«Μείνε στο σπίτι» επαναλαμβάνουν συνεχώς τα κανάλια και οι ιθύνοντες. Νιώθω ότι μ’ αγαπούν πολύ τις τελευταίες μέρες. Μία ειδοποίηση όμως για την παραλαβή συστημένου με βγάζει έξω. Μπαίνω στην είσοδο-κουβούκλιο των ΕΛΤΑ. Κρατώ την αναπνοή μου. Πρόκειται για ένα εκκολαπτήριο ιών και κοροναϊών. Αργεί ν’ ανοίξει. Με σκανάρει. Ύποπτος. Όχι ως κρούσμα αλλά ως ληστής! Δεν αντέχω κι ανασαίνω. Αισθάνομαι ότι κατάπια κάθε βακτήριο που υπάρχει στον μικρό θάλαμο! Επιτέλους ανοίγει. Λίγος κόσμος ευτυχώς. Τρεις τέσσερις άνθρωποι κι ένας «ηλικιωμένος», «αυτός που έτσι κι αλλιώς είναι στο τέλος της ζωής του», που έλεγε η γιατρός Γιαμαρέλλου, αυτός που «θα πεθάνει πριν την ώρα του» που είπε κυνικά ο Μπόρις Τζόνσον, το «καταραμένο απόθεμα» που έλεγε ο Μπένγιαμιν. Οι άχρηστοι, οι περιττοί των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Οι υπάλληλοι στα γκισέ των ΕΛΤΑ είναι εντελώς απροστάτευτες. Μου λένε να υπογράψω την παραλαβή με ένα στυλό με το οποίο υπέγραψαν πριν όλοι και το οποίο είναι δεμένο με σπάγκο για να μην τον κλέψουν! Παίρνω το φάκελο. Σκέφτομαι πόσα χέρια τον έπιασαν και τι πιθανότητες έχω να προσβληθώ από τον κοροναϊό. Βγαίνω έξω από την είσοδο-κουβούκλιο, γιατί το κουβούκλιο-έξοδος έχει πάθει βλάβη! Τώρα ανοίγει γρήγορα. Ανοίγω το γράμμα. Η ΔΟΥ Πρέβεζας (της Άρτας έχει καταργηθεί) μου βρήκε ληξιπρόθεσμες οφειλές, παλιά ΕΝΦΙΑ και ΕΕΤΗΔΕ που αγνοώ. Παίρνω τηλέφωνο να μάθω περί τίνος πρόκειται. Η ευγενική πλην απόμακρη υπάλληλος με άκρως υπηρεσιακό ύφος μου λέει ότι δεν μπορεί να με ενημερώσει τηλεφωνικά και να πάω στη ΔΟΥ της Αθήνας στην οποία ανήκω να ρωτήσω σχετικά. Η ΔΟΥ με στέλνει στη… ΔΟΥ. Θυμάμαι το «Μείνε στο σπίτι»! Διαβάζω το χαρτί. Λέει ότι εγώ οφείλω «να προσκομίσω να απαραίτητα έγγραφα». Αλλά για να τα προσκομίσω πρέπει να τα βρω. Κι αν δεν υπάρχουν, τι να βρω; «Μένουμε στο σπίτι» διαβάζω την αφίσα.
Τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι την κράτησαν για το τέλος: «Προσοχή: Η Φορολογική Διοίκηση διατηρεί το δικαίωμα επιβολής κατάσχεσης χρημάτων ή απαιτήσεων στα χέρια του φορολογουμένου ή τρίτου και πριν από την παρέλευση του ανωτέρω χρονικού διαστήματος»! Δεν υπάρχει σωτηρία. Το κράτος Λεβιάθαν. Η τυπική γραφειοκρατική τρέλα, η οποία στον καιρό του κοροναϊού αποκτά επικίνδυνα χαρακτηριστικά, γίνεται το στάχυ που σπάει την πλάτη της καμήλας. «Μείνε στο σπίτι» φωνάζουν εδώ, «τρέξε να ρυθμίσεις» φωνάζουν οι ίδιοι εκεί. Οι ίδιοι κυνικοί, απρόσωποι γραφειοκράτες, ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Οι ίδιοι που μπορούν να σε στείλουν στον τάφο χωρίς καμία τύψη, να σε πυροβολήσουν στον Έβρο με χαρά νεοναζί, ή να βρίσουν την έγκυο προσφύγισσα στη Λέσβο με την ηδονή εκείνου που κάνει το πατριωτικό του καθήκον. Είναι οι κανίβαλοι που δημιουργούν τις συνθήκες μιας χομπσιανής κοινωνίας, μιας κοινωνίας-ζούγκλας.
Και από την άλλη, οι Άνθρωποι. Διαβάζω το γράμμα της Όλγας Κοσμοπούλου, της γιατρού στο Κρατικό της Νίκαιας, που καλεί σε “Ψυχή βαθιά”, βλέπω τη φωτογραφία των εξαντλημένων γιατρών και νοσηλευτριών στην Ιταλία, και αναθαρρώ. Θα νικήσουμε. Η ανθρωπιά θα νικήσει. Όχι, η κοινωνία μας δεν θα γίνει ζούγκλα… Πάρτε τηλέφωνα. Μιλήστε. Να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να μην τσακίσει ο φόβος την ανθρωπιά. Κανένας μόνος. Κυρίως οι ηλικιωμένοι…
Πηγή: Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου – artinews.gr
e-prologos.gr
