέπειες που επιφέρει στα λαϊκά στρώματα η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, καθώς και το αναγκαίο παλλαϊκό μέτωπο πάλης που πρέπει να συγκροτηθεί για να απαλλαγεί ο λαός και ο τόπος από τα διπλά δεσμά των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Το Συνέδριο ανέδειξε για δεύτερη φορά ως πρώτη δύναμη την παράταξη της ΔΑΚΕ (ΝΔ) με 126 (από 119) ψήφους και 3 (από 3) έδρες ενώ στη δεύτερη θέση την παράταξη των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) με 91 (από 87) ψήφους και επίσης 3 (από 3) έδρες στο νέο ΔΣ. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ συγκέντρωσαν 65 (από 55) ψήφους διασφαλίζοντας τις 2 (από 2) έδρες. Θυμίζουμε ότι στο προηγούμενο συνέδριο, λόγω της μείωσης της δύναμής τους απειλούνταν η 2η έδρα τους και είχαν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση για να την εξασφαλίσουν με επιθέσεις “φιλίας” προς όλες τις κατευθύνσεις. Η ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) σημείωσε μια αισθητή αύξηση των δυνάμεών της, χωρίς όμως να πετυχαίνει κανένα άλμα, καταγράφοντας 43 (από 36) ψήφους, διατηρώντας παράλληλα τη 1 (από 1) έδρα της. Η ΑΡΕΝ, παράταξη που πρόσκειται στη ΛΑΕ, ακολουθεί κατά πόδας την πορεία αποσύνθεσης και διάλυσης του πολιτικού της φορέα, καταγράφοντας μόλις 4 (από 14) ψήφους και καμία έδρα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Τέλος, ελπιδοφόρο μήνυμα αποτελεί η παγίωση και η σταθεροποίηση του ταξικού ρεύματος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στην τρίτη θέση με 71 (από 64) ψήφους με 2 (από 2) έδρες στο νέο ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Δύο αντιδημοκρατικές τομές στο 19ο Συνέδριο

Για να κατορθώσουν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ) να επιβάλουν στην Ομοσπονδία γενικό σιωπητήριο, επέβαλαν με πραξικοπηματικό και σίγουρα ακραία αντιδημοκρατικό τρόπο μια οργανωτική διαδικασία πέρα από αρχές. Όρισαν μια επιτροπή “ψηφισμάτων – αποφάσεων”, που προβλέπεται από το καταστατικό, ως αρμόδια για να αποφασίσει ποια ψηφίσματα και ποιες αποφάσεις εγκρίνει το σώμα του συνεδρίου και ποιες απορρίπτει. Η σύνθεση της επιτροπής αυτής έγινε με βάση τους συσχετισμούς δύναμης. Η επιτροπή αυτή, λοιπόν, ανέλαβε να βγάλει σε πέρας όλη τη βρώμικη δουλειά, απορρίπτοντας προκαταβολικά κάθε θέση ή ψήφισμα που να αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική, μετατρέποντας το σώμα των 412 αντιπροσώπων κυριολεκτικά σε θεατές, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να ψηφίσουν για κάθε θέση ή ακόμα και να πάρουν το λόγο για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της μιας ή της άλλης θέσης. Οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις κατήγγειλαν με σφοδρότητα το αντιδημοκρατικό καθεστώς που εγκαινίασαν ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ.

Σημαντικό σημείο αποτέλεσε η σύμπτωση θέσεων ανάμεσα στους ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ, με αφορμή το αν θα συζητηθούν καταστατικές αλλαγές στο επόμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Είναι γνωστό πως βασική επιδίωξη του ΠΑΜΕ είναι να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο προκηρύσσονται οι κλαδικές απεργίες.

Ως και τώρα, για να προκηρύξει η ΟΛΜΕ μια 24ωρη απεργία απαιτείται να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις όλων των ΕΛΜΕ, με απαρτία, και να υπερψηφιστεί η πρόταση από τουλάχιστον το 67% αυτών. Αυτό το μέτρο αποτελεί ίσως μια από τις πιο δημοκρατικές κατακτήσεις στη λειτουργία της Ομοσπονδίας, αφού δίνει το δικαίωμα στον κλάδο να αποφασίσει ο ίδιος για τη μορφή αλλά και το περιεχόμενο μιας αγωνιστικής κινητοποίησης, ξεπερνώντας ακόμα και τις αγκυλώσεις ή τα αναχώματα της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην ηγεσία του κλάδου, όπως έγινε με τις μεγάλες πολυήμερες απεργίες το 1988 και το 1997.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επιδιώκουν με κάθε τρόπο να καταργηθεί αυτό το καθεστώς και να δοθεί η δυνατότητα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ να προκηρύσσει απεργιακές κινητοποιήσεις χωρίς την αναγκαία σύγκληση ΓΣ, επιβεβαιώνοντας πόσο γραφειοκρατική αντίληψη έχουν για τα συνδικάτα. Σε αυτή την προσπάθεια βρήκαν συμμάχους την ΔΑΚΕ και τις ΣΥΝΕΚ, οι οποίοι συνηγόρησαν ώστε το επόμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ να αποτελέσει αφετηρία καταστατικών αλλαγών προς πιο αντιδημοκρατική κατεύθυνση.

Το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ ολοκληρώθηκε. Η ΝΔ αναλαμβάνει τα σκήπτρα από το ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει με την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη ένταση την αντιλαϊκή επέλαση, το πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Ο λόγος τώρα ανήκει στη βάση, στην ενεργοποίηση και στον αγωνιστικό – ταξικό προσανατολισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, για την υπεράσπιση των εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών, του Δημόσιο Δωρεάν Σχολείου και των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος