14 Ιουνίου, ώρα 9 π.μ. Ώρα αγωνίας για χιλιάδες υποψηφίους της Γ’ Λυκείου, παιδιών καταδικασμένων να καταθέσουν ιδέες, επιχειρήματα, οράματα μετά από 7 μήνες εφιαλτικής παγίδευσης στην κόλαση της Webex.
Τίτλος κειμένου πρώτου: το αύριο δεν είναι πια ένα αδιαπέραστο πέπλο.
Περιγραφή ενός κόσμου σκοτεινού, ανελεύθερου, ανορθολογικού, ψηφιακής
αναβάθμισης και εποπτείας. Είναι ο κόσμος που απεργάζεται το νομοσχέδιο-λαιμητόμος του κ. Χατζηδάκη και της συντεχνίας του. Ο νέος καλείται να απαντήσει με ποια εφόδια (ατομική ευθύνη;) και ποιες
δράσεις θα αντιμετωπίσει τον κόσμο αυτό των αργυρώνητων ηγετών και της βουβής αγέλης που υπομένει.
Αιτία η κατάρρευση των ολοκληρωτισμών (εξίσωση φασισμού-κομμουνισμού;), οι σοβαρές παγκόσμιες απειλές αορίστως και όχι η φτωχοποίηση της κοινωνίας από τους τέκτονες της νεοφιλελεύθερης παράνοιας, η συγκέντρωση πλούτου σε ισχνές μειοψηφίες, η εσκεμμένη συκοφάντηση κάθε ιδέας και απόπειρας για
κοινωνική ισότητα, που απέφερε πικρούς καρπούς για τους λαούς όλου του
κόσμου. Θα συμφωνήσουμε με την περιγραφή.
Θα διαφωνήσουμε με τη διαπίστωση του δεύτερου κειμένου, ότι για την επαγγελματική επισφάλεια ευθύνεται μόνο ή κυρίως ο λανθασμένος επαγγελματικός προσανατολισμός στη νεοαποικία που κατάντησε η χώρα μας. Στα κάτεργα της εργασιακής ζούγκλας δεν χτίζονται ζωές, δεν ανατέλλουν ιδέες, δεν ευδοκιμούν συλλογικές κατακτήσεις και διεκδικήσεις.
Και τα παιδιά του Σείριου ασφυκτιούν, το όνειρο γίνεται βραχνάς δωδεκάωρης απασχόλησης με μισά ένσημα και μεταπτυχιακό, το μέλλον σκοτεινιάζει, όσο η αφέλεια του απολίτικου και της ατομικής προσπάθειας ανοίγει δρόμους να περάσουν πάνω από τις ζωές χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα, εκτός κι αν κάποτε λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, έστω και σε ένα χρόνο που δεν θα μας περιέχει.
Τσαφαρά Μαρία, Φιλόλογος, μέλος Δ.Σ. Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας (Περιστέρι)
e-prologos.gr
