Τη δική μου τη σημαία την κρατάνε οι ράφτρες μες την Κοκκινιά με τα κουρασμένα χέρια. Τη δική μου τη σημαία την κρατάνε οι εργάτριες και οι εργάτες που στοιβάζονται μέσα στα λεωφορεία για να πάνε στα εργοστάσια. Τη δική μου τη σημαία την κρατάνε τα παιδιά πάνω στα μηχανάκια, τα “μόλις έχει φύγει το παιδί ” που φτάνουν στο κατώφλι του σπιτιού μου χαμογελώντας. Τη δική μου τη σημαία την κρατάνε τα κορίτσια και τα αγόρια που κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να βγει ο μήνας. Τη δική μου τη σημαία την κρατάνε οι βιοπαλαιστές, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες.

Τη δική μου τη σημαία την σήκωσε ψηλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ο αθλητής Θοδωρής Ιακωβίδης. Που έσπασε, που είπε πως εγκαταλείπει γιατί ντρέπεται να πάει στον φυσιοθεραπευτή του επειδή ξέρει πως δεν θα του πάρει λεφτά. Επειδή δεν έχει. Που μέσα στους πιο αληθινούς λυγμούς του λύγισε κι είπε “Συγγνώμη εάν κάποιοι νομίζουν πως το βάζω στα πόδια. Έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή, επειδή ξέρει την κατάστασή σου. Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Θέλω να σταματήσω, θέλω να ηρεμήσω και θέλω να γυρίσω στους δικούς μου. Την οικογένειά μου, τους φίλους μου και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ήταν το κίνητρό μου να συνεχίσω όλα αυτά τα χρόνια»

Τη δική μου τη σημαία τη σήκωσε ψηλά αυτός ο τσακισμένος, ο κουρασμένος. Ο αθλητής Ιακωβίδης. Θοδωρή είσαι ο δικός μου ολυμπιονίκης. Τον δικό μου τον εθνικό ύμνο τον είπες εσύ. Να είσαι περήφανος αγόρι μου. Να μην ντρέπεσαι. Άλλοι πρέπει να ντρέπονται. Όχι εσύ. Όχι εσύ! Εσύ απλά κουράστηκες. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή.

ΓΙΑΝΝΑ ΚΟΥΚΑ