Κρατάμε τα χέρια κατεβασμένα και ασφαλή.
Κατ΄εντολή και καθ’ υπόδειξη.
‘Μην αγγίζετε’, λένε οι ;ειδικοί’, κι έμειναν τα χέρια να κρέμονται,
σαν πανιά ιστιοφόρου καραβιού σε απόλυτη άπνοια.
Ούτε αναχώρηση ούτε άφιξη. Ακινησία
Σαν τα φτερά του κορμοράνου στο μαύρο πηχτό πετρέλαιο.
Κολλημένα και ανήμπορα.
Μπορεί και σα δείχτες ξεχαρβαλωμένου ρολογιού, μόνιμα κρεμασμένοι στις έξι και μισή. Ούτε πίσω ούτε μπρος.
Σίγουρα πάντως σα ρούχα σε κρεμάστρες, παλιομοδίτικα και παρατημένα.
Τα κρεμασμένα χέρια έγιναν αφόρετα ρούχα και τα ‘μην αγγίζετε’ σώματα, φρεσκοβαμμένα ξύλινα παγκάκια δημόσιου πάρκου.
Κινούνται λίγο βέβαια μέχρι τον αγκώνα, φυλλομετρούν ένα βιβλίο, σκαλίζουν το φαί στην κατσαρόλα, απλώνουν μπουγάδα στο μπαλκόνι και γράφουν μηνύματα σε πληκτρολόγια.
Μέχρι τον αγκώνα. Όχι πιο πάνω.
Καποιες φορές, στην αθέατη μοναξιά του εγκλεισμού, σηκώνονται ψηλά σαν ικέτιδες και νοιώθουν κιόλας ένα είδος αγκύλωσης.
Καθώς τον αέρα να τον αγκαλιάσουν δεν μπορουν, γιατί γλυστράει μέσα απ’ το αγκάλιασμα, καμιά φορά αγκαλιάζονται μόνα τους. Και τα παίρνει το παράπονο γιατί είχαν μάθει πως όλες οι αγκαλιές έχουν πάντα το σωστό μέγεθος.

Τα μικρά χέρια του μωρού τυλίγονται γύρω απ’ το λαιμό και γίνονται τεράστια αγκαλια΄. Τα χέρια των φίλων σηκώνονται πρώτα ψηλά, με ενθουσιασμό και μετά αγκαλιάζουν σφιχτά.
Τα χέρια των ερώτων αγκαλιάζουν με τρέμουλο και πυρετό.
Μόνο αυτό το μοναχικό αγκάλιασμα που είναι ένα σταύρωμα των χεριών πάνω στο στέρνο, δεν έχει το σωστό μέγεθος.
Γιατί δεν είναι αγκαλιά.
Ο καιρός των αποστάσεων θα αποξηράνει τα μυαλά και θα αγκυλώσει τα σώματα.
Aμόλυντοι αποξηραμένοι και αγκυλωμένοι.
Οι δάσκαλοι επιτηρούν τους μαθητές, οι αστυνόμοι τους πεζούς, οι πολύ φοβισμένοι τους πιο δυσπιστους, οι γείτονες τους περαστικούς, για να μην αγκαλιάζονται.
Κάπως έτσι. οι πλατφόρμες των τρένων, οι αποβάθρες των λιμανιών και οι τυχαίες συναντήσεις ξέμειναν από αγκαλιές.
Υπάρχει υποψία πώς σε κάποια κρεβάτια, οι άνθρωποι ακόμη αγκαλιάζονται.
Γρήγορα όμως και γι αυτό θα επιληφθούν οι ειδικοί.

Νίνα Γεωργιάδου