Ψάχνοντας την ειδησεογραφία του TeleSur, έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο του Ramzy Baroud. Είναι Παλαιστίνιος, ακαδημαϊκός και συγγραφέας, σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Exeter, συνέχισε με διδακτορικά και κάθε τόσο, βουτά την πένα του στο αίμα του λαού του και γράφει.
Το άρθρο αυτό ήταν ένα μεγάλο παράπονο κι ένα κατηγορώ.
Για τη φωτιά στη Notre Dame, θλίψη νοιώσαμε όλοι, με όλους όμως επίσης τους συνειρμούς, για τη μονόπαντη ευαισθησία των χοντροπορτοφολάτων δωρητών, την υποκρισία και την προκλητική επιλεκτικότητα των δακρύων.
Την ίδια θλίψη για τη Notre Dame καταθέτει και ο Ramzy Baroud, μαζί με τους δικούς του αναπόφευκτους συνειρμούς. Αυτά που αναφέρονται στο άρθρο του, δεν αφορούν όλα τα καμένα του τόπου του, ζωές, σπίτια, προσδοκίες. Αφορούν μόνο στους καμένους και βομβαρδισμένους δικούς τους τόπους λατρείας, τα τζαμιά των Παλαιστίνιων, ως τόπων ιστορικής σημασίας.
Ψάχνοντας το μέγεθος της καταστροφής, ως ιστορική απώλεια για όλη την ανθρωπότητα, βρήκα πως τα τελευταία χρόνια οι Ισραηλινοί έχουν κάψει ή ισοπεδώσει εντελώς πάνω από 73 τζαμιά, έχουν μισογκρεμίσει 205, έχουν καταστρέψει 2 εκκλησίες και δέκα νεκροταφεία. Η Λατινική, όπως ονομάζεται, εκκλησία στη Γάζα έχει μισογκρεμιστεί από βομβαρδισμούς ενώ το ιστορικό τζαμί, al-Omari στη Jabaliya, που χρονολογείται από το 647 μΧ έχει γίνει χώμα.
Λέει ο Ramzy Baroud “το τσιμέντο και τα τούβλα δεν έχουν από μόνα τους αξία. Εμείς τους τη δίνουμε γιατί αντιπροσωπεύουν τη συλλογική μας εμπειρία, τους πόνους, τις χαρές, τις ελπίδες”.
Και μιλάει στη συνέχεια για την τεράστια ερήμωση που προκάλεσε η επέμβαση των ΗΠΑ σε Συρία, Ιρακ και Αφγανιστάν, όχι μόνο στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και στην πανανθρώπινη ιστορική κληρονομιά.
Μόνο στο Ιράκ, 15000 αρχαιότητες έγιναν σκόνη, μαζί με τη Lady Warka, τη Μόνα Λίζα της Μεσοποταμίας, έργο τέχνης των Σουμερίων από το 3500 πΧ.
Κοντά σε όλα αυτά όμως, εκείνο που με συγκλόνισε είναι που αναφέρει πως ο παππούς του το 1948 πήγε να ζήσει στη Γάζα στο στρατόπεδο Νουσειράτ. Είναι το ίδιο στρατόπεδο που έζησε η μάνα μου , ως πρόσφυγας δυο χρόνια στο 2 Παγκόσμιο. Μοιράστηκαν τα ίδια αντίσκηνα, τα ίδια πατήματα, την ίδια πίκρα.
Πάνω σ΄αυτά τα πατήματα περπάτησε κι ο Ramzy Baroud. κρατώντας, καθώς λέει, το χέρι του παππού του.
Γίναμε φίλοι κι ανταλλάξαμε συγκινήσεις.
Πόσο μικρός είναι πολλές φορές αυτός ο κόσμος.

Νίνα Γεωργιάδου

Δείτε και αυτό: