Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, κάθε 6 χρόνια έχουμε μια κορυφαία δήλωση από την πλευρά τής (επίσημης ή ανομολόγητης) δεξιάς, δήλωση η οποία αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο διαβάζουμε ή πρέπει να διαβάζουμε.

«Πρώτες μεταξύ ίσων», οι δηλώσεις αυτές απλώς αποδίδουν ευσύνοπτα τη γενική αντίληψη της δεξιάς για τη θέση που (πρέπει να) έχει το διάβασμα στη ζωή μας.

Μέθοδος διαβάσματος 1.

Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, 2000: «Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια, πως υπήρχε ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όλα αυτά ήρθαν στο φως μετά. Δεν πειράζει, μπορεί να τα ήξερε ο τότε αρχιεπίσκοπος, αν τα ήξερε και σιώπησε έκανε άσχημα. Στον κύκλο μου δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα, δεν άκουγα ξένους σταθμούς, εκ των υστέρων τα έμαθα. Θα πει κανείς ότι ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Μπορεί, γιατί εγώ τότε σπούδαζα. Σας ομολογώ εν πλήρει αληθεία ότι δεν ήξερα. Δεν ντρέπομαι να το πω, αν και μπορείτε να πείτε ότι ήμουν έξω από τα πράγματα. Τώρα, πάντως, είμαι μέσα».

Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή που καλλιεργείται και σήμερα στα πανεπιστήμιά μας, ο καλός φοιτητής επενδύει ψυχωμένα στο διάβασμά του και στην επιστημονική γνώση, ακόμη κι αν καταρρέει η κοινωνία γύρω του. Η Μέθοδος 1 επενδύει στη λεγόμενη Επιφοίτηση, η οποία κατέρχεται στον σπουδαστή με χρονοκαθυστέρηση περίπου μισού αιώνα, αν κρίνουμε από την περίπτωση Χριστόδουλου.

Μέθοδος διαβάσματος 2.

Πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, 2006, «Διάβαζα με επιμονή και υπομονή τους αριστερούς στοχαστές. Και το λέω αυτό γιατί πραγματικά θέλει κουράγιο για να διαβάσει κανείς ολόκληρο το “Κεφάλαιο” του Μαρξ. Έχοντας περάσει αυτήν τη “δοκιμασία”, μπορώ να σας πω ότι αυτή η επιμονή και η υπομονή είναι κάτι που ανέκαθεν το αναγνώριζα ανοιχτά στους αριστερούς φίλους μου».

Σύμφωνα με τη μέθοδο 2 (σ.σ. ας σημειωθεί ότι πρόκειται για δήλωση του πρώην πρωθυπουργού μας στο περιοδικό «Διαβάζω») το διάβασμα γενικώς κάνει καλό, ωστόσο επισημαίνεται ότι το διάβασμα των αριστερών στοχαστών απαιτεί επιμονή και υπομονή στα όρια της «δοκιμασίας»· σε αυτό το σπορ επιδίδονται οι αριστεροί αναγνώστες, και είναι μάταιο. Ο Κ. Καραμανλής στη συνέχεια τής δήλωσής του συμπληρώνει, με μία φράση του, ότι ο Μαρξ έκανε, απλώς, λάθος. Μπορούμε όμως να τον διαβάζουμε, από περιέργεια.

Μέθοδος διαβάσματος 3.

Πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης, 2012: «Δεν διάβασα το Μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν δική μου δουλειά».

Παραλλαγή της μεθόδου 1, με τη διαφορά ότι εδώ δεν επέρχεται Επιφοίτηση. Η κοινωνία καταρρέει. Τέλος.

Κάθε υπουργός κοιτάει τη δουλειά του, και όλοι μαζί ψηφίζουν τα μνημόνια.

Μέθοδος διαβάσματος 4.

Πρόεδρος ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, 2018 (σ.σ. αναφερόμενος στη δολοφονία Λαμπράκη από παρακρατικούς της δεξιάς): «Πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, αν το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963;!».

Σύμφωνα με την καινοτόμο αυτή μέθοδο, γενικώς η ιστορία και η μελέτη του παρελθόντος δεν έχει νόημα. Κοιτάμε μπροστά!

Στα παρελκόμενα της δήλωσης, αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα εξής:

4α) Αναπτύσσοντας την αρχική του τοποθέτηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγησε: «Οι παραπομπές στο παρελθόν και στο 1965 σε Γκοτζαμάνηδες και τρίκυκλα, γίνονται από έναν απελπισμένο πρωθυπουργό που ανασύρει στερεότυπα άλλων εποχών».

Σημειώνουμε ότι η δολοφονία του Λαμπράκη συνέβη το 1963. Ο Πρόεδρος της ΝΔ υλοποιεί με συνέπεια τη μέθοδό του, διαγράφοντας (ή ξαναγράφοντας) την ιστορία.

4β) Η Μ. Σπυράκη, εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, επιχειρώντας να καλύψει τον Πρόεδρο της ΝΔ, αφενός αναφέρθηκε στην ηλικία του (!), αφετέρου εξήγησε ότι για τη δολοφονία του Λαμπράκη αποδόθηκαν ευθύνες, και, συνεπώς, το θέμα ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (!).

«Η κυβέρνηση επιχειρεί να μεταφέρει διαχωριστικές γραμμές που η ίδια η κοινωνία έχει ξεπεράσει, στο ’63. Ξέρετε, ο κύριος Μητσοτάκης γεννήθηκε το ’68.

Και είναι ενδιαφέρον να μιλάμε για τα ιστορικά γεγονότα που έχουν αποτιμηθεί και έχουν αποδοθεί ευθύνες, αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία να δούμε ποια είναι η νέα πορεία της πατρίδας στο 2020».

Παρενθετικά ας αναφερθεί ότι οι δολοφόνοι του Λαμπράκη αμνηστεύθηκαν στην περίοδο της επταετίας. Έτσι νοεί η ΝΔ ότι οι ευθύνες «αποδόθηκαν».

4γ) Από κοντά και τα διάφορα μικρά στελέχη της ΝΔ. Επιχειρώντας και αυτή να καλύψει τον Πρόεδρό της, η Π. Κουμάντου, μέλος του «Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της ΝΔ», σημειώνει σε σχετικό άρθρο της -ας νοείται ένα μικρό κερασάκι στην υπόθεση της μεθόδου 4:

«Στις 22 Μαΐου 1963, ώρα 22.15, ο γιατρός, βουλευτής της ΕΔΑ,_ακτιβιστής Γρηγόρης Λαμπράκης, διέσχιζε με μια παρέα φίλων του, την διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ερμού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ώρα διερχόταν από εκεί ο Σπ. Γκοτζαμάνης, που, οδηγώντας το τρίκυκλό του, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα τον βουλευτή, ο οποίος εξέπνευσε, υποκύπτοντας σε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι στη μία και μισή τα ξημερώματα της 23ης Μαΐου 1963. Από την πρώτη στιγμή η ελληνική Αριστερά μιλούσε για “δολοφονία”, οργανωμένη από το_ “παρακράτος της δεξιάς κυβέρνησης”, για “τρομοκράτες” και υπέδειξε, ως ηθικούς αυτουργούς, τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή αλλά και άλλα σημαίνοντα μέλη της κυβέρνησής του, όπως τον Κ. Τσάτσο. (…)

Η κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, μετατράπηκε σε συλλαλητήριο κατά της Κυβέρνησης και επικεφαλής της πομπής ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λόγω των σοβαρών πολιτικών αναταραχών από τον θάνατο Λαμπράκη και την επιμονή της Αριστεράς να μιλά για δολοφονίες και παρακράτος, προκλήθηκε πολιτική αστάθεια και η κυβέρνηση Καραμανλή παραιτήθηκε. Μετά από μια σύντομη θητεία υπηρεσιακής κυβερνήσεως, πρωθυπουργός αναδείχτηκε ο Γ. Παπανδρέου, ο_ οποίος είχε καρπωθεί όλο τον αντικυβερνητικό αγώνα. Επί διακυβέρνησης Παπανδρέου, εκδόθηκαν δύο βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων, το 1126/1964 (Συμβουλίου Πλημμελειοδικών) και το 133/65 (Συμβουλίου Εφετών), που απάλλαξαν από κάθε ποινική ευθύνη τόσο τον Κ. Καραμανλή, όσο και τους υπόλοιπους πολιτικούς. Η απόφαση της 27ης Δεκεμβρίου 1966 του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης, απήλλαξε επίσης όλους τους διωκόμενους (για παράβαση καθήκοντος) αστυνομικούς καθώς και έκρινε αθώους για την κατηγορία της «δολοφονίας» και τον Γκοτζαμάνη και τον συνεπιβάτη του. Λίγους μόνο μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1967, στην Ελλάδα επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών (…)

Γιατί η Βουλή του 2018, που έχει τόση ανάγκη την πολιτική σταθερότητα και ομοψυχία, για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα οικονομικά και εθνικά θέματα, μιλάει για τα «φαντάσματα» του παρελθόντος; Γιατί ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, παρά τις αθωωτικές δικαστικές αποφάσεις, συνεχίζει να αναπαράγει μυθεύματα και αριστερές συνωμοσιολογικές θεωρίες; Γιατί το έτος 2018 αναμοχλεύουμε τα πάθη που τόσο ταλάνισαν τον τόπο μας και κατέλυσαν την δημοκρατία; Ποιους εξυπηρετεί τελικά ο Διχασμός; (…)».

Το τοπικό στέλεχος της ΝΔ, δίνοντας τα διαπιστευτήριά του στη γαλάζια παράταξη, μπορεί να κόβεται στο μάθημα της ιστορίας, και μάλιστα της νεότερης, αλλά παίρνει άριστα στο μάθημα της εξαπάτησης ενός ολόκληρου λαού: η στυγερή δολοφονία του Λαμπράκη από τους παρακρατικούς της δεξιάς, μετατρέπεται εδώ σε τροχαίο ατύχημα με άσχημη κατάληξη… Η λαϊκή κατακραυγή για το δημόσιο έγκλημα, μετατρέπεται εδώ στο όχημα που αξιοποιήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου και, στη συνέχεια, από τους συνταγματάρχες… Τα ανείπωτα βασανιστήρια και οι δολοφονίες της δεξιάς, μετατρέπονται εδώ σε κατασκευές και αριστερά μυθεύματα…

«Είναι γνωστή σε όλους η μανία μου με την μελέτη παλαιών εφημερίδων, ιστορικών εγγράφων και δικαστικών αποφάσεων με πολιτική χροιά» αυτοδιαφημίζεται, στο ίδιο άρθρο, η κα Κουμάντου. Φανταστείτε τι έχουν να γράψουν τα στελέχη της δεξιάς που δεν είναι φανατικά με το διάβασμα…

Δημήτρης Κουφοβασίλης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος 4/6/2018