Η επέτειος της εποποιίας του Στάλινγκραντ, γιορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, μέρα λήξης της αποφασιστικής μάχης που αποτέλεσε την αρχή του τέλους του γερμανικού φασισμού. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943, ο φον Πάουλους, έγινε ο πρώτος στρατάρχης στην ιστορία των γερμανικών όπλων που παραδόθηκε, ζητώντας από τους άνδρες του να καταθέσουν τα όπλα. 77 χρόνια μετά, οι μνήμες του Στάλινγκραντ παραμένουν ζωντανές όχι μόνο στη Ρωσία αλλά σε όλο τον κόσμο, αναπόσπαστα συνδεδεμένες με το όνομα και τη δράση του Ι.Β. Στάλιν, ηγέτη του κόμματος των μπολσεβίκων και του σοβιετικού λαού, πρωτεργάτη της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών.

Ο ρεβιζιονισμός θέλησε να ξεριζώσει και να σβήσει από τη μνήμη των λαών το έργο του Στάλιν, και η αντισταλινική (στην ουσία αντικομμουνιστική) εκστρατεία ύστερα από το διαβόητο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, έφτασε στο σημείο να μετονομάσει την ηρωίδα πόλη του Στάλινγκραντ σε Βόλγκογκραντ. Το ανοσιούργημα ποτέ δεν έγινε αποδεκτό από το λαό, και δεν γίνεται αποδεκτό ούτε σήμερα κάτω από τις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ζει εδώ και πολλά χρόνια πλέον ο ρωσικός λαός. Οι τοπικές αρχές του «Βόλγκογκραντ» αποφάσισαν ότι η πόλη θα φέρει το όνομα Στάλινγκραντ στην επέτειο της 2 Φλεβάρη, κατά τους εορτασμούς για τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη (9 Μαΐου) και σε άλλες τέσσερις ημερομηνίες που συνδέονται με τη μάχη!!! Αυτό αντανακλά από τη μια τη λαϊκή πίεση, από την άλλη αποσκοπεί να την ενσωματώσει το Στάλινγκραντ στους αντιδραστικούς σκοπούς του Πούτιν, που καπηλεύεται την πατριωτική μνήμη και παράδοση.

Για το ρώσικο λαό αλλά και για τους άλλους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και της Ευρώπης υπάρχουν οι αναμνήσεις του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και του Στάλινγκραντ και σε αυτές αναφέρονται, αναδεικνύουν και επιδώκουν να συμπληρώσουν οι επόμενες παράγραφοι.

Στις 22 Iούνη του 1941 η χιτλερική Γερμανία επιτέθηκε ύπουλα και χωρίς να κηρύξει το πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ανακόπηκε η ειρηνική σοσιαλιστική ανοικοδόμηση και η χώρα μπήκε σε έναν πόλεμο που ήταν πιο δύσκολος απ’ όλους τους πολέμους που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Ο κίνδυνος του πολέμου σε ανατολή και δύση μεγαλώνει. O I.B. Στάλιν στα 1934 αναφέρει ότι η «… EΣΣΔ στέκει σαν βράχος, συνεχίζει το έργο της ανοικοδόμησης και της πάλης για τη διατήρηση της ειρήνης».

Η Σ.E. ξεσκεπάζει αδιάκοπα τους εμπρηστές του πολέμου και υπερασπίζει τα συμφέροντα της ειρήνης. Παράλληλα προσπαθεί να διαμορφώσει τους όρους για τη δημιουργία του ενιαίου μετώπου των φιλειρηνικών λαών ενάντια στο φασισμό και τους επιδρομείς. Η Σ.E. προωθεί σε κάθε επίπεδο την πρόταση για συλλογική οργάνωση και ασφάλεια, αυστηρό καθορισμό για το ποια είναι η επιτιθέμενη χώρα, με στόχο να υπογραφούν ενάντια στον επιδρομέα σύμφωνα αμοιβαίας βοήθειας ανάμεσα στις χώρες.

Κάθε προσπάθεια της Σ.E. για την εκμετάλλευση και της πιο μικρής δυνατότητας για τη διατήρηση της ειρήνης προσέκρουε όχι μόνο στην αντίδραση του φασιστικού άξονα αλλά και στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων HΠA, Αγγλίας και Γαλλίας. Τα κράτη αυτά ουσιαστικά ενεθάρρυναν τους επιδρομείς.

Κι αν η κρίση όξυνε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και οδηγούσε αναπόφευκτα σε ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κι αν οι πολεμικές ενέργειες των επιδρομέων έθιγαν άμεσα τα συμφέροντα των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών, αυτές οι ίδιες οι χώρες ενθάρρυναν τις ενέργειες των φασιστικών κρατών ενάντια στην EΣΣΔ, ενάντια στο προλεταριάτο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Οι κυβερνήσεις της Aγγλίας και της Γαλλίας αρνήθηκαν να αποκρούσουν συλλογικά την επίθεση, διακηρύσσοντας την «πολιτική της μη επέμβασης».
Το 1939 πλέον ο, καθένας βλέπει ξεκάθαρα ότι τα σύννεφα του πολέμου σκεπάζουν την Eυρώπη. «Χαρακτηριστικό γνώρισμα του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ότι δεν έγινε ακόμα γενικός παγκόσμιος πόλεμος. Τον πόλεμο τον έκαναν τα επιτιθέμενα κράτη παραβλέποντας με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των μη επιθετικών κρατών πρώτα απ’ όλα της Αγγλίας, της Γαλλίας, των HΠA, ενώ τα τελευταία συμπτύσσονται και υποχωρούν κάνοντας στους εισβολείς τη μια παραχώρηση ύστερα από την άλλη» (I.B. Στάλιν). H αγγλική και η γαλλική κυβέρνηση παίζουν διπλό παιχνίδι. Eπιζητούν με κάθε τρόπο μια συναλλαγή με τη Γερμανία σε βάρος της EΣΣΔ. Την 1η Σεπτέμβρη 1939 η Γερμανία επιτίθεται στην Πολωνία. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στη Γερμανία. Η Σοβιετική κυβέρνηση ήξερε ότι αργά ή γρήγορα η χιτλερική Γερμανία θα έκανε την επίθεση ενάντιά της.
Παράλληλα η Σοβιετική Ένωση με αποφασιστικότητα, από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και τον σαφή προσανατολισμό του Γερμανικού ιμπεριαλισμού να επιβάλλει με τον πόλεμο το νέο μοίρασμα των αγορών, αποκάλυψε το ρόλο του, μίλησε για τα επιθετικά του χαρακτηριστικά και έδωσε την κατεύθυνση και δια μέσου της Κομμουνιστικής Διεθνούς στους λαούς να δημιουργήσουν αντιφασιστικά μέτωπα.
Και ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται με τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων να προσκυνούν στη ναζιστική υπεροχή, το καλοκαίρι του 1941 αναπτύσσεται η ναζιστική επιδρομή ενάντια στη χώρα του Λένιν. H «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» ήταν η πιο αποφασιστική επιθετική πράξη του γερμανικού στρατού. Το ναζιστικό επιτελείο συγκέντρωσε την κυρία μάζα των δυνάμεων και των μέσων που είχε στη διάθεσή του για την επίτευξη της επίθεσης. Στις 3 του Iούλη του 1941 ο I.B.Στάλιν σε διάγγελμα του στο ραδιοφωνικό σταθμό καλεί του σοβιετικούς ανθρώπους να ριχτούν με αυτοθυσία στο παλλαϊκό Πατριωτικό Πόλεμο ενάντια στους επιδρομείς.

Τα επιτελεία του γερμανικού στρατού και ο ίδιος ο Χίτλερ πίστευαν ότι θα κάνουν περίπατο στη EΣΣΔ και μέχρι το χειμώνα θα είχαν καταλάβει τη Μόσχα. Ανοίγοντας ένα πολεμικό μέτωπο χιλιάδων χιλιομέτρων και οργανώνοντας την επίθεσή τους από τρία σημεία φτάνουμε στη μάχη της Μόσχας και του Στάλινγκραντ που σηματοδοτούν την αρχή της ήττας του φασιστικού άξονα.

Ριζική στροφή στην πορεία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου

Ο Γερμανοφασιστικός στρατός έκανε έναν ύπουλο, εξοντωτικό πόλεμο ενάντια στο σοβιετικό λαό. Στις σοβιετικές περιοχές πού είχαν καταλάβει, διέπραξαν πρωτοφανείς θηριωδίες. Οι χιτλερικοί έλπιζαν ότι οι θηριωδίες τους θα ανάγκαζαν τους σοβιετικούς ανθρώπους να υποταχτούν στη φασιστική τάξη πραγμάτων. Οι θηριωδίες όμως φούντωσαν στις καρδιές των σοβιετικών τη φλόγα του μίσους για τους Γερμανούς καταχτητές. Χιλιάδες εργάτες, αγρότες, γυναίκες και γέροι πήγαιναν στα παρτιζάνικα τμήματα, για να βοηθήσουν τα σοβιετικά στρατεύματα και να εκδικηθούν τους καταχτητές. Οι σοβιετικοί μαχητές πήγαιναν στη μάχη με το σύνθημα: «Κανένας οίκτος για τούς φασίστες επιδρομείς!».

Το 1942, ένα σημαντικό μέρος από τα σοβιετικά εδάφη βρισκόταν κάτω από την μπότα των χιτλερικών επιδρομέων. H συντριβή των Γερμανών στη Μόσχα έδωσε ένα βαρύ χτύπημα στη φασιστική Γερμανία. Ο Γερμανοφασιστικός όμως στρατός ήταν ακόμα ισχυρός. Η χιτλερική Γερμανία έριξε στο σοβιετογερμανικό μέτωπο όλες τις εφεδρείες της. Γιατί στην Ευρώπη, όπως και προηγούμενα, δεν υπήρχε δεύτερο μέτωπο. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν υπήρχε δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, ο εχθρός κρατούσε απέναντι στο ρωσικό στρατό 127 μεραρχίες το 1942 όμως, πού δεν υπήρχε, η Γερμανία έριξε στο πόλεμο 240 μεραρχίες με όλες τις εφεδρείες που διέθεταν.

Υπογράφοντας τη συμμαχία με την EΣΣΔ, οι κυβερνήσεις της Aγγλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είχαν αναλάβει την υποχρέωση να κάνουν απόβαση στη Δυτική Ευρώπη και να ανοίξουν έτσι το δεύτερο μέτωπο μέσα στο 1942. Τότε οι Γερμανοί θα αναγκάζονταν ν’ αποσύρουν από το σοβιετογερμανικό μέτωπο ένα μέρος από το στρατό τους. Η Αγγλία όμως και οι ΗΠA ανέβαλλαν με κάθε τρόπο το άνοιγμα του δευτέρου μετώπου στην Ευρώπη. Γιατί τα σχέδια τους δεν περιλάμβαναν σαν καθήκον την πλήρη συντριβή του Γερμανικού φασισμού. Ύστερα από το τσάκισμά του στη Μόσχα, ο εχθρός δεν ήταν πια σε θέση να κάνει επίθεση σε όλο το μέτωπο.

Γι’ αυτό, η γερμανική στρατιωτική διοίκηση συγκέντρωσε τεράστιες δυνάμεις σ’ έναν τομέα του μετώπου, στο Νοτιοδυτικό.

Αποκτώντας υπεροχή δυνάμεων σ’ αυτόν τον τομέα, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Ανατολική Ουκρανία, έφτασαν ως το Bορoνέζ, πέρασαν το ποταμό Nτον και εισέβαλαν στο Kουμπάν. Προχωρούσαν προς το Στάλινγκραντ και τον Kαύκασο. H επιθετική ενέργεια των Γερμανών κατά της Νότιας Ρωσίας είχε την κωδική ονομασία «Υπόθεση Μπλε» και θα την έφερναν σε πέρας η Ομάδα Στρατιών A, υπό τον στρατάρχη Πάουλ φον Kλάιστ, η οποία θα αναλάμβανε την επιχείρηση στον Καύκασο και η Ομάδα Στρατιών B υπό τον στρατηγό Mαξιμίλιαν φον Bάιχς, που θα επιχειρούσε στο Στάλινγκραντ. Την ομάδα Στρατιών B αποτελούσαν η 6η Στρατιά υπό τον στρατηγό Φρίντριχ φον Πάουλους και η 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων υπό τον στρατηγό Xέρμαν Xοτ.

