Πολλά γράφονται αυτό το διάστημα για την περίοδο της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης καθώς φέτος κλείνουν τα 50 χρόνια από το 1974 και την πτώση της χούντας.

Το ΚΚΕ πρόσφατα έχει διατυπώσει τα δικά του συμπεράσματα για την περίοδο αυτή και τα έχει αναπτύξει αναλυτικά στον αναθεωρημένο τόμο της ιστορίας του, που αναθεώρησε …μια προηγούμενη αναθεώρηση.

Τα συμπεράσματα που έχει εξαγάγει το ΚΚΕ συμπύκνωσε σε εκδηλώσεις του κόμματος η Μπέλλου, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και εκ των συντελεστών του νέου πονήματος.

Ευθαρσώς και αφήνοντας άναυδο ενδεχομένως μεγάλο τμήμα των μελών και φίλων, ιδιαίτερα των παλαιότερων του ΚΚΕ, η Μπέλλου παρουσιάζοντας το νέο δοκίμιο της ιστορίας σε εκδήλωση στην Αθήνα πρόβαλε τον ισχυρισμό πως το πραξικόπημα του ’67 δεν ήταν αμερικανόπνευστο και αμερικανοστήριχτο, πως δεν ήταν υποκινούμενο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Λέει συγκεκριμένα η Μπέλλου: «Το πραξικόπημα δεν έγινε από κάποιον ξένο κατασταλτικό μηχανισμό, όπως συχνά συνέβαινε π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, με άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ ή άλλων καπιταλιστικών κρατών. ΗΠΑ – ΝΑΤΟ δεν είχαν κάποια κρίση στις σχέσεις τους με την Ελλάδα ώστε να τους χρειαζόταν κυβέρνηση ανδρεικέλων» (Ριζοσπάστης, 27-28/1/24).

Αυτή είναι η νεόκοπη τοποθέτηση του ΚΚΕ, που αθωώνει τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και πάτρωνες για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, της επιβολής της χούντας, που διέπραξαν στον τόπο μας.

Μια νέα θεώρηση που έρχεται σε αντίθεση με όλη τη προηγούμενη γραμμή του ίδιου του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ, που το 1967 έλεγε πως: «Εμπνευστές και οργανωτές του φασιστικού στρατιωτικού πραξικοπήματος είναι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές…».

Αναγνωρίζοντας τότε το ΚΚΕ και για πολλά χρόνια μετά, αυτό που αποτέλεσε πανθομολογούμενη αλήθεια για όλον τον αριστερό και δημοκρατικό κόσμο, αυτό που και οι πέτρες γνώριζαν, ότι το πραγματικό πολιτικό κέντρο που κινούσε τα νήματα στη χώρα μας δεν ήταν άλλο από αυτό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Αλλά και πριν από λίγα χρόνια, το 2017, σε ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ λέει:

«Είναι αποπροσανατολιστική η προσπάθεια απενοχοποίησης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που επιχειρείται από αστούς πολιτικούς, ιστορικούς και παράγοντες της αμερικανικής πολιτικής μετά το 1974 ως σήμερα, με τον ισχυρισμό ότι το Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA αιφνιδιάστηκαν, ότι δεν είχαν ιδέα για το ενδεχόμενο δικτατορίας στην Ελλάδα. Το πραξικόπημα όχι μόνο ήταν σε γνώση τους, αλλά είχε τουλάχιστον την ανοχή, αν όχι και τη στήριξη μηχανισμών τους» (Ριζοσπάστης, 5 Μαρτίου 2017).

Δε χρειάζεται και μεγάλη προσοχή για να καταλάβει κανείς τη σύγχυση που επικρατεί σε αυτό το κόμμα. Από τη θέση πως «εμπνευστές και οργανωτές του φασιστικού (ας κρατήσει ο αναγνώστης το χαρακτηρισμό φασιστικού, διότι θα χρειαστεί παρακάτω) στρατιωτικού πραξικοπήματος, είναι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές», μετατοπίστηκε στη θέση της «ανοχής ή στήριξης», για να φτάσουμε εν έτει 2024, κατόπιν …πολλών ερευνών των ιστορικών επιτελείων του ΚΚΕ, στο σημείο να απαλλαγούν πλήρως οι Αμερικάνοι από τις ευθύνες τους!

