Την προγραμματισμένη εδώ και καιρό απεργία τής 3ης Ιούνη δεν την ακύρωσε η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ άλλωστε δεν θα μπορούσε να ακυρώσει μια απεργία που δεν είχε εξαγγείλει. Την ακύρωσαν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων που είχαν πάρει σχετικές αποφάσεις. Γι’ αυτή τη θλιβερή εξέλιξη οι ευθύνες βαρύνουν τις ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ, των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων και των Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Και στις περισσότερες από αυτές τις συνδικαλιστικές οργανώσεις το ΠΑΜΕ έχει σημαίνοντα, αν όχι καθοριστικό, ρόλο.

Δεν είναι νέο ότι η ΓΣΕΕ κατέβαλε κάθε προσπάθεια να τορπιλίσει και να φρενάρει κάθε αγωνιστική έκφραση εν όψει της κατάθεσης του αντεργατικού νόμου. Και σίγουρα η απόφασή της, λίγο πριν την πραγματοποίηση της πανελλαδικής απεργίας τής 3ης/6, να κηρύξει απεργία στις 10/6, στην πραγματικότητα αυτό το σκοπό είχε.

Μπορεί ο καθένας να υποθέτει ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν θα έκανε τέτοια κίνηση, αν δεν γνώριζε εκ των προτέρων ότι η απεργία τής 3ης/6 θα ματαιωνόταν. Αν δηλαδή δεν είχε υπάρξει προσυνεννόηση, που θα απέκλειε το ενδεχόμενο η απεργία τής 10ης/6 να εξελιχτεί σε δεύτερο απεργιακό βήμα. Όποια και αν είναι όμως η φανερή και η κρυφή ερμηνεία για την απόφαση αυτή της ΓΣΕΕ, τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα σε ό,τι αφορά τη στάση των υπόλοιπων και κύρια του ΠΑΜΕ. Το οποίο οφείλει να αναμετρηθεί με κάποια «ενοχλητικά», αλλά εύλογα ερωτήματα.

1.Πώς μέσα σε ελάχιστες ώρες όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχει και αυτές που ως πρώτη δύναμη καθορίζει έβγαλαν αποφάσεις που «μετέθεταν» μια αποφασισμένη απεργία; Και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αλλά και οι «γραφειοκράτες» των παρατάξεων ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, σαν έτοιμοι από καιρό συνεδρίασαν και εξέδωσαν ομόφωνες(!) αποφάσεις σε όλα τα όργανα. Ό,τι συνέβη στην ΑΔΕΔΥ συνέβη και σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Πρωτοβάθμια, τα οποία το ΠΑΜΕ ελέγχει χωρίς την ύπαρξη άλλων δυνάμεων. Άρα ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι η απόφαση της ακύρωσης της απεργίας τής 3ης Ιούνη ήταν (και) επιλογή του.

2.Γιατί αφού το ΠΑΜΕ καταγγέλλει εδώ και καιρό τους άλλους για σκόπιμη αδράνεια μπροστά στο επερχόμενο «αντεργατικό έκτρωμα», που «η απόκρουσή του απαιτεί ενίσχυση του απεργιακού μετώπου» δεν άδραξε την ευκαιρία για πραγματοποίηση δύο πανελλαδικών απεργιών; Και στις 3 και στις 10/6; Εκτός και αν θεωρεί ότι όλοι αυτοί οι βερμπαλισμοί και οι ξεσηκωμοί, που περιγράφει στα κείμενά του, χωρούν σε μια 24ωρη και μόνο.

3.Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν ήθελε να προαποφασίσει για τις 10/6, γιατί ακύρωσε την απεργία στις 3/6; Ποιος ο λόγος να προχωρήσουν όλες αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (από την ΑΔΕΔΥ μέχρι το ΕΚΑ, τα Εργατικά Κέντρα και το τελευταίο πρωτοβάθμιο σωματείο) στην πρωτόγνωρη ακύρωση μιας απεργίας με πρωτοβουλία και τη συμφωνία του ΠΑΜΕ; Για να συντονιστούν με τους ξεπουλημένους «Παναγόπουλους» του κυβερνητικού συνδιακαλισμού; Πριν λίγες μέρες, στην απεργία της Πρωτομαγιάς στήθηκε το ίδιο σκηνικό. Η ΓΣΕΕ επιχείρησε να υπονομεύσει την απόφαση για απεργία στις 6/5, ανακοινώνοντας τον εορτασμό της στις 4/5. Τότε η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα και τα άλλα συνδικάτα έμειναν στην απόφασή τους να απεργήσουν στις 6 Μάη. Και καλά έπραξαν και η μαζική συμμετοχή δικαίωσε αυτή την επιλογή και απάντησε στο σχέδιο υπονόμευσης της ΓΣΕΕ. Γιατί δεν έκαναν το ίδιο και τώρα; Τι συνέβη τρεις εβδομάδες μετά και το ΠΑΜΕ που δεν θέλει ούτε να βρεθεί στην ίδια πλατεία, ακύρωσε την απεργία που είχαν προκηρύξει και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του για να συμπορευτεί με τον Παναγόπουλο;

4.Γιατί, αφού στις ανακοινώσεις του καταγγέλλει την ηγεσία της ΓΣΕΕ με τα χειρότερα λόγια και χαρακτηρίζει την πρόταση για απεργία στις 10/6 ως διαλυτική και υπονομευτική, τελικά καταλήγει να συνταχτεί με αυτή; Με δεδομένο ότι η απεργία στις 3/6 που είχε προκηρυχτεί από την ΑΔΕΔΥ και τα περισσότερα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες της είχε ούτως ή άλλως χαρακτηριστικά γενικής απεργίας. Από αυτήν θα έλειπε μόνο η «ξεπουλημένη» ηγεσία της ΓΣΕΕ! Η οποία έτσι θα έπαιρνε και μια ακόμη απάντηση για τη στάση της.

5.Τι «ταξικά» σωματεία είναι αυτά που μέσα σε τρεις ώρες είχαν ανακαλέσει την απεργία τους για την οποία -όπως ενημέρωνε το ΠΑΜΕ- εν όψει της 3ης/6 είχαν πάρει φωτιά, με ενημερώσεις, παρεμβάσεις, απεργιακές φρουρές και άλλες τέτοιες αρλούμπες. Μήπως τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά απονεκρωμένες σφραγίδες μακριά από τον κόσμο τόσο, όσο και αυτές των επίσημων «γραφειοκρατικών σωματείων»; Μήπως τελικά όλα αυτά που ανακοινώνει το ΠΑΜΕ για τα σωματεία του είναι φαντασιοκοπίες για εσωτερική κατανάλωση;

Τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Το ΠΑΜΕ δεν ήθελε να γίνει η απεργία στις 3/6. Αν ήθελε δεν θα πρότεινε και δεν θα ψήφιζε πουθενά την αναβολή της. Όσο και αν με καταγγελίες και «ταξικές κορώνες» προσπαθεί να καταλογίσει την ευθύνη για την ακύρωση της απεργίας στην ΓΣΕΕ, το ίδιο είναι που βαρύνεται κατά κύριο λόγο γι’ αυτό. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ έκανε αυτό που κάνει πάντα. Στην πραγματικότητα και το ΠΑΜΕ έκανε αυτό που κάνει πάντα.

Μα μήπως έκανε κάτι διαφορετικό 14 μήνες τώρα που ο λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή επίθεση και ένα χουντικού τύπου καθεστώς απαγορεύσεων; Όπως και οι «γραφειοκρατικές» ηγεσίες, κήρυξε τη γραμμή της προσαρμογής και της πειθάρχησης σε αυτή την πολιτική. Που και αυτό δεν είναι άλλο από τη συνέχεια της ρεφορμιστικής πολιτικής της προηγούμενης περιόδου. Αυτής που έφερε τον Κουτσούμπα να μιλάει για την «ασύμμετρη απειλή των προσφύγων» και να καταθέτει στεφάνι στην πλακέτα της Μαρφίν του Μητσοτάκη.

Το ΠΑΜΕ πριν 15 μέρες κατέβασε στο συνδικαλιστικό κίνημα ένα «σχέδιο νόμου» με φόρμα νομοθετικού εγγράφου(!) για να το υιοθετήσουν όλα τα σωματεία! Πρόκειται για την επιτομή των κοινοβουλευτικών και ρεφορμιστικών αυταπατών. Πρόκειται για πρόταση άρνησης και την υπονόμευση της εξωκοινοβουλευτικής πάλης. Πρόκειται για μια ακόμα πιο ξεφωνημένη μορφή «διαλόγου» με την κυβέρνηση, για τον οποίο καταγγέλλει υποτίθεται τη ΓΣΕΕ.

Αυτό ήθελε να κάνει με μια ελάχιστη απεργιακή εκτόνωση εν όψει της ψήφισης του αντεργατικού εκτρώματος. Και βρήκε το πρόσχημα στην κίνηση της ΓΣΕΕ.

Το ΠΑΜΕ, που επιμένει να παρουσιάζει την ακύρωση της απεργίας ως υπόθεση των άλλων δυνάμεων (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ), φέρει βαρύτατες ευθύνες. Γιατί στην πραγματικότητα αποτελεί μια μεγάλη δύναμη στο σ.κ. Και σε κάθε περίπτωση ελέγχει ένα μεγάλο μέρος Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και σχεδόν καθορίζει το ΕΚΑ. Όταν μιλάει για τα κατορθώματα του «ταξικού κινήματος», ο Ριζοσπάστης παρουσιάζει το ΠΑΜΕ ως ένα γίγαντα που συσπειρώνει χιλιάδες εργάτες. Όταν θέλει να αποποιηθεί των τεράστιων ευθυνών του για την κατάσταση, μεταμορφώνεται σε μικρή δύναμη που κρύβεται πίσω από τις γραβάτες των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΜΕ ελέγχει ένα σημαντικό αριθμό συνδικαλιστικών οργάνων και έχει δυνατότητα να ορίζει τις αποφάσεις τους. Ακόμη και αν η πολύχρονη δράση του αυτά τα έχει καταστήσει απονεκρωμένες σφραγίδες. Ακόμη και έτσι όμως, έχει ευθύνη για τις αποφάσεις αυτών των οργάνων.

Γράφει το ΠΑΜΕ σε σχετική ανακοίνωση «…αναγκάστηκαν (σ.σ. η ΓΣΕΕ) να ρίξουν μία διαλυτική φιτιλιά για απεργία στις 10 Ιούνη… για να σφυρίξουν “αγωνιστικά” τη λήξη των κινητοποιήσεων. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη! Δεν θα επικυρώσουμε τον διαλυτικό τους σχεδιασμό!»
Τελικά το ΠΑΜΕ ακύρωσε την απεργία στις 3/6 που θα αναμετριόταν με την κυβέρνηση και τη σιγή ιχθύος της ΓΣΕΕ και προσχώρησε στην «διαλυτική φιτιλιά» της 10/6. Επικυρώνοντας το «διαλυτικό σχεδιασμό της ΓΣΕΕ»!

πηγή: Λαϊκός Δρόμος