Η μάχη του Στάλινγκραντ

Οι Σοβιετικοί θεωρούσαν ότι ο βασικός στόχος του ναζισμού ήταν η κατάληψη της Μόσχας και δευτερευόντως η κατάληψη των πετρελαίων του Καυκάσου όπως ίδιοι οι Γερμανοί διέδιδαν. Ο Στάλιν όμως ξεσκέπασε τα ύπουλα σχέδια του εχθρού. Μάντεψε ότι η προώθηση των Γερμανών προς τον Καύκασο έχει βοηθητικό χαραχτήρα, ότι ο κύριος σκοπός τους ήταν ο ίδιος ο σκοπός του 1941, δηλαδή να πάρουν τη Μόσχα.

Μόνο πως τώρα προσπαθούσαν να το κάνουν με άλλο τρόπο, να παρακάμψουν την ελεύθερη Μόσχα μπαίνοντας βαθιά στην Ανατολή, να την αποκόψουν από τα μετόπισθεν του Βόλγα και των Ουραλίων και μετά να τη χτυπήσουν. Γι’ αυτό ήταν κρίσιμης σημασίας η μάχη του Στάλινγκραντ.
Τον Αύγουστο το 1942, οι Γερμανοί έφτασαν ως την ηρωική αυτή πόλη, έριξαν στον τομέα αυτό διαλεκτές δυνάμεις τους, που αποτελούνταν από 36 μεραρχίες και έλπιζαν να καταλάβουν την πόλη εν πορεία. Μα δεν τα κατάφεραν. Στα μέσα του Σεπτέμβρη οι χιτλερικοί εισέβαλαν στην πόλη και άρχισαν οι οδομαχίες. Μάχες δίνονταν για κάθε τετράγωνο, για κάθε σπίτι, για κάθε πάτωμα.

Οι υπερασπιστές του Στάλινγκραντ θυμούνταν τη διαταγή του Στάλιν: «Το Στάλινγκραντ δεν πρέπει να πέσει στα χέρια του εχθρού» και προσπαθούσαν με κάθε θυσία να υπερασπίσουν το ένδοξο σοβιετικό φρούριο του Βόλγα. Οι στρατιώτες του μετώπου του Στάλινγκραντ έγραφαν στον Στάλιν: «Μπροστά στις πολεμικές μας σημαίες, μπροστά σ’ όλη τη Σοβιετική χώρα: ορκιζόμαστε πως δε θα ντροπιάσουμε τα δοξασμένα ρούσικα όπλα και θα πολεμήσουμε ως την τελευταία δυνατότητα. Κάτω από την καθοδήγησή σας οι πατεράδες μας νίκησαν στη μάχη του Tσαρίτσιν, κάτω από την καθοδήγησή σας θα νικήσουμε κι εμείς τώρα στη μεγάλη μάχη του Στάλινγκραντ».

Την ηγεσία των σοβιετικών δυνάμεων ανέλαβε ο στρατάρχης Σιμιόν Tιμοσένκο.

Η πρώτη φάση της μάχης (γερμανική επίθεση) ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1942. Η 6η Στρατιά απώθησε τις σοβιετικές δυνάμεις στον ποταμό Ντον. Γι’ αυτό τον λόγο, ο Χίτλερ αποφάσισε να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ. Το χτύπημα της 6ης Στρατιάς δέχθηκε η 62η Στρατιά του Bασίλι Tσουϊκόφ. Στα τέλη Αυγούστου, η Λουφτβάφε μετέτρεψε σε ερείπια το 80% της πόλης.

Την ίδια περίοδο ο Στάλιν και το στρατιωτικό του επιτελείο επεξεργάστηκε και πραγματοποίησε το σχέδιο για τη συντριβή των Γερμανών στο Στάλινγκραντ. Είχε βάλει το καθήκον «να εξαντλήσουμε και να ματώσουμε το γερμανικό στρατό με την ενεργητική άμυνα και ύστερα να κυκλώσουμε όλο το σχηματισμό του κρούσης, που δρα στον τομέα του Στάλινγκραντ, και να τον εξοντώσουμε».

