Η κατάσταση μέρα με τη μέρα εκτραχύνεται, τα χημικά ρίχνονται σαν χαρτοπόλεμος, όπλα βγαίνουν στα καλά καθούμενα, τα κλομπ σχίζουν τους αιθέρες (των διαδηλώσεων) και προσγειώνονται σε κεφάλια, στις πλατείες οι κρανοφόροι δέρνουν οικογένειες, νεραντζιές και παγκάκια, στην Πανόρμου σπάνε φανάρια, στο ΑΠΘ συλλαμβάνουν φοιτητές και στις γειτονιές κόβουν πρόστιμα σε ενενηντάχρονους. Απέναντι σε μια εφιαλτική κατάσταση που δεν έχει τέλος, το δυσοίωνο μέλλον συσπειρώνει τους ανθρώπους. Νέες συλλογικότητες δημιουργούνται, πολίτες ξεμυτίζουν και διεκδικούν, οι πλατείες ξαναγεμίζουν με το νόημα που έχει κάτι απ’ τις φωτιές (φαντάζομαι ότι ο Σαββόπουλος θα προτιμούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να σβήσει αυτούς τους στίχους).

Ελληνική Αστυνομία και βία: Η πινακοθήκη των «μεμονωμένων περιστατικών»