Προσπάθησε να ζήσεις, νοερά, αυτές τις 24 ώρες το 24 hour deadline, με όση φαντασία και όση ευαισθησία απόμειναν, μετά από τόσων χρόνων συστηματική ή, ακόμη χειρότερα, εθελοντική απονέκρωση.

Να χωρέσεις μέσα στις 24 ώρες του τελεσίγραφου, τον απολογισμό των αμέτρητων νεκρών, τον αποχαιρετισμό των τάφων τους, τα βομβαρδισμένα σπίτια, τα ισοπεδωμενα χωριά, τις ξεριζωμένες ελιές, το τείχος που απέκοψε το χωράφι απ’ το χαμόσπιτο, τα τσιμεντωμένα πηγάδια, τη δίψα, τη δίψα και την πείνα, το σκοτάδι της νύχτας, τις ατέλειωτες ώρες και τα ξεγυμνώματα στα 650 check points, για να πας στη δουλειά, για να γυρίσεις στο σπίτι, για να πας στο σχολείο, για να πας στο νοσοκομείο, για να μαζέψεις τις ελιές, για να δεις, βγαίνοντας απ’ το ελαιοτριβείο, το λάδι να χύνεται στο χώμα, μέσα στα χάχανα των ένστολων του στρατού κατοχής, ν’ ακούσεις τον κόκορα που λάλησε σήμερα το πρωί κόβοντας με μια ψευδαίσθηση ζωής τον ήχο των σειρήνων, να προλάβεις να αποχαιρετήσεις όσους μοιράστηκαν τον ίδιο με σένα ισόβιο φόβο, να καταπιείς, ακόμη μια φορά, την κολληγιά μιας διεθνούς αλητείας που σε έχει προγράψει και απαιτεί από σένα έναν αδιαμαρτύρητο θάνατο και μια “ειρηνική κατοχή”, να λογαριάσεις τις ανύπαρκτες πιθανότητες το παιδί σου να χαρεί τον έρωτα, να γελάσει ή να γεράσει, την ανύπαρκτη πιθανότητα να γυρίσεις κάποτε στο σπίτι, το πόσο δεν έχει νόημα να κλείσεις τα παράθυρα ή πάρεις μαζί σου τα κλειδιά, ξέροντας πως ακόμη κι αν κάποτε γυρίσεις, το σπίτι θα είναι μια μεγάλη τρύπα.

Δεν αντιστοιχούν αυτές οι 24 ώρες ούτε στις σκέψεις ενός μελλοθάνατου στην ηλεκτρική καρέκλα, καθώς εκείνος κουβαλά μόνο το ζόφο του προδιαγραμμένου δικού του θανάτου.

Εσύ πρέπει να κουβαλήσεις το δικό σου θάνατο και, ακόμη χειρότερα, τον αναπόδραστο χαμό των παιδιών και των εγγονιών σου.

Νίνα Γεωργιάδου