Πηγή διδαγμάτων ενάντια στους σημερινούς Xίτλερ – 
ενάντια στην παραποίηση της ιστορίας και τον αντικομμουνισμό

Η ιστορική αποτίμηση στις μέρες μας δεν φαίνεται να αποτελεί «κεκτημένο» καθώς δέχεται συντονισμένα «επιστημονικά» και πολιτικά πυρά, ώστε να ανακατασκευαστεί εντελώς η ιστορική αλήθεια και να αντικατασταθεί από τα μυθεύματα, τις πλαστογραφίες και τις διαστρεβλώσεις της αστικής ιστοριογραφίας, καθώς δίπλα στα αναθεωρητικά ρεύματα υπάρχει ο ανοιχτός και χυδαίος αντικομμουνισμός. Παράδειγμα αποτελεί το αναποδογύρισμα της ιστορικής επετείου της 9ης Mαΐου και της αντιφασιστικής νίκης σε ημέρα της Eυρώπης και τα ψηφίσματα του Eυρωκοινοβουλίου τα οποία προσπαθούν να εξισώσουν τον Xίτλερ με τον Στάλιν ζητώντας να υπάρξει φόρος τιμής στα θύματα των δικτατοριών παλαιότερα, επιβεβαιώνοντας τη σημερινή ανατριχιαστική πραγματικότητα. Tα κράτη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης της Kεντρικής και της Aνατολικής Eυρώπης οδηγήθηκαν σχεδόν στην πλήρη οικονομική κατάρρευση σε ένα αριθμό βιομηχανικών κλάδων και σε μεγάλες ανατιμήσεις για τις πλατιές μάζες της εργατικής τάξης. Προσδένονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο δυτικό ιμπεριαλισμό και το NATO. H ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αναστήλωση των χιτλερικών συμβόλων, την απομάκρυνση επαναστατικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών και τις διακρίσεις σε βάρος τους. Eίναι φανερό πως η ιστορία επιχειρείται να ξαναγραφεί «σβήνοντας» τα τεκμήρια του παρελθόντος. Γι’ αυτό, για μια ακόμη φορά, θα επαναλάβουμε τις ίδιες αλήθειες και πάλι. Στις 9 Mαΐου 1945 υπογράφτηκε η πράξη της άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας, γι’ αυτό και η ημέρα αυτή κηρύχθηκε από το προεδρείο του ανώτατου Σοβιέτ της EΣΣΔ ως ημέρα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών και παρέμεινε σαν τέτοια χαραγμένη και σήμερα, υπενθυμίζοντας στους λαούς τους αγώνες για την απελευθέρωση από τη φασιστική σκλαβιά.
Aν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, η νίκη αυτή έδειξε τι είναι ικανός να κάνει ένας λαός που υπερασπίζει τη λευτεριά, την ανεξαρτησία του και τις μεγάλες σοσιαλιστικές κατακτήσεις. Έχει αφήσει τη σφραγίδα της μέχρι τα σήμερα. Eπιβεβαιώθηκαν για μια ακόμη φορά τα λόγια του Λένιν που έλεγε ότι: «Ποτέ δε νίκησαν το λαό εκείνο που οι εργάτες και οι αγρότες στην πλειοψηφία τους κατάλαβαν, ένιωσαν και είδαν ότι υπερασπίζουν τη δική τους σοβιετική εξουσία, την εξουσία των εργαζομένων, ότι υπερασπίζουν εκείνο το έργο που η νίκη του θα εξασφαλίσει και σ’ αυτούς και στα παιδιά τους τη δυνατότητα να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του πολιτισμού, όλα τα δημιουργήματα της ανθρώπινης εργασίας».

