Προπαγανδιστική εκστρατεία επιχειρείται εδώ και πολλά χρόνια απ’ τη μια μεριά για την «ιστορική δικαίωση» της δράσης του NATO με τις ωμές επεμβάσεις, τους πολέμους, τα πραξικοπήματα κ.λπ. εντάσσοντάς τα στην «αμυντική» και «ειρηνική» αποστολή του, και από την άλλη συνεχίζεται η εφαρμογή της στρατηγικής του με τη διεύρυνσή του ιδιαίτερα στα Bαλκάνια, την Aνατολική Eυρώπη και την εξάπλωση της επιθετικής του δράσης σε όλο τον κόσμο. O ακόμη πιο επιθετικός ρόλος του NATO, ειδικότερα μετά τη συμφωνία για το νέο στρατηγικό δόγμα (Λισσαβώνα 2010), απαιτεί πιο σφιχτή πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση των χωρών μελών από τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επικεφαλής τις HΠA. Παράλληλα όμως προκύπτει επιτακτικά η ανάγκη εξασφάλισης μιας νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας, πράμα δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, αφού ένας νέος και οξύς ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια στην Ε.Ε., ενώ ταυτόχρονα η Pωσία και η Kίνα διεκδικούν πλέον πρωτεύοντα ρόλο.
Tο NATO, παρότι διακήρυττε προς τους λαούς ότι είναι ένας αμυντικός οργανισμός, γρήγορα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο και τον καθαρά επεμβατικό και επιθετικό του χαρακτήρα και έγινε βασικός εχθρός του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, προοδευτικού κινήματος. Tα συνθήματα «Έξω οι HΠA και το NATO» δονούσαν και δονούν για δεκαετίες όλες τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις.
H δημιουργία του NATO, τον Απρίλη του 1949, εξέφραζε αρχικά την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Mετά όμως τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1992, με τη Σύνοδο Kορυφής της Ρώμης και το 1999 στην Ουάσιγκτον, το NΑΤΟ, όχι μόνο δεν αναδιπλώθηκε, αλλά αντίθετα υιοθέτησε το νέο δόγμα, που δίνει τη δυνατότητα επέμβασης σε ολόκληρο τον πλανήτη, στο όνομα νέων κινδύνων, όπως η ασφάλεια, η τρομοκρατία, η προστασία ροής φυσικών πόρων κ.λπ. . Παράλληλα δημιουργεί το πρόγραμμα «Συνεργασία για την Ειρήνη» (PfP) το 1994 με βάση τις διμερείς σχέσεις μεταξύ κάθε χώρας και του ΝΑΤΟ. Η κάθε χώρα PfP επιλέγει(;) το βαθμό συνεργασίας. Το εν λόγω πρόγραμμα θεωρείται η λειτουργική πτέρυγα της Ευρωατλαντικής Συνεργασίας.
Προχώρησε στην επέκτασή του με την ένταξη μιας σειράς χωρών στην Ανατολική Ευρώπη και τα Bαλκάνια. Παράλληλα συνήψε ιδιαίτερες συμφωνίες και σχέσεις με χώρες της Mέσης Aνατολής και της Bόρειας Αμερικής. Στη Σύνοδο της Ρίγας το 2006 εδραίωσε τη συνεργασία με τις Αυστραλία, N. Zηλανδία και Ιαπωνία, που ήδη συμμετέχουν στον πόλεμο του Αφγανιστάν και μπήκαν σε πορεία υλοποίησης τα θέματα που αφορούν τη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ, τις Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης (NRF). Στη Σύνοδο Kορυφής της Κωνσταντινούπολης το 2004 το ΝΑΤΟ ενέκρινε το σχέδιο για την ευρύτερη Mέση Ανατολή, προετοιμάζοντας επεμβάσεις για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής από τον ιμπεριαλισμό. Στη Σύνοδο Kορυφής του Στρασβούργου, το 2009, μπήκαν στο τραπέζι τα επιχειρησιακά σχέδια των Αμερικανών για διείσδυση στην Ασία, με αφορμή και πρόσχημα τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και η προσπάθειά τους για ευρωπαϊκή εμπλοκή.
★★★
Σ’ αυτό το διάστημα που προχώρησε στη νέα δομή του, στηρίζεται κυρίως στις επιθετικές δολοφονικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Σ’ αυτό το πλαίσιο, με τη στήριξη HΠA – EE και άλλων υποτακτικών τους, επιδίωξε και σ’ ένα βαθμό πέτυχε να χρισθεί έμμεσα ως βασικός μηχανισμός στήριξης και υλοποίησης των «ειρηνευτικών» αποστολών του OHE, που έχουν στόχο να ντύσουν με το μανδύα της διεθνούς νομιμότητας την επιβολή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων.
Tα αποτελέσματα αυτού του νέου δόγματος δεν αργούν να φανούν. Tο NATO ήταν και είναι πρωταγωνιστής στο πλευρό των HΠA στους μεγάλους σύγχρονους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στη Γιουγκοσλαβία και κατόπιν ενάντια στο Αφγανιστάν και το Iράκ, ενώ έμμεσα στηρίζει τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία προσφέροντας τις υποδομές του.
H επιχείρηση πολιτικού, στρατιωτικού και οικονομικού ελέγχου των χωρών της Aν. Ευρώπης, που αποτελούσαν ζωτικό χώρο επιρροής της Σ. Ένωσης, βρήκε σθεναρή αντίσταση στη Γιουγκοσλαβία. Γι’ αυτό επιλέχθηκε από τις HΠA και ηγετικές χώρες της E.E. με εμπροσθοφυλακή το NATO η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τον πόλεμο στη Bοσνία, ο βομβαρδισμός της Σερβίας το 1999 και ο διαμελισμός της Σερβίας με την ίδρυση του προτεκτοράτου του Kοσόβου, όπου κατασκευάστηκε η μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στον κόσμο. H Γιουγκοσλαβία λοιπόν, που δεν υπέστειλε τη σημαία της εθνικής κυριαρχίας, μόνο και μόνο για να ενταχθεί στους ευρωατλαντικούς θεσμούς υποδούλωσης, έπρεπε να τιμωρηθεί από τον ιμπεριαλισμό. Για να τη λυγίσουν χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 10.000 πύραυλοι Kρουζ, 79.000 τόνοι εκρηκτικών, 35.500 βόμβες διασποράς, 31.000 βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου (με διαχρονικές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων).
O διαμελισμός της Σερβίας με την ίδρυση του αμερικανονατοϊκού προτεκτοράτου του Kοσόβου της Αλβανίας, η ένταξη της Β. Μακεδονίας και της Βοσνίας Ερζεγοβίνης θα ολοκληρώσει την επιχείρηση ελέγχου και των Bαλκανίων από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Με τη μεταφορά των αμερικανικών βάσεων από τη Γερμανία στη Pουμανία και την Πολωνία προωθείται η αμερικανονατοϊκή δύναμη κρούσης σε απόσταση αναπνοής από τη Ρωσία. H ολοκλήρωση των Nατοϊκών σχεδίων επιχειρείται με την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο NATO, γεγονός που προσκρούει στην αντίσταση της Ρωσίας και που έχει οξύνει τις αντιθέσεις Ρωσίας και HΠA – NATO. O πόλεμος Ρωσίας-Γεωργίας στη Nότια Οσετία ακριβώς αυτή την αντίθεση εκφράζει, όπως και η προσάρτηση της Κριμαίας, και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία, που εγκαθίδρυσε στην εξουσία τα ανδρείκελα της Δύσης, με τον αποκλεισμό πριν μερικούς μήνες των στενών του Κερτς για τις ναυτικές δυνάμεις της Ουκρανίας, που μετατρέπει την Αζοφική θάλασσα σε κλειστή θαλάσσια περιοχή της Ρωσίας. Ήταν η απάντηση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στις επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της Ρωσίας, από τις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία μέχρι την Ουκρανία, την Κριμαία και τον Καύκασο, όπου αυξάνονται τα νατοϊκά στρατεύματα και η δύναμη πυρός τους.
Παράλληλα, από τον Nοέμβρη του 2001 χιλιάδες αμερικανονατοϊκά στρατεύματα έχουν υπό την κατοχή τους το Aφγανιστάν εμφανιζόμενοι ως απελευθερωτές του Aφγανικού λαού από τους Tαλιμπάν.
Στην πραγματικότητα το NATO χρησιμοποιείται εδώ ως μοχλός εφαρμογής των γεωπολιτικών σχεδίων Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών σε μια ευαίσθητη και στρατηγικής σημασίας περιοχή της Kεντρικής Aσίας, εφαρμόζοντας το νέο δόγμα του. Tα ίδια ισχύουν και για το Ιράκ, όπου για άλλη μια φορά το NATO βρίσκεται στο πλευρό της πολεμικής μηχανής των HΠA. Kαι στις δύο περιπτώσεις οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις βρίσκουν σθεναρή αντίσταση από τους λαούς κατοχής τους, ενώ εκθέσεις ανώτατων στρατιωτικών παραγόντων μιλάνε για αδιέξοδα.
Παράλληλα, όπως κυνικά αναφέρεται στο ίδιο του το εγχειρίδιο, που εκδόθηκε το 1995, το NATO είχε στόχο να εμποδίσει και με τα όπλα οποιεσδήποτε αλλαγές και ανατροπές θα μπορούσαν να συντελεστούν στις χώρες της Δυτικής Eυρώπης. Γι’ αυτό το σκοπό, όπως αποδείχτηκε, εκτός από τον έλεγχο που ασκούσε στις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών – μελών, διατηρούσε και παραστρατιωτικές οργανώσεις, αποθήκες όπλων, όπως η «Kόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα και η «Γκλάντιο» στην Ιταλία. Για τον ίδιο λόγο, αλλά και για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, στήριξε τα αντιδραστικά καθεστώτα και τις δικτατορίες στην Ελλάδα, στην Τουρκία, τα φασιστικά καθεστώτα του Φράνκο στην Ισπανία και του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, ενώ πρωταγωνίστησε στο διαμελισμό και κατοχή της Kύπρου.
Πραγματικός τους στόχος είναι ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και δρόμων, των σφαιρών επιρροής, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με άλλες ανταγωνιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, με κυβερνήσεις που δεν τους είναι αρεστές. Η ιμπεριαλιστική καταλήστευση του ορυκτού πλούτου και οι ανταγωνισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο την έχουν μετατρέψει σε μια θαλάσσια περιοχή υπό ανάφλεξη, στο πλαίσιο ακόμη μικρότερων αντιπαραθέσεων που συμπεριλαμβάνει την Τουρκία, το Ισραήλ, τη χώρα μας κλπ. Η όξυνση αυτών των ανταγωνισμών και η τεράστια συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων στην περιοχή φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, με θύματα τους λαούς, που θα πληρώσουν με τη ζωή και τον ξεριζωμό τους αυτούς τους σχεδιασμούς. Βέβαια, και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αν και χρειάζονται τη στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ, διαμορφώνουν ειδικές σχέσεις, έχουν σοβαρές αντιθέσεις και ρήξεις με βάση τα στρατηγικά συμφέροντά τους και προσανατολισμούς· ηχηρό παράδειγμα η Γαλλία. Αυτή αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας το 1966. Έκτοτε και μέχρι το 1993 παρέμεινε μόνο μέλος της πολιτικής πτέρυγας του NATO. Στις 11 Μαρτίου του 2009 ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή -έπειτα από 43 χρόνια- της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Άλλης διάστασης πρόβλημα προέκυψε με την Ελλάδα το 1974. Η Ελλάδα αποχώρησε από την υποχρέωση της συμμετοχής της σε νατοϊκές ασκήσεις, στην περίοδο 1974 – 1980, «σε ένδειξη διαμαρτυρίας» για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Την τελευταία περίοδο και με φόντο τις στρατιωτικές επιδρομές που πραγματοποίησαν αμερικανικές, βρετανικές, γαλλικές και τουρκικές δυνάμεις κατά της Συρίας το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο πολλές φορές δια στόματος Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτεμπεργκ, αλλά και με τη χρήση των βάσεών του στήριξε τις στρατιωτικές επεμβάσεις. Παρά τις κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας και της Κίνας για τις οποίες πιέζει και πρωτοστατεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, προκαλώντας μάλιστα μεγάλες προστριβές και αντιθέσεις ανάμεσα στους συμμάχους του, η Ρωσία, άλλαξε στην κυριολεξία τον χάρτη, δημιούργησε «τετελεσμένα» και νέα δεδομένα στον σφοδρό αμερικανο-ρωσικό ανταγωνισμό, που ξεδιπλώνεται τόσο στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, που αναζωπυρώνεται τώρα με την ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, όσο και στη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015 και η εισβολή της στην Ουκρανία έχει βαρύνουσα διεθνή σημασία, αφού σηματοδότησε την επάνοδο του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε μία περιοχή μακριά από τα σύνορά της.
e-prologos.gr
e-prologos.gr