Επίσης δε χρειάζεται και μεγάλη προσοχή για να καταλάβει κανείς ότι η ΚΕ του 2017 καταγγέλλει για προσπάθεια αποενοχοποίησης αυτούς που θεωρούν τους Αμερικάνους αμέτοχους. Άραγε το νέο δοκίμιο της ιστορίας του ίδιου του ΚΚΕ εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία;

Τι και αν αναγκάστηκε ακόμη και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Κλίντον, στην επίσκεψή του στη χώρα μας το 1999 να ψελλίσει δυο λόγια αναγνώρισης της συμμετοχής των ΗΠΑ στην εκδήλωση της δικτατορίας, λέγοντας πως: «…οι ΗΠΑ επέτρεψαν στα γεωπολιτικά τους συμφέροντα εν μέσω Ψυχρού Πολέμου να κυριαρχήσουν των συμφερόντων τους -ή πιο σωστά των υποχρεώσεών τους- που θα ήταν η προάσπιση της Δημοκρατίας»; Το ΚΚΕ, μέσα από τα γυαλιά των νέων περισπούδαστων αναλύσεων τροτσκιστικού τύπου, έρχεται να τον …«διαψεύσει» για τις ευθύνες της χώρας του και να τον αποενοχοποιήσει πανηγυρικά.

Και αν υπήρχε κάποιος λόγος που ο Κλίντον προέβη σε μια τέτοια διπλωματική και στα άκρα των χειλέων δήλωση, δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο, παρά με την προσπάθεια να φιλοτεχνήσει ένα νέο πρόσωπο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, σε σχέση με το παρελθόν, βρίσκοντας επί της ουσίας αρωγό και συμπαραστάτη το σημερινό ΚΚΕ και τις νέες του αναλύσεις.

Αναγνωρίζει η Μπέλλου στην ομιλία της πως οι πραξικοπηματίες είχαν δεσμούς με τη CIA και με πολιτικούς και παράγοντες των ΗΠΑ, αλλά σπεύδει να διευκρινίσει πως: «Είναι άλλο αυτό και άλλο ποιο κέντρο οργανώνει τι, για ποιο σκοπό, εγχώριο ή ξένο. Δεν σημαίνει ότι ασκούν εξουσία για λογαριασμό αυτών των ξένων κέντρων». Και να καταστήσει σαφές πως …«Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, είτε κοινοβουλευτικά προερχόμενες είτε πραξικοπηματικά, δεν ήταν υποχείρια των ΗΠΑ…» (Ριζοσπάστης, 27-28 /1/24).

Το ΚΚΕ διαπράττει ένα διπλό, βαρύ αμάρτημα.

Όχι μόνο εξωραΐζει το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που περιστέλλει διαχρονικά την ανεξαρτησία της χώρας επιβάλλοντας την ιμπεριαλιστική πολιτική του με ολέθριες συνέπειες για το λαό, αλλά ωραιοποιεί και το ρόλο των ντόπιων υποτελών που εκχωρούν για τη δική τους προστασία την εθνική ανεξαρτησία στους ξένους δυνάστες του λαού, απέναντι στον οποίο είναι υπόλογοι. Αλλά αν και είναι υπόλογοι για την εγκληματική πολιτική της υποτέλειας της χώρας στα ξένα αφεντικά τους δεν είναι για το ΚΚΕ που τους παρέχει απλόχερα, περγαμηνές και πιστοποιητικά μιας ανεξάρτητης δήθεν πολιτικής.
Ωστόσο, τα νεόκοπα συμπεράσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ για την ιστορία δεν τελειώνουν εδώ.

Η εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην ομιλία της προχωρά και σε μια άλλη διαπίστωση που παρατίθεται στο κείμενο της ομιλίας της με το υπότιτλο:
«Λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης».

Δεν ξέρει, πράγματι, τι να υποθέσει κανείς διαβάζοντας (υπογραμμισμένος υπότιτλος στο Ριζοσπάστη, 9-10/12/23) το πολύ περίεργο αυτό συμπέρασμα που αποτελεί τον πιο απερίφραστο εξωραϊσμό της φασιστικής δικτατορίας.

Δεν ξέρει, πράγματι, τι να υποθέσει κανείς διαβάζοντας μια άποψη χτύπημα στους αντιδικτατορικούς αγώνες και ιδιαίτερα στον κορυφαίο αγώνα του Πολυτεχνείου που πρόβαλε τα αντιιμπεριαλιστικά, αντιφασιστικά αιτήματα και αισθήματα του λαού, και για αυτό χτυπήθηκε άγρια μια άποψη που εν τέλει (άθελα ή όχι δεν έχει σημασία), ρίχνει στα μαλακά τη χούντα και παρέχει άλλοθι στους υμνητές της να ισχυρίζονται πως η επταετία «δεν ήταν δα και φασισμός».

Ας δούμε και ορισμένα άλλα επιχειρήματα των θεωρητικών του ΚΚΕ, που βάλθηκαν να εξοβελίσουν από το κόμμα τους και όχι μόνο, τη «Λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης». «Η χούντα (λένε) δεν στηρίχτηκε σε κάποιο ναζιστικού/φασιστικού τύπου κόμμα, οι ηγέτες της δεν ήταν πολιτικοί που αξιοποίησαν την αναρρίχησή τους μέσω του αστικού κοινοβουλίου, δεν διέθεταν πολιτική οργάνωση, νεολαία κλπ».

Τέτοια λοιπόν είναι τα υποτιθέμενα «ταξικά» κριτήριά τους. Αν τα πράγματα δεν έγιναν (εδώ ή οπουδήποτε αλλού) ακριβώς όπως στη Γερμανία του Χίτλερ ή στην Ιταλία του Μουσολίνι, τότε …δεν έχουμε φασιστική διακυβέρνηση.

Με αυτή την καταπληκτική συλλογιστική τα δεκάδες στρατιωτικά πραξικοπήματα που ενορχήστρωσε ο αμερικανοδυτικός ιμπεριαλισμός από τη Λατινική Αμερική, μέχρι την Αφρική και την Ασία σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο και προσομοιάζουν με την περίπτωση της Ελλάδας και όχι με της Γερμανίας και της Ιταλίας του ’30, ούτε αυτά ήταν φασιστική διακυβέρνηση. Με αυτή την φοβερή συλλογιστική, ο Πινοσέτ και τόσοι άλλοι φασίστες δικτάτορες, που δεν είχαν ντε και καλά κόμμα και νεολαία και δεν αναρριχήθηκαν μέσω του αστικού κοινοβουλίου, μήπως και αυτοί δεν είχαν στις χώρες τους φασιστική διακυβέρνηση;
Αλλά και στη χώρα μας αντίστοιχα, το μοναρχοφασιστικό καθεστώς που επέβαλαν στο λαό, μετά τη Βάρκιζα και στον εμφύλιο οι Αγγλοαμερικάνοι, με βάση τα ακατανόητα, κούφια, υπερδογματικά και εξαιρετικά επικίνδυνα κριτήρια που θέτει το ΚΚΕ, δεν πρέπει να θεωρείται φασιστική διακυβέρνηση.

Τελικά, πρόκειται για μια αναδρομική, δήθεν «ταξική» και στην ουσία της αντιδραστική αναθεώρηση της ιστορικής πραγματικότητας και της πείρας του κινήματος, ντυμένη από τους νεόκοπους πλαστογράφους της ιστορίας με υπεραριστερή, ψευτοεπαναστατική φρασεολογία.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος