Οι ηγεσίες και οι βασικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος κρύβονται

Κόντρα στη ραστώνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών, η κυβέρνηση από την επομένη της ψήφισής του επιχειρεί την άμεση ενεργοποίηση όλων των αντιδημοκρατικών και αντεργατικών διατάξεων του νόμου Χατζηδάκη, επιχειρώντας να εδραιώσει ως δεδομένο το νέο αντιδραστικό πλαίσιο. Και αν όλα όσα σχετίζονται με τις συμβάσεις, το οκτάωρο και τις τεράστιες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις έχουν «αφεθεί» στον αυτόματο της «ελεύθερης αγοράς» και της επιχειρηματικής ασυδοσίας, για τα θέματα που αφορούν τις αντισυνδικαλιστικές διατάξεις του και το χτύπημα των συνδικάτων η κυβέρνηση έχει αναλάβει την ακαριαία εφαρμογή τους.

Πίσω από τις ανοησίες περί «εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού» των συνδικαλιστικών θεσμών, οι πραγματικοί στόχοι αυτής της πολιτικής αποκαλύφθηκαν πολύ γρήγορα. Ο ασφυκτικός έλεγχος της συνδικαλιστικής δράσης, η πειθάρχηση-«συμμόρφωση» των συνδικαλιστικών οργάνων και η υπονόμευση και ακύρωση του δικαιώματος της απεργίας. Σε ελάχιστο χρόνο από την ψήφισή του, ενεργοποιώντας το νόμο, η κυβέρνηση έσυρε στα δικαστήρια και έβγαλε παράνομη τη μεγάλη απεργία-αποχή στην εκπαίδευση. Ένας αγώνας που συσπείρωνε τη μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου και που σε κάθε περίπτωση μόνο για έλλειψη συμμετοχής και δημοκρατικότητας δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Το όπλο της απεργίας, όσο και αν έχει υπονομευθεί από την επικράτηση των