Δημήτρης Μαυρίδης

Αν μη τι άλλο, στην περίοδο του επιβεβλημένου εγκλεισμού κατανοήσαμε μέσω της συλλογικής εμπειρίας τι συμβαίνει τελικά σ’ αυτήν τη χώρα σε σχέση με τη λογική που διέπει τους μηχανισμούς λειτουργίας της. Και καταλήξαμε φυσικά και αβίαστα στο ότι δεν υπάρχει καμία λογική. Αυτό, βέβαια, αποτελεί ένα υπεραπλουστευτικό συμπέρασμα, το οποίο δε μας τιμά ούτε ως λαό ούτε ως ενεργούς πολίτες, όπως θέλουμε διακαώς να χαρακτηριζόμαστε. Γιατί άλλο η βλακώδης και απερίσκεπτη απόφαση και άλλο η άνωθεν εντολή που υποκρύπτει συμφέρον και υστεροβουλία. Ωστόσο, στη δική μας περίπτωση διαπιστώνεται ένας πρωτότυπος συνδυασμός και των δύο. Ανικανότητα, ανοησία και υστεροβουλία στις τάξεις των ιθυνόντων και απλή ανοησία στις τάξεις των κυβερνωμένων. Και αυτό είναι μου μας καθιστά για μια ακόμη φορά χώρα ανάδελφη και σουρεαλιστική. Παράλληλα, υπάρχουν οι λίγοι σκεπτόμενοι ανάμεσά μας οι οποίοι έχουν καταλήξει στο δικό τους – πιο λογικό – συμπέρασμα. Ότι τελικά δε μιλάμε για ένα άπατο βαρέλι, αλλά για ένα μηχανισμό αέναης ανακύκλωσης μιας κακορίζικης πολιτικής που δεν αλλάζει ποτέ – έστω και για τους τύπους – ακόμα και σε περιόδους εκτάκτων συνθηκών, όπως της τωρινής.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε η χθεσινή δημοσίευση ενός ακόμα ΦΕΚ (ΦΕΚ B’ 1678/23.04.2021) με το βαρύγδουπο τίτλο «Έκτακτα μέτρα περιορισμού της υπερτοπικής κυκλοφορίας για την προστασία της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID-19 στο σύνολο της Επικράτειας έως και τη Δευτέρα, 10 Μαΐου 2021 και ώρα 6:00.». Αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά τις διατάξεις και τα επιμέρους άρθρα του «Φύλλου», θα καταλάβει τη συνάφεια μεταξύ του περιεχομένου του και των εδώ γραφομένων. Ας δούμε, λοιπόν, τα σημεία προσεκτικότερα, ώστε να διαχωρίσουμε τα σημαίνοντα από τα σημαινόμενα.

Πρώτα πρώτα, μόνο ως ειρωνεία θα μπορούσαμε να εκλάβουμε στο μέρος των «διατάξεων» την αναφορά στο άρθρο 5 του Συντάγματος, όπου γίνεται λόγος για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου και γενικά τις προσωπικές ελευθερίες του στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Γιατί εδώ βλέπουμε το «παραθυράκι» της ερμηνευτικής δήλωσης της 4^ης παραγράφου όπου ενυπάρχει ο περιοριστικός όρος της  λήψης μέτρων όταν αυτά επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας σ’ ό, τι αφορά το δικαίωμα της ελεύθερης κίνησης των πολιτών σε όλη τη χώρα. Συνεπώς, μιλάμε για ξεκάθαρο εμπαιγμό τη στιγμή που αξιόλογοι επιστήμονες στο χώρο της υγείας προέβαλαν την άποψη ότι η απειλή της διασποράς του ιού είναι μεγαλύτερη στα αστικά κέντρα και στα διαμερίσματα παρά στην ύπαιθρο και στους υπαίθριους χώρους των κατοικιών στους οικισμούς και στα χωριά. Επίσης, για ποια δημόσια υγεία μιλάνε οι ιθύνοντες, όταν είναι βέβαιο πως σε λίγες μέρες ο κόσμος, που θα έφευγε στο χωριό ή στο εξοχικό θα συσσωρευτεί σε πυλωτές και ταράτσες πολυκατοικιών ή στις αυλές που διαθέτουν ελάχιστα σπίτια σε μια πόλη; Εδώ διαπιστώνεται και το μέγεθος της ανακυκλούμενης κακοδαιμονίας στην πολιτική ζωή, καθώς λίγο πιο κάτω, πάλι στις διατάξεις, μια αναφορά σε 27 (!) εισηγήσεις της Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19, από το Νοέμβριο του ΄20 έως και τις 21 Απριλίου του ΄21, επισφραγίζει με τη δύναμη της αυθεντίας την παραπάνω ιδιοτελή και υποκρύπτουσα δόλο πολιτική επιλογή.

Πράγματι, πρόκειται για δολερή πολιτική επιλογή αφού εμπεριέχει αναμφισβήτητα την έννοια της σκοπιμότητας. Και αυτή εντοπίζεται στις εξαιρέσεις από την εφαρμογή της απόφασης για τους περιορισμούς στις διαπεριφερειακές – υπερτοπικές μετακινήσεις. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί κάποιος να μετακινηθεί σε περιφερειακό και διαπεριφερειακό επίπεδο μόνο για μετάβαση από και προς την εργασία του, προς δημόσια δομή υγείας και με έγγραφο δημόσιας δομής υγείας (εκτός κι αν πεθαίνει), σε κηδεία έχοντας μαζί του ληξιαρχική πράξη θανάτου του θανόντος και άδεια ταφής (!) και, τέλος, σε περίπτωση που κάποιος είναι διαζευγμένος γονιός και θέλει να δει τα παιδιά του. Η τελευταία αποτελεί και τη μόνη εξαίρεση μετακίνησης που δεν υποκρύπτει – θέλουμε να πιστεύουμε – κάποια ιδιοτέλεια ή που δεν τελεί υπό προϋποθέσεις που θέτει η γνωστή για την παράνοιά της ελληνική γραφειοκρατία. Αναλυτικότερα, ως προς το πρώτο, δηλαδή την εργασία, ισχύει η εξής λογική: μπορεί να είναι επικίνδυνες οι υπερτοπικές μετακινήσεις, αλλά η υγεία του εργαζομένου, εφόσον δεν έχουμε καμία διάθεση ως κράτος να του παρέχουμε μια γενναία οικονομική ενίσχυση, ποσώς μας ενδιαφέρει. Ως προς το δεύτερο, την ανοχή στη μετάβαση σε δημόσια δομή υγείας άλλου νομού ή άλλης περιφέρειας, θα λέγαμε ότι αποτελεί το ξεβράκωμα μιας ολέθριας πολιτικής που ακολουθήθηκε από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις απέναντι στο δημόσιο σύστημα υγείας. Όλοι γνωρίζουμε πως η μετάβαση ασθενούς αφορά κυρίως στη μεταφορά του από νοσοκομείο ή κέντρο υγείας της επαρχίας προς υγειονομικές μονάδες των κέντρων των νομών ή των περιφερειών. Συνεπώς, οι ίδιοι οι διαμορφωτές της εν λόγω Απόφασης, περιλαμβάνοντας στις εξαιρέσεις την παραπάνω μετακίνηση, παραδέχονται πως τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι τους και οι πολιτικοί τους προκάτοχοι κατόρθωσαν να διαλύσουν τις περιφερειακές (επαρχιακές) υγειονομικές υπηρεσίες υπό το πρόσχημα της περικοπής των δημοσίων δαπανών αλλά ουσιαστικά στο βωμό του κέρδους του ιδιωτικού συστήματος υγείας. Όσο για το τελευταίο, την κηδεία, πρόκειται για την επιτομή της χαρμολύπης, καθώς ο κάθε άνθρωπος θα βίωνε τα δύο αυτά συναισθήματα ταυτόχρονα, αν μέσα στον πόνο και στη συμφορά του, του ζητούσε ο ξάδερφος από την πόλη να του στείλει σε κάποιο διάλειμμα του θρήνου τα απαιτούμενα θλιβερά pdf, για να τα επιδείξει στα όργανα ελέγχου και έτσι να μπορέσει να παραβρεθεί στην κηδεία του αγαπημένου του μπάρμπα. Κι όλα τα παραπάνω με την υπογραφή οκτώ υπουργών. Η διασπορά, της διασποράς, ώ διασπορά!

Μ’ αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο η ανοησία μεταδίδεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Διότι αυτή μπορεί να ξεκινά από υστερόβουλους πολιτικούς που επιθυμούν την υπακοή και την πειθάρχηση του λαού, αλλά και ο τελευταίος πολλές φορές αποδεικνύεται καλός αγωγός του παραλόγου. Η δημοσίευση του εν λόγω ΦΕΚ συνέπεσε με μια ιδιαίτερη μέρα, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Καθώς αναλογίζεται κανείς την αποδεδειγμένη κακή σχέση των πολιτών αυτής της χώρας με το Βιβλίο, ίσως μπορέσει να κατανοήσει ακόμα πιο εύκολα την αιτία της μεταδοτικότητας και της διασποράς της ανοησίας που καθιστά το λαό ανερμάτιστο και επιδεκτικό σε κάθε παράλογο και ανόητο κέλευσμα.

  Μαυρίδης Δημήτρης

Οι φωτογραφίες είναι από πίνακες του Κερκυραίου ζωγράφου Γιώργου Τσιριγώτη