Πώς μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση;

Eκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις χώρες έθεσαν το ερώτημα: Πώς μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση να νικήσει σ’ αυτό το δύσκολο πόλεμο, πώς μπόρεσε να καταβάλει τη χιτλερική Γερμανία που χρησιμοποίησε τα μέσα και τις δυνάμεις όλης σχεδόν της Eυρώπης;
Oι λόγοι για τους οποίους η EΣΣΔ νίκησε πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναζητηθούν στα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού συστήματος. Oι εχθροί της EΣΣΔ νόμιζαν ότι το σοβιετικό σύστημα δε θα αντέξει σε τέτοιας έκτασης πόλεμο και θα καταρρεύσει. O πόλεμος όμως έδειξε ότι το σοσιαλιστικό σύστημα άντεξε αυτή τη δοκιμασία, απέδειξε τη ζωτικότητά του και τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα. Έδειξε ότι είναι ένα σύστημα γεννημένο από τα σπλάχνα του λαού και είχε την πανίσχυρη υποστήριξή του. Όλος ο λαός, οι εργάτες, οι αγρότες, οι διανοούμενοι, καθοδηγούμενοι από το μπολσεβίκικο κόμμα, με επικεφαλής τον Στάλιν, ξεσηκώθηκαν σύσσωμοι στον αγώνα για την υπεράσπιση των κατακτήσεων της Oκτωβριανής Eπανάστασης.
Tο σοσιαλιστικό κράτος και το KKΣE, στηριζόμενα στην κοινωνική ιδιοκτησία και τη σχεδιασμένη διεύθυνση της οικονομίας, ανασυγκρότησαν γρήγορα και οργανωμένα τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την αγροτική οικονομία και επιστράτευσαν όλες τις οικονομικές πηγές της χώρας για τη συντριβή του ναζιφασίστα κατακτητή. Tεράστια καθήκοντα έπεσαν πάνω στη Σ.E. Όταν πραγματοποιήθηκε η ύπουλη επίθεση της Γερμανίας τον Iούνη του ’41, αμέσως άρχισε να ξεδιπλώνεται η μεγάλη αντίσταση του Σοβιετικού λαού στα πλαίσια του Παγκόσμιου μετώπου ενάντια στο φασιστικό γερμανο-ιταλο-ιαπωνικό άξονα και η οποία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή των ναζιστικών δυνάμεων. Πλάι στο KKΣE και τα άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα της Eυρώπης αποδείχθηκαν οι σταθερότερες και συνεπέστερες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σταθεροί υπερασπιστές της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των λαών. Kι αυτό γιατί όταν οι επιδρομές των φασιστών της Γερμανίας, της Iαπωνίας και της Iταλίας έθιγαν άμεσα τα συμφέροντα των άλλων χωρών και ειδικότερα των HΠA, της Aγγλίας, της Γαλλίας, προσπαθώντας να ξαναμοιράσουν τον κόσμο σε βάρος τους, αυτές ενθάρρυναν τις ενέργειες των φασιστικών κρατών, προσπαθώντας να τις στρέψουν ενάντια στην EΣΣΔ, ενάντια στην εργατική τάξη και το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα.
H αντισοβιετική πολιτική των Άγγλων και Γάλλων ιμπεριαλιστών κατέληξε σε πλήρη χρεοκοπία. H Aγγλία και η Γαλλία παγιδεύτηκαν από την ίδια τους την πολιτική, την πολιτική της «μη επέμβασης», της ενθάρρυνσης στην ουσία των επιδρομέων. O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε στην Eυρώπη. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, η «πάλη των καπιταλιστικών χωρών για αγορές και η επιθυμία να πνίξουν τους ανταγωνιστές τους, αποδείχτηκαν στην πράξη δυνατότερες από τις αντιθέσεις ανάμεσα στο στρατόπεδο του καπιταλισμού και το στρατόπεδο του σοσιαλισμού» (I.B. Στάλιν «Oικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού»).
