Τότε που τον εύγλωτο άνδρα για τη σιωπή του
συγχωρήσαμε,
από τη συγγραφή του εγκωμίου του έως και την εδώ
άφιξή του
κάμποσος καιρός εμεσολάβησε. Στο εν λόγω

μεσοδιάστημα

εκείνος εδέησε να μιλήσει.

Μίλησε όμως, ναι, για να καταθέσει
εναντίον όσων ήταν φιμωμένοι
και για να τσακίσει με το ραβδί του λόγου του
τα παϊδια όσων είχαν πλέον σκοτωθεί.
Τους δολοφόνους ύμνησε. Κατήγγειλε τους

δολοφονημένους.

Μπροστά στους λιμαρισμένους εμέτρησε καταλεπτώς
πόσα ψίχουλα είχανε μάσει από τους δείπνους των

πλουσίων.

Τους ξεπαγιασμένους ενημέρωσε περί της Αρκτικής

δεόντως.

Κι αυτούς που είχανε συντρίψει ράβδοι ιερατικές
τους απείλησε και με του μπογιατζή τον κόπανο.
Για ν΄αποδείξει έ τ σ ι περίτρανα
πόσο λίγο βοηθάει η καλοσύνη, όταν δεν την γνωρίζεις

σε βάθος,

και πόσο λίγο συμβάλλει η ατομική ζέση στο να μας

πει την αλήθεια

αυτός που τί είναι αλήθεια ούτε μυρουδιά δεν έχει

πάρει.

Όποιος ενάντια στην καταπίεση ν΄αγωνιστεί κινήθηκε,
αν τυχόν είναι χορτάτος την κρίσιμη στιγμή της μάχης,
στο πλευρό των καταπιεστών ευθύς συντάσσεται.

Στη βοήθεια πώς να βασιστείς όσων είναι ανίδεοι;
Μη σε ξεγελά το απέξω τους! Στην τύχη
έχοντας τα όλα αφήσει και στα κουτουρού αποθέσει,
η καλή τους θέληση θα τρέχει με τρεμουλιάρικα

ποδάρια.

Σε τί καιρούς αλήθεια ζούμε; – είπαμε ανατριχιάζοντας,
όταν είδαμε ότι ο καλοπροαίρετος, μα και ανίδεος

συνάμα

ούτε τόσο δα δεν μπορεί να περιμένει
με την ενεργή απραξία του
να τον προφτάσουν τα εγκώμια
που εγράφτηκαν για την καλή του πράξη!
Να λοιπόν γιατί και η δόξα
που όλο γυρεύει νά΄βρει κάποιον καθαρό και αγνό να

στεφανώσει,

δεν βρίσκει παρά μόνο κάτι τύπους
που με τη γλώσσα τους έξω τρεχαλάνε
τσαλαβουτώντας στων βούρκων τη λάσπη.

Μπ.Μπρεχτ

(Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)