Το σχέδιο αυτό εφαρμόστηκε με επιτυχία στη ζωή. Η ηρωική άμυνα του Στάλινγκραντ εξαντλούσε και μάτωνε τις επίλεκτες εχθρικές μεραρχίες και προετοίμαζε τις συνθήκες για την ολοκληρωτική συντριβή τους. Τον καιρό πού μέσα στην πόλη γίνονταν σκληρές οδομαχίες, στην περιοχή του Στάλινγκραντ συγκεντρώνονταν φρέσκιες δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, εξοπλισμένες με νέα τεχνικά μέσα, ικανές να τσακίσουν τον εχθρό.
Στις 6 του Νοέμβρη 1942, στο λόγο του για τα εικοσιπεντάχρονα της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης του Οκτώβρη, ο Στάλιν τόνισε πως καμιά άλλη χώρα και κανένας άλλος στρατός δε θα μπορούσε να αντέξει στην πίεση των αποθηριωμένων συμμοριών των γερμανοφασιστών ληστών. Μονάχα η σοβιετική χώρα και ο δοξασμένος στρατός της είναι ικανοί να αντέξουν, σ’ αυτή την πίεση και, όχι μονάχα ν’ αντέξουν, μα και να την υπερνικήσουν. Τρομερά και γεμάτα πεποίθηση αντηχούν τα λόγια της διαταγής του I. B. Στάλιν στις 7 του Νοέμβρη, 1942: «Ο εχθρός έχει δοκιμάσει πια στο τομάρι του την ικανότητα για την αντίσταση του Κόκκινου Στρατού, δε θα αργήσει να γνωρίσει και τη δύναμη των συντριπτικών χτυπημάτων, του Κόκκινου Στρατού… θα γίνει και στη γειτονιά μας πανηγύρι».

Τον Νοέμβριο του 1942, το 90% του Στάλινγκραντ ήταν ένας σωρός ερειπίων και βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Τα μόνα κτίρια που απέμεναν όρθια ήταν κάποια εργοστάσια που τα κρατούσαν με νύχια και δόντια οι αμυνόμενοι για τις ανάγκες του ανεφοδιασμού τους. Ο λαός, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.

Στις 19 του Νοέμβρη 1942, άρχισε στο Στάλινγκραντ η ιστορική επίθεση των σοβιετικών στρατευμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή. Ωστόσο, στις 19 Νοεμβρίου, οι Σοβιετικοί αντεπιτέθηκαν (Επιχείρηση «Ουρανός») και περικύκλωσαν 250.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από τους στρατηγούς Γκιόργκι Zούκοφ και Aλεξάντρ Bασιλιέφσκι και προέβλεπε την προσβολή των εφεδρικών δυνάμεων της 6ης Στρατιάς, που τη συγκροτούσαν κακοεκπαιδευμένοι στρατιώτες των συμμαχικών χωρών των Άξονα (Ιταλοί, Κροάτες, Pουμάνοι, Ούγγροι, αλλά και ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών).

Στις 2 του Φλεβάρη 1943 τελείωσε η μεγάλη επιχείρηση των σοβιετικών στρατευμάτων. Η μεγάλη ιστορική νίκη του Στάλινγκραντ στεφανώθηκε με την πλήρη νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων.
Η επιχείρηση του Στάλινγκραντ για την κύκλωση και εξόντωση, των στρατευμάτων του εχθρού, είναι η πιο εξαιρετική νίκη στην ιστορία των πολέμων. Η ιστορία δε γνώρισε παρόμοιο παράδειγμα κύκλωσης και ολοκληρωτικής εξόντωσης μιας τόσο μεγάλης στρατιάς, εφοδιασμένης με άφθονα νεότερα τεχνικά μέσα.

H λέξη «Στάλινγκραντ» έγινε από τότε το σύμβολο της ανδρείας και του ηρωισμού του σοβιετικού λαού. Η λέξη αυτή αντηχούσε με απέραντη συμπάθεια στις καρδιές όλων των τίμιων ανθρώπων του κόσμου, και τους ξεσήκωνε στην πάλη ενάντια στη φασιστική σκλαβιά, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία.

Το Στάλινγκραντ σήμαινε τη δύση του γερμανοφασιστικού στρατού. Με τ’ αποτελέσματα της μάχης του Στάλινγκραντ άρχισε μια ριζική στροφή στην πορεία του πολέμου. Ο Σοβιετικός Στρατός έκανε, ύστερα από τη νίκη του Στάλινγκραντ, μια μεγάλη επίθεση ενάντια στις γερμανοφασιστικές ορδές, σε ένα μέτωπο από 1.500 χιλιόμετρα, και άρχισε το μαζικό διώξιμο τού εχθρού από τη σοβιετική γη.

Στο διάστημα της χιτλερικής Επίθεσης το 1942-1943 τα σοβιετικά στρατεύματα προέλασαν σε ορισμένους τομείς ως 600-700 χιλιόμετρα, απελευθερώνοντας από τούς Γερμανούς καταχτητές εκατοντάδες σοβιετικές πόλεις και πολλές χιλιάδες χωριά. Οι Γερμανοί καταχτητές είχαν τεράστιες απώλειες σε άντρες και τεχνικά μέσα. Συντρίφτηκαν πέρα για πέρα οι στρατιές της Ιταλίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας, που ο Χίτλερ είχε ρίξει στο σοβιετογερμανικό μέτωπο.
Αυτή τη μεγάλης έκτασης φασιστική επίθεση αντιμετώπισε με επιτυχία ο λαός και ο στρατός της EΣΣΔ. Η διεξαγωγή του πολέμου σε όλα τα επίπεδα από την απόκρουση της επίθεσης και τον παρτιζάνικο αγώνα μέχρι την αντεπίθεση καθοδηγήθηκε από το κόμμα και τον Στάλιν. Τα σοβιετικά στρατεύματα έδειξαν στη διάρκεια του υψηλή στρατιωτική και επιτελική μαεστρία γεγονός αναμφισβήτητο ακόμη και από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.

Η πλήρης συντριβή της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» πραγματοποιήθηκε από τον ηρωικό αγώνα του σοβιετικού λαού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Το ανατολικό μέτωπο μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πόλεμο φθοράς για τους κατακτητές. Τελικός νικητής θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να θρέψει, να ντύσει, να οπλίσει καλύτερα τους στρατιώτες και να δημιουργήσει εφεδρείες και τους πολίτες που μακριά από το μέτωπο θα εργάζονταν γι’ αυτούς. Μια τέτοια κατεύθυνση θα μπορούσε να χαράξει και να υλοποιήσει μόνο το μπολσεβίκικο κόμμα. «Ο κόκκινος στρατός δεν θα μπορούσε να έχει αυτές τις επιτυχίες δίχως την υποστήριξη του λαού, δίχως τη γεμάτη αυταπάρνηση των σοβιετικών ανθρώπων στις φάμπρικες και τα εργοστάσια στα ανθρακωρυχεία και τα μεταλλεία στις μεταφορές και την αγροτική οικονομία.» (6.11.43 λόγος του I. Στάλιν στη συνεδρίαση του σοβιέτ).
Η μάχη του Στάλινγκραντ και η επίθεση των σοβιετικών στρατευμάτων, το 1942 -I943 είχαν τεράστια διεθνή σημασία και αποτέλεσαν σημείο στροφής για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ ανέβασε το ηθικό των λαών της Ευρώπης και έπαιξε τεράστιο ρόλο για το δυνάμωμα τού εθνικοαπελευθερωτικού τους αγώνα. Οι νίκες των σοβιετικών στρατευμάτων προκάλεσαν μια βαθιά κρίση στο φασιστικό στρατόπεδο, απ’ όπου δεν μπόρεσε πια να βγει.
Η ιστορική αλήθεια όσο και αν οι πλαστογράφοι της ιστορίας πασχίζουν να τη διαστρεβλώσουν είναι ότι η τύχη του παγκόσμιου πολιτισμού κρίθηκε τα τρομερά εκείνα χρόνια στα πεδία των μαχών του ανατολικού μετώπου, στη μονομαχία ανάμεσα στις δυνάμεις του σοσιαλισμού και της προόδου και στις δυνάμεις του φασισμού και της οπισθοδρόμησης.