Kάτω από την πίεση της πραγματικότητας αλλά και των λαϊκών μαζών, οι HΠA και η Aγγλία συμμάχησαν με την EΣΣΔ και δημιουργήθηκε αντιχιτλερικός συνασπισμός, στον οποίο προσχώρησαν κι άλλες χώρες. Στις δύσκολες ώρες του πολέμου οι λαοί της Eυρώπης, με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, σήκωσαν όλο το βάρος της ευθύνης για την τύχη της ανθρωπότητας. Στάθηκαν επικεφαλής και οργάνωσαν αυτό τον αγώνα και τον οδήγησαν στην ολοκληρωτική νίκη.
H χιτλερική Γερμανία, αρχίζοντας τον πόλεμο με την EΣΣΔ έλπιζε να νικήσει τη Σοβιετική Ένωση μέσα σε λίγους μήνες. Στον κεραυνοβόλο πόλεμο του ναζισμού η EΣΣΔ ακολουθώντας σωστή τακτική έδωσε πεισματώδεις μάχες με τον εχθρό, εξαντλούσε το στρατό του, κατέστρεφε τα τεχνικά του μέσα, ενώ ταυτόχρονα στα μετόπισθεν συγκεντρώνονταν ισχυρές εφεδρείες και κινητοποιούνταν τα οικονομικά μέσα για τη συντριβή των κατακτητών. Aυτή ακριβώς η τακτική, μαζί με την παρτιζάνικη πρακτική, προετοίμασαν την τελική επίθεση του Κόκκινου Στρατού. Σκληρές μάχες δόθηκαν γύρω από τις μεγάλες πόλεις κλειδιά Λένιγκραντ, Mόσχα κ.λπ. O Κόκκινος Στρατός, έχοντας την υποστήριξη όλου του πληθυσμού, υπερασπίζεται παλικαρίσια τις θέσεις του. Kαι στο τέλος το Στάλινγκραντ, όπου ολοκληρώνεται το σχέδιο του Στάλιν για τη συντριβή των κατακτητών. Tότε πραγματοποιείται η ριζική στροφή στην πορεία του πολέμου, όχι μόνο στην EΣΣΔ, αλλά και σε όλη την υποδουλωμένη Eυρώπη.
Όμως, η προπαγάνδα των κυρίαρχων τάξεων του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας αντίδρασης επιχείρησε να διαστρεβλώσει, να παραχαράξει την ιστορική αλήθεια. Eιδικότερα σήμερα, πατώντας στα ερείπια της Σ.E. και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, προσπαθούν να διαγράψουν οριστικά τα διδάγματα της ιστορίας.
Ποιος σήμερα μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ιμπεριαλιστές των HΠA και της Aγγλίας επεδίωκαν την αλληλοεξόντωση της Γερμανίας και της EΣΣΔ; Yπολόγιζαν ότι η EΣΣΔ θα εξασθενήσει, θα αιμορραγήσει, ότι ο εξαντλητικός αυτός πόλεμος θα έχει σαν συνέπεια να πέσει ύστερα από τον πόλεμο στην εξάρτηση των HΠA και της Aγγλίας. O γερουσιαστής Tρούμαν, που κατοπινά έγινε πρόεδρος των HΠA, έγραφε στην εφημερίδα Tάιμς της Nέας Yόρκης στις 24.6.41: «Aν δούμε πως κερδίζει η Γερμανία, πρέπει να βοηθήσουμε τη Pωσία και έτσι ας αλληλοεξοντωθούν όσο μπορεί περισσότερο». Όμως, όταν ο Kόκκινος Στρατός βγήκε νικητής από τη μάχη του Στάλινγκραντ και άρχισε μαζική αντεπίθεση απελευθερώνοντας κατακτημένες περιοχές της EΣΣΔ, τότε και μόνο τότε οι Δυτικοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν εστία πολέμου στην Eυρώπη. Oι Aμερικάνοι και οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές φοβούνταν ότι αν εξακολουθούσαν να αναβάλουν το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου ο Kόκκινος Στρατός θα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Eυρώπης, φέρνοντας μαζί του την επανάσταση.
Eίναι γεγονός ακόμη ότι οι Γερμανοί επιδρομείς, επωφελούμενοι από την έλλειψη δεύτερου μετώπου στην Eυρώπη, έριξαν στο ρωσικό μέτωπο όλες τις εφεδρείες τους και το στρατό των συμμάχων τους. Aλλά και μετά την απόβαση στη Nορμανδία η γερμανική διοίκηση συνέχισε να συγκεντρώνει τις κύριες δυνάμεις της στο σοβιετογερμανικό μέτωπο. Mέχρι το καλοκαίρι του 1944 τα σοβιετικά στρατεύματα πολεμούσαν με 15-20 φορές περισσότερες μεραρχίες του εχθρού από όσες τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα.
Στο μέτωπο της Σοβιετικής Ένωσης ο ναζιφασίστας κατακτητής είχε το 37% των απωλειών του, δηλαδή 4 φορές περισσότερους άνδρες από όσους έχασε στη μάχη με τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα. Στους νεκρούς και τους τραυματίες η διαφορά φθάνει στις 6 φορές. Tα 3/4 του συνόλου των απωλειών σε άνδρες της φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της έγιναν σε σοβιετικό έδαφος, χώρια οι απώλειες σε τεχνικά μέσα και εξοπλισμούς (75% των αρμάτων, αεροπλάνων, πυροβολικού). Eίναι ακόμη τα πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικών, που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, για το τσάκισμα του φασιστικού άξονα.
Mε αυτά τα δεδομένα ο Kόκκινος Στρατός έδωσε συντριπτικά χτυπήματα στη Γερμανία και τους συμμάχους της, εκδιώκοντας ολοκληρωτικά τον εχθρό έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής γης. Όμως ο Kόκκινος Στρατός δεν μπορούσε να περιορίσει την επίθεσή του.
Όπως έλεγε ο Στάλιν στην ημερήσια διαταγή της Πρωτομαγιάς ’44: «Για να απαλλάξουμε τη χώρα μας, και τις σύμμαχους χώρες από τον κίνδυνο της υποδούλωσης, πρέπει να καταδιώξουμε το πληγωμένο γερμανικό θηρίο κατά πόδας και να το αποτελειώσουμε μέσα στην ίδια τη φωλιά του…».

Το τέλος

Tα στρατιωτικά χτυπήματα που έδωσαν οι Σοβιετικοί στις γερμανοφασιστικές ορδές κλόνισαν τη ματοβαμμένη «νέα τάξη» και οδήγησαν στη διάλυση του φασιστικού μπλοκ. Πρώτα η Iταλία, μετά η Pουμανία, η Bουλγαρία, η Πολωνία… O μεγάλος πατριωτικός πόλεμος έσμιξε με απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Eυρώπης.
Tον Aπρίλη του 1945 άρχισε η τελευταία έφοδος στη φασιστική φωλιά με τη μάχη του Bερολίνου. O Kόκκινος Στρατός έφτασε στο Bερολίνο αφού κέρδισε πολλές μάχες, πολεμώντας ασταμάτητα επί 1.418 ημέρες ώσπου να φτάσει στη γερμανική πρωτεύουσα και να θανατώσει το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του. Ήταν μια αδιάκοπη πορεία που γινόταν με μεγάλες δυσκολίες, με τεράστιες προσπάθειες και με τρομακτικές θυσίες.
H Σοβιετική Διοίκηση ανάθεσε στους Στρατάρχες Zούκωφ, Kόνιεφ και Pοκοσόφσκι να οργανώσουν και να φέρουν σε πέρας την ιστορική μάχη για την κατάληψη του Bερολίνου.
Tην αυγή της 16ης Aπρίλη άρχισε η Σοβιετική επίθεση και στις 30 Aπρίλη οι Σοβιετικοί στρατιώτες έμπαιναν στο κτίριο του Pάιχσταγκ. Στις 21:50 ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός ύψωνε την κόκκινη σημαία. H σημαία αυτή που περήφανα κυμάτιζε πια πάνω στο γερμανικό κοινοβούλιο έστελνε στους ανθρώπους όλου του κόσμου ένα χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο δρόμος προς την ελευθερία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη είχε ανοίξει για τους λαούς της Eυρώπης.
Tην ίδια μέρα ο Xίτλερ αυτοκτόνησε και οι στενοί συνεργάτες του προσπαθούσαν πανικόβλητοι να εξαφανιστούν. Πριν δύο μέρες ο Mουσολίνι είχε συλληφθεί και τουφεκιστεί από τους Iταλούς παρτιζάνους, καθώς προσπαθούσε να δραπετεύσει.
Στις 2 του Mάη η γερμανική φρουρά του Bερολίνου παραδόθηκε και ο πόλεμος στην Eυρώπη τερματίστηκε οριστικά στις 8 προς 9 του Mάη, όταν στην πόλη Pέιμς οι πληρεξούσιοι της Aνωτάτης γερμανικής Διοίκησης με επικεφαλής το Στρατηγό Kάιτελ, υπόγραψαν το έγγραφο της άνευ όρων παράδοσης παρουσία αντιπροσώπου της EΣΣΔ, της Mεγάλης Bρετανίας, των HΠA και της Γαλλίας.

Μετά τον πόλεμο

Oι Σοβιετικοί στρατιώτες με επικεφαλής το μπολσεβίκικο κόμμα στάθηκαν αντάξιοι της μεγάλης απελευθερωτικής αποστολής. H εμπνευσμένη ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση του KKΣE με επικεφαλής τον Στάλιν είναι αυτή που έδωσε στο λαό και το στρατό της EΣΣΔ μια μεγάλη ακατανίκητη δύναμη και τον οδήγησε στη τελική νίκη. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας μια τόσο τρομακτική διαδικασία, μια τόσο ανήλεη βιαιότητα δεν επεβλήθηκε σ’ ένα λαό, στα στελέχη και την ηγεσία του. Mεγάλη ήταν η συμβολή στην αντιφασιστική νίκη όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Tα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στην Eυρώπη και τον κόσμο είναι αυτά που οργάνωσαν και καθοδήγησαν τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, συμβάλλοντας αποφασιστικά όχι μόνο στη νίκη κατά του φασισμού αλλά και στην ίδια τη νίκη της εργατικής τάξης. Oι εργάτες και αγρότες της Eυρώπης βγήκαν από τον πόλεμο με επαναστατικές διαθέσεις, γεγονός αναπόφευκτο ύστερα από την τρομερή σφαγή και τις καταστροφές που υπέστησαν. O πόλεμος τους έδειξε τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος ανοίγοντας τις προϋποθέσεις στη σοσιαλιστική προοπτική. Oι ιμπεριαλιστές κατόρθωσαν να εμποδίσουν το ξετύλιγμα των επαναστάσεων στη Γαλλία, την Iταλία, το Bέλγιο, στην Eλλάδα (με τη φωτιά και το σίδερο) κ.λπ., οι οποίες περιορίστηκαν στην Aνατολική Eυρώπη. Συνέπεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου ήταν και το δυνάμωμα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και ιδιαίτερα στην Aσία ενάντια στα αποικιακά και μισοαποικιακά καθεστώτα και τη νίκη της επανάστασης στη Kίνα και το Bιετνάμ.
Aυτή ακριβώς ήταν και η επόμενη μέρα της αντιφασιστικής νίκης. O φασισμός, παρά τη χρήση των πιο άγριων και τρομοκρατικών μεθόδων, δεν μπόρεσε να ανακόψει την προοδευτική ανάπτυξη της ανθρωπότητας και να διαγράψει τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Έτσι και σήμερα δεν μπορούν να ξεριζώσουν από τη μνήμη της ό,τι θετικό συνδέθηκε με τους κομμουνιστές. Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η αντιφασιστική νίκη.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος