Οι πόνοι της γέννας δε λογίζονται πόνοι. Ούτε το ξέσκισμα στα νεφρά ούτε οι μαχαιριές στο υπογάστριο. Όταν ξεμπουκάρει η επιτόκια πλημμύρα και μαζί η βιασύνη της ζωής, που χόρτασε αμνιακή θάλασσα και θέλει να δει τον ήλιο, οι πόνοι γίνονται αέρας και ξεχνιούνται.

Εκείνος που μένει ισόβια, είναι ο πόνος του αφύσικου. Η απόλυτη θρηνωδία. Από το Ω γλυκύ μου έαρ, μέχρι το Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου. Για όσους χάνονται άδικα, ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν. Για όσους χάνονται άδικα, δίχως καν να πεθαίνουν.

Για τα παιδιά που βούλιαξαν στον Αχέροντα του Αιγαίου κι έγιναν φύκια, μπορεί να μην έμεινε μάνα να τα θρηνήσει. Αν όμως έμεινε, 52 Μεγάλες Παρασκευές το χρόνο κι όλες χωρίς Ανάσταση.

Και για κείνες που βλέπουν τα ακρωτηριασμένα απ’ τις νάρκες μικρά, να χοροπηδούν σαν πελαργοί στο ένα πόδι, ακουμπώντας σε αυτοσχέδιες πατερίτσες, όλος ο χρόνος μια Μεγαλοβδομάδα.

Για τα παιδιά των προσφυγικών στρατοπέδων, που σαπίζουν χρόνια στα πανιασμένα αντίσκηνα και στη λάσπη κι έχουν τάσεις μόνιμου ύπνου και αυτοκτονίας, κανένα εγκώμιο. Αυτές που σηκώνουν, στη Σαναά, ένα σωρό από κόκαλα τυλιγμένο σε πανιά, που δεν έχει δύναμη ούτε να κλάψει, μόνο «ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται», δίχως μελωδούς.

Για τις μάνες που γεννούν μικρούς γέρους, τους ξυπνούν αξημέρωτα απ’ τα παιδικά στρώματα, ενώ ακόμα κατουριούνται, για να χώσουν το πεντάχρονο μπόι τους σε μικρά λαγούμια ορυχείων, κανένας ραψωδός κι ας «απορεί και η φύσις, νοερά και πληθύς».

Για τα παιδιά που τα περιμένει η μάνα τους στην πόρτα της χαμοκέλας, τυλιγμένα στην ξινίλα των σκουπιδιών μετά την περιπλάνηση στις χωματερές, δε βρέθηκε μυροφόρα να αλείψει τα μικρά σώματα με μύρο.

Η Παναγιά πέρασε τριάντα χρόνια αγωνίας γιατί ήξερε πως αυτοί που ακουμπάνε τους λεπρούς, στέκονται απέναντι σε γραμματείς και φαρισαίους, και υπερασπίζονται την πόρνη απ’ το λιθοβολισμό, πρώτα κομματιάζονται με το φραγγέλιο και μετά σταυρώνονται.

Γι αυτούς τους σταυρούς πάντα οι δικαστές ξεπλένουν τα χέρια τους και πάντα οι ίδιοι κρανοφόροι λεγεωνάριοι τρυπάνε τα πλευρά. Δε χρειάζεται να πας 2000 χρόνια πίσω ή να διαβάσεις Σύνοψη.

Εδώ δίπλα, Η Ζωή εν Τάφω σηκώνει κάθε μέρα το σταυρό της.https://youtu.be/MhPG36iHlVo David Alexander – A Ladder

Δώσ’ μου μια ξύλινη σκάλα να σκαρφαλώσω σ’ ένα μέρος δίχως απόγνωση

Νίνα Γεωργιάδου