Παραθέτουμε το τελευταίο μέρος από το σημείωμα του Γραφείου Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ (που δημοσιεύσαμε στις 11/9/2021)

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και καθώς αναλύουμε τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, τους αγώνες των λαών, τις αλλαγές και ανακατατάξεις στη δύναμη των μεγάλων διεθνών κέντρων που σημειώθηκαν στη διάρκεια των δύο αυτών δεκαετιών, κρίνουμε σκόπιμο και αναγκαίο να αναρτήσουμε μια σειρά βασικά κείμενα εκείνης της περιόδου που δημοσιεύτηκαν στο «Λαϊκό Δρόμο» και τα οποία βοηθούν να κατανοήσουμε τη σημερινή κατάσταση, κάτω από το πρίσμα των εκτιμήσεων και κατευθύνσεων που χάραζαν τα κείμενα του Μ-Λ ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πρόκειται για κείμενα που αναλύουν τα βασικά χαρακτηριστικά και τις προοπτικές εξέλιξης της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε ύστερα από το δολοφονικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη, το χαρακτήρα και τις αιτίες του πολέμου που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, τις επιδιώξεις των επιθετιστών, τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών και το θεοκρατικό ρεύμα που εκφράζουν οι Ταλιμπάν, την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τους λόγους που επικαλούνταν για να εξαπατά τους λαούς και να κρύβει τους αληθινούς σκοπούς του πολέμου.

Τα κείμενα αυτά δημοσιεύθηκαν διαδοχικά στα φύλλα του «Λαϊκού Δρόμου» στις 22 Σεπτέμβρη, 6 Οκτώβρη, 20 Οκτώβρη και 3 Νοέμβρη 2001. Το τελευταίο είναι η ομιλία από πολιτική συγκέντρωση που οργάνωσε το Μ-Λ ΚΚΕ για να καταγγείλει τον πόλεμο των ΗΠΑ.

*******

Μπορείτε να διαβάσετε το 1ο κείμενο “11 Σεπτέμβρη 2001- 2021: 20 χρόνια πόλεμοι και εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού” εδώ

*******

Ακολουθεί το 2ο κείμενο του Λαϊκού Δρόμου

ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, 6 Οκτώβρη 2001, σελίδες 10-11

Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι ΗΠΑ σε βάρος των εθνών και των λαών

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Για την υπεράσπιση της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας

Η κυβέρνηση Σημίτη περιφρονώντας τα αισθήματα του λαού μας δένει ξανά τη χώρα στο φιλοπόλεμο άρμα των Αμερικανών

Καταπατώντας κάθε έννοια διε­θνούς δικαίου και νομιμότητας και αναγορεύοντας η ηγεσία των ΗΠΑ τον εαυτό της σε υπέρτατο κριτή, δι­καστή και εκτελεστή των όπου γης αντι­πάλων της, κινητοποιεί και αναπτύσσει έ­να τεράστιο στρατιωτικοπολεμικό δυνα­μικό, έτοιμο να το εξαπολύσει από μέρα σε μέρα για να ανατρέψει τους μέχρι χθες συμμάχους της Ταλιμπάν, για να εξασφα­λίσει τον έλεγχο και την κυριαρχία στο Αφγανιστάν, προωθώντας στην εξουσία ένα συνονθύλευμα αντιδραστικών δυνά­μεων με επικεφαλής τους βρυκόλακες της μοναρχίας.

Ο «δεκαετής πόλεμος», που κήρυξε η η­γεσία των ΗΠΑ δια στόματος Μπους «σε όσους είναι εναντίον μας», γίνεται με ση­μαία και σύνθημα «την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας». Πριν τρία χρό­νια εξαπέλυσαν τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, την κομμάτιασαν και την ισοπέδωσαν με σημαία «την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και με συμμάχους τις τρομοκρατικές συμμορίες του UCK, που τις ενίσχυε ποικιλοτρόπως ο σημερινός εχθρός τους Μπιν Λάντεν.

Σήμερα, βέβαια, οι εμπνευστές και ορ­γανωτές της δολοφονικής επίθεσης χιλιά­δων αθώων πολιτών στη Ν. Υόρκη και την Ουάσιγκτον πρόσφεραν στην ηγεσία των ΗΠΑ το άλλοθι που αναζητούσε για να φαντάζει πειστική η παγκόσμια σταυρο­φορία της για την «εξάρθρωση της διε­θνούς τρομοκρατίας», για να συγκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους και επιδιώ­ξεις της και να διαμορφώνει ένα παγκό­σμιο πλαίσιο αντιδραστικοποίησης και εκφασισμού της παγκόσμιας πολιτικής.

Γιατί πραγματικός στόχος του αμερικά­νικου ιμπεριαλισμού είναι οι λαοί και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που με τον αγώνα τους υποσκάπτουν την ιμπε­ριαλιστική κυριαρχία, στόχος τους επίσης είναι κάθε δύναμη ή συνδυασμός δυνάμεων που μπορεί προοπτικά να αμφισβητή­σει τη σημερινή κυριαρχική θέση τους στην παγκόσμια σκηνή.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρ’ ό­τι ενεργοποίησε το άρθρο 5 της Νατοϊκής συμμαχίας και οι ευρωπαίοι εταίροι του έσπευσαν να εκφράσουν άμεσα τη «συμμα­χική συμπαράσταση και αλληλεγγύη», α­ναπτύσσει επιλεκτικές συμμαχίες και επι­διώκει να οργανώσει, να κατευθύνει και να εξαπολύσει τις στρατιωτικοπολεμικές επιχειρήσεις μόνος του, επιδιώκοντας να επωφεληθεί αποκλειστικά και σε βάρος των αντιπάλων του τους «καρπούς» από την έκβαση του πολέμου που κήρυξε.

Σε μια στιγμή που οι πολεμικές προε­τοιμασίες των αμερικάνων ιμπεριαλιστών βρίσκονται στο ζενίθ και από μέρα σε μέ­ρα οι πύραυλοι, τα βομβαρδιστικά και ό,τι άλλο φονικό όπλο διαθέτουν είναι έτοιμα να σκορπίσουν το θάνατο και την κατα­στροφή, τα φερέφωνα και οι απολογητές του ιμπεριαλισμού διεθνώς και στη χώρα μας, σε μια κατευθυνόμενη προπαγανδι­στική εκστρατεία, προσπαθούν να πείσουν για την «σωφροσύνη και την ψυχραι­μία των ηγετών των ΗΠΑ», «για την από­φασή τους να μην πλήξουν αθώα θύματα, αλλά μόνο τους τρομοκράτες με χειρουρ­γικές επιχειρήσεις». Δεν πρόκειται μόνο για μια επιχείρηση εξωραϊσμού της φιλο­πόλεμης ηγεσίας των ΗΠΑ ή για μια προ­σπάθεια καλλιέργειας εφησυχασμού, ε­ξαπάτησης και υπονόμευσης των αντιαμερικάνικων αισθημάτων του λαού μας. Αυ­τό έτσι κι αλλιώς το ζήσαμε τις προηγού­μενες ημέρες. Είδαμε με τι μένος προσπά­θησαν να συκοφαντήσουν και. να αποτρέ­ψουν την αντιπολεμική συγκέντρωση και διαδήλωση στην Αθήνα και πόση χολή έ­ριξαν μετά την πραγματοποίησή της.

Η στάση τους αυτή αποτελεί προοίμιο για τη γραμμή πλεύσης των κονδυλοφό­ρων του ιμπεριαλισμού την επομένη πε­ρίοδο, όταν θα ξεκινήσουν οι βομβαρδι­σμοί, όπως ακριβώς συνέβη και στην πε­ρίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Στο όνομα «της πάταξης της διεθνούς τρομοκρα­τίας», όλοι αυτοί θα δικαιολογούν τα ι­μπεριαλιστικά εγκλήματα, προσδίνοντάς τους την έννοια των «παράπλευρων απω­λειών» όπως έκαναν και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Και ενώ 30.000 αμερικανοί στρατιώτες, αεροπλανοφόρα, εκατοντάδες βομβαρδι­στικά αεροπλάνα, δεκάδες άλλα πλοία, αμφίβιες και ειδικές δυνάμεις είναι έτοι­μες να εξαπολύσουν επίθεση στο Αφγανι­στάν, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αρνούνται να δώσουν αποδείξεις για την ενοχή του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν, ενώ τα ανά τον κόσμο μαντρόσκυλά τους, ό­πως ο Μπλερ, κραυγάζουν πως «δεν χρει­άζονται αποδείξεις για να επιτεθούμε», «οι Αφγανοί και ο Μπιν Λάντεν είναι ένο­χοι». Και ενώ μέχρι την προηγούμενη Τε­τάρτη σ’ αυτό το μήκος κύματος κινούνταν και ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, εντύ­πωση προκάλεσε η στροφή του σε συνέ­ντευξη που παραχώρησε στα μέλη της Ένωσης Ευρωπαίων δημοσιογράφων, ό­που δήλωσε πως: «Υπάρχουν αμφιβολίες και σωστά υπάρχουν, γιατί πρώτα πρέπει να αποδείξει κανείς ότι είναι έτσι. Καμιά δημοκρατία δεν αποδέχεται αποφάσεις κατ’ επιλογή. Ουδείς υπεύθυνος πολιτικός μπορεί να πάρει ευθύνη να κάνει κάτι, αν δεν έχει αποδείξεις. Γιατί πώς θα ενημε­ρώσει τους πολίτες και το λαό που εκπρο­σωπεί για αυτό που πράττει;». Μεγαλύτε­ρη εντύπωση βέβαια προκάλεσε ο σχολια­σμός αυτών των θέσεων από Νατοϊκούς κύκλους που σημείωναν ότι «ο Έλληνας υπουργός έκανε το αυτονόητο, δηλαδή να δημοσιοποιήσει όσα κουβεντιάζονται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις των υπουργών Άμυ­νας της Συμμαχίας, αλλά δεν μπαίνουν στις επίσημες συνεδριάσεις».

Ανεξάρτητα αν οι δηλώσεις αυτές έγι­ναν μια εβδομάδα πριν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Α. Τσοχατζόπουλος θα ήθελε να προσέλθει με αριστερό προφίλ, το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί σέρνεται και στοιχίζεται η ελληνική κυβέρνηση κι όλοι «οι υπεύθυνοι πολιτικοί της» από την πρώτη στιγμή στο επιθετικό άρμα του α­μερικάνικου ιμπεριαλισμού και δηλώνουν πως θα δώσουν τα πάντα σε ένα πόλεμο των αμερικανών, χωρίς να γνωρίζουν την ενοχή των υποψήφιων θυμάτων; Αυτό δεν μεγεθύνει άραγε το λακεδισμό της κυβέρ­νησης Σημίτη;

Γιατί επιτίθενται οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και την Ευρασία

Πολύ πριν την 11η Σεπτεμβρίου, όπως αποκαλύφθηκε, οι ΗΠΑ σχεδίαζαν την ε­ξαπόλυση πολέμου για τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στο Αφγανιστάν. Η χώρα αυτή βρίσκεται στην καρδιά της Ευρασίας.

Ήδη από τη δεκαετία του ’70 η χώρα μετατρέπεται σε πεδίο του πιο άγριου α­νταγωνισμού ανάμεσα στη σοβιετική και την αμερικάνικη υπερδύναμη, με την ει­σβολή σοβιετικών στρατευμάτων και την αμέριστη υποστήριξη των Αμερικανών στους Ταλιμπάν για να εκδιώξουν τα σο­βιετικά στρατεύματα και να ανατρέψουν τις φιλοσοβιετικές κυβερνήσεις.

Είκοσι χρόνια ο αφγανικός λαός γίνε­ται θύμα αιματηρών επεμβάσεων και εμ­φύλιων συγκρούσεων ανάμεσα στις ιμπε­ριαλιστικές δυνάμεις και τους λακέδες τους.

Οι Ταλιμπάν, που υποστηρίχτηκαν παντοιοτρόπως από τις ΗΠΑ, κατέλαβαν τε­λικά την εξουσία και σταδιακά απομα­κρύνθηκαν από τον έλεγχο και την επιρ­ροή των Αμερικανών, εγκαθιδρύοντας έ­να ακραίο θεοκρατικό καθεστώς, ένα μίγ­μα κοινωνικής αντίδρασης και ισλαμικού φονταμενταλισμού.

Ο επανέλεγχος του Αφγανιστάν αποτε­λούσε και αποτελεί για τους Αμερικανούς ζωτικής σημασίας ζήτημα. Γιατί η κατάκτησή του σημαίνει διεμβολισμό ολόκλη­ρης της Ευρασίας από τον Καύκασο μέχρι την Ινδία.

Και η Ευρασία αποτελεί για τις ΗΠΑ έ­ναν από τους κυριότερους γεωστρατηγικούς χώρους του πλανήτη. Αυτό πρεσβεύ­ουν οι κυριότεροι διαμορφωτές της στρα­τηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γράφει ο γνωστός X. Κίσινγκερ στο βι­βλίο του η «Διπλωματία»:

«Γεωπολιτικά η Αμερική είναι ένα νησί μακριά από τις ακτές της γήινης μάζας της Ευρασίας, οι πόροι και ο πληθυσμός της οποίας είναι πολύ μεγα­λύτερα από αυτά των ΗΠΑ. Η κυριαρ­χία μιας μόνο δύναμης σε οποιαδήποτε από τις δυο σφαίρες της Ευρασίας — Ευρώπη ή Ασία — παραμένει ένας κα­λός ορισμός στρατηγικού κινδύνου για την Αμερική, με ή χωρίς Ψυχρό Πόλε­μο. Κι αυτό επειδή μια τέτοια δύναμη θα είχε την ικανότητα να ξεπεράσει την Αμερική στον οικονομικό και, τέλος, στον στρατιωτικό τομέα επίσης. Ο κίνδυνος αυτός θα έπρεπε να αποτραπεί, έ­στω κι αν η κυρίαρχη δύναμη φαινόταν καλοπροαίρετη, γιατί αν άλλαζαν ποτέ οι προθέσεις της, η Αμερική θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη Θέση για μια αποτελεσματική αντίσταση, ενώ οι δυνατότητές της να διαμορφώσει τα γεγονότα θα έφθιναν ολοένα και πιο πολύ».

Αυτά τα έγραφε o X. Κίσινγκερ πριν μια πενταετία, πολύ πριν δηλαδή ανέβει στην εξουσία ο Πούτιν και χαρακτηρίσει ο Μπους την Κίνα «στρατηγικό αντίπαλο» από «καλοπροαίρετη δύναμη». Σχετικά με αυτό το ζήτημα ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Ζ. Μπρεζίνσκι υποστηρίζει ότι:

«Η Ευρασία είναι το κέντρο της πα­γκόσμιας ισχύος» και πως «για την Αμερική το κύριο γεωπολιτικό λάφυρο είναι η Ευρασία».

Στη βάση αυτών ακριβώς των επιδιώξεων οι ΗΠΑ υποκινούν τώρα και μια δεκαετία εμφύλιες και διακρατικές συγκρού­σεις στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας, προσπαθούν να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους και να ε­γκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στις πρώην Δημοκρατίες της Σ. Ένωσης στην Κ. Ασία, με αποκορύφωμα τώρα την εξα­πόλυση πολέμου για τον έλεγχο και την κατάκτηση του Αφγανιστάν.

Αν το τέλος του «δεκαετούς πολέμου» που κήρυξαν οι ΗΠΑ θα σήμαινε τη δημιουργία προτεκτοράτων στην Ευρασία, την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και σε άλλες κεντροασιατικές χώρες, όπως συνέβη ύστερα από τον «δεκαετή» πόλεμό τους στα Βαλκάνια, αυτό θα σήμαινε επίτευξη των βασικών επιδιώξεων του αμερικάνι­κου ιμπεριαλισμού, εδραίωσης της πα­γκόσμιας κυριαρχίας του και αποτροπή ανάδειξης «στρατηγικού κινδύνου» για ορισμένες δεκαετίες.

Αυτοί οι επιθετικοί σκοποί πρωτίστως φέρνουν τις αμερικάνικες λόγχες στο Αφγανιστάν, που επικαλύπτονται και συ­σκοτίζονται πίσω από τις κραυγές ενά­ντια στον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν που είναι δημιούργημά τους.

Αν θα πετύχουν τους κατακτητικούς σκοπούς τους οι αμερικάνοι ιμπεριαλι­στές ή αν θα βουλιάξουν στις ερήμους του Αφγανιστάν, όπως βούλιαξαν στις ζού­γκλες του Βιετνάμ κάτω από τα συντριπτι­κά χτυπήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αυτό θα εξαρτηθεί από την α­ντίσταση των λαών, από τις δυνάμεις που θα ηγηθούν, την προοπτική και τους σκο­πούς του αγώνα που θα αναπτύξουν.

Από την άποψη αυτή οι δυνάμεις που εμφανίζονται σήμερα να ηγούνται του αντιαμερικάνικου αγώνα τόσο στο Αφγα­νιστάν, όσο και σε άλλες αραβικές χώρες, δεν μπορούν να προσδώσουν στον αγώνα αντίστασης των λαών καμιά προοπτική ε­θνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, αντίθετα προβάλλουν ένα αντιδραστικό πολιτικό κοινωνικό πρόγραμμα που φρά­ζει το δρόμο στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των λαών, οδηγώντας στο αδιέξο­δο, την οπισθοδρόμηση και την ήττα.

Παρ’ ότι επικεφαλής στον αγώνα αντί­στασης του αφγανικού λαού εμφανίζεται να βρίσκονται σήμερα δυνάμεις που αντιστρατεύονται ουσιαστικά το περιεχόμενο και τους στόχους της γενικής πάλης ενά­ντια στον ιμπεριαλισμό, είναι καθήκον και υποχρέωση κάθε προοδευτικής δύνα­μης να καταγγείλει την πολιτική της επί­θεσης, της επέμβασης, του πολέμου των ι­μπεριαλιστών και να υπερασπίσει το ανα­φαίρετο δικαίωμα των λαών στον αγώνα για την υπεράσπιση της εθνικής και εδα­φικής κυριαρχίας. Στην πορεία αυτού του αγώνα θα αναδείχνονται —πρέπει να α­ναδείχνονται— ηγέτιδα δύναμη εκείνες οι δυνάμεις που προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκο­πούς του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κα­τευθύνσεις, σε αγώνα των καταπιεζομένων και εκμεταλλευόμενων ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυ­ριαρχίας, όπως διεξάγεται σήμερα σε πολλές περιοχές και χώρες του κόσμου.

Παρά τη σοβαρή υποχώρηση των επα­ναστατικών δυνάμεων και ιδεών, οι πλα­τιές λαϊκές μάζες από την ίδια τους την πείρα, από την εφιαλτική πραγματικότη­τα που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές, δι­δάσκονται και πείθονται για την αναγκαι­ότητα του αγώνα και μια τέτοια διαδικα­σία αφύπνισης και αγωνιστικής διάθεσης αναπτύσσεται παντού. Αυτό είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο για τη μεγάλη υπόθεση των λαών.

Δείγμα αυτής της αφύπνισης αποτέλεσαν οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε δεκάδες πόλεις και χώρες, πρώτα και κύρια στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα

Παρά την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και το κλίμα πολεμικής υστερίας που εκ­πορεύεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε ό­λα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αψηφώ­ντας τις φιλοπόλεμες κραυγές, τις απει­λές, τις συκοφαντίες και τις απαγορεύ­σεις, κατέβηκαν στους δρόμους, διατρα­νώνοντας την αντίθεσή τους στον πόλεμο και διαδηλώνοντας υπέρ της ειρήνης.

Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι στην Ουάσιγκτον κατέβηκαν στους δρόμους, ε­νώ 100.000 χιλιάδες διαδηλωτές στη Ρώμη κάτω από τους ήχους της «Διεθνούς» και του «Μπέλα Τσάο» καταδίκασαν την πο­λιτική του πολέμου και το ρατσισμό του Μπερλουσκόνι. Διαδηλώσεις όμως χιλιά­δων εργαζομένων έγιναν και στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη, την Πράγα, το Άμστερνταμ, τη Φραγκφούρτη, το Μπράιτον, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, στην Αυ­στραλία και το Ναϊρόμπι!

Την ίδια στιγμή οι σφυγμομετρήσεις που διεξάγονται από τα ιμπεριαλιστικά ε­πιτελεία προφανώς, δείχνουν τεράστια ποσοστά ανθρώπων ακόμη και στις ίδιες τις ΗΠΑ να αντιτίθενται στην πολιτική του πολέμου. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού παρά τις απειλητικές κραυγές των αμερικανολακέδων καταδι­κάζει απερίφραστα την προσφυγή στον πόλεμο και εκφράζει με κάθε τρόπο τα αντιαμερικάνικα αισθήματά του. Χαρα­κτηριστικό αυτών των διαθέσεων ήταν η μαζική αγωνιστική αντιπολεμική συγκέ­ντρωση και διαδήλωση την Πέμπτη 27 Σε­πτέμβρη, όπως και οι συγκεντρώσεις που έγιναν σε αρκετές πόλεις, στη Θεσσαλο­νίκη, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο, τη Χαλ­κίδα και αλλού.

Όπως διαμορφώνεται η νέα πραγματι­κότητα διεθνώς και στη χώρα μας, προ­βάλλει κεντρικό καθήκον για κάθε προο­δευτική δύναμη η καταγγελία των εμπρη­στών του πολέμου, των αμερικάνων ιμπε­ριαλιστών και των συμμάχων τους, το ξεσκέπασμα των απατηλών συνθημάτων τους «περί τρομοκρατίας» και η πιο πλα­τιά κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για τη ματαίωση των φιλοπόλεμων σχεδίων τους. Πρέπει ταυτόχρονα να καταγγελθεί η φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνη­σης Σημίτη, που για άλλη μια φορά ευθυ­γραμμίζεται με τα συμφέροντα και τις επι­διώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Αναπόσπαστα δεμένος με τον αντιπο­λεμικό, αντινατοϊκό αγώνα του λαού μας, είναι ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαι­ώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στους νέους τρομονόμους και το αντιδρα­στικό εσωτερικό πλαίσιο που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση σε βάρος των δημοκρατικών, αριστερών και επαναστα­τικών δυνάμεων.

Το βασικό σ’ όλη αυτή την προσπάθεια είναι να απευθυνθούμε πλατιά στους ερ­γαζόμενους, να κάνουμε τον αντιπολεμι­κό αγώνα υπόθεση των μαζών. Ο περιο­ρισμός της δράσης σ’ ένα καθορισμένο κύκλο οργανώσεων της εξωκοινοβουλευ­τικής αριστεράς στενεύει απελπιστικά τα όρια και δεν μπορεί να διαμορφώσει προ­οπτική ανάπτυξης μαζικού αγώνα. ·

Πολύ περισσότερο που οι θέσεις αυτών των οργανώσεων είναι σε πολλές περι­πτώσεις αλληλοσυγκρουόμενες, αδυνα­τώντας να εξασφαλίσουν ένα επίπεδο πο­λιτικής συμφωνίας.

Το Μ-Λ ΚΚΕ θα επιδιώξει να αναπτύ­ξει την αντιπολεμική πάλη μέσα στους μα­ζικούς χώρους, στα σωματεία, τους συλ­λόγους και στα κάθε λογής μαζικά όργα­να, στις συνοικίες και στους τόπους δου­λειάς, απευθύνοντας κάλεσμα συνεργα­σίας και συμπόρευσης με όλους τους αγω­νιστές και τις δυνάμεις που θα συμφωνού­σαν στη βάση μιας ενιαίας αντιπολεμικής πλατφόρμας στοχεύοντας στην όσο γίνε­ται πιο πλατιά ενεργοποίηση και κινητο­ποίηση των εργαζομένων, στα πλαίσια του μαζικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο το Μ- Λ ΚΚΕ έθεσε ήδη από τον περασμένο Ιούνη -και σήμερα το θέτει λόγω των ρα­γδαίων εξελίξεων ακόμη πιο επιτακτικά- το ζήτημα της δημιουργίας αντιπολεμικής

• αντιιμπεριαλιστικής πανελλαδικής κίνη­σης με όλες εκείνες τις δυνάμεις που κι­νούνται σε μια πραγματικά αντιπολεμική- αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση πάνω στη βάση μιας συγκροτημένης πλατφόρ­μας που μπορεί να εξασφαλίσει μια στα­θερή προοπτική.

Για το ζήτημα αυτό έχουμε ήδη απευθύ­νει συγκεκριμένες προτάσεις και θα ανα­φερθούμε συγκεκριμένα στο επόμενο φύλλο του «Λ.Δ.».

Η συγκρότηση της «πρωτοβουλίας αρι­στερών και οικολογικών εντύπων» μπο­ρεί να κάλυψε προσωρινά την ανάγκη μιας συγκεκριμένης κινητοποίησης, παρά τις αδυναμίες που διαπιστώθηκαν και την έλλειψη αξιοπιστίας πολλών εξ όσων συμμετείχαν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη ανά­πτυξης του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε επίπεδο μάλιστα πολι­τικών οργανώσεων και σε βάθος χρόνου. Οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης μόνιμης πρωτοβουλίας θα ήταν ευθύς εξ αρχής καταδικασμένη σε αποτυχία.

Το να συμφωνήσουν πολιτικές δυνάμεις σε μια μίνιμουμ πλατφόρμα αυτό είναι δέ­κα φορές προτιμότερο να γίνει σε επίπεδο μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, στα πλαίσια των σωματείων και των συλλόγων που μπορεί να αγκαλιάσει ένα μεγάλο εύ­ρος πολιτικοσυνδικαλιστικών δυνάμεων, παρά στα πλαίσια αυτών των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που με τις διαφωνίες που υπάρχουν ναρ­κοθετεί κάθε προοπτική και κάθε προ­σπάθεια ουσιαστικής σύγκλισης όσων πο­λιτικών δυνάμεων μπορούν να συγκλίνουν πραγματικά.

ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, 6 Οκτώβρη 2001, σελίδες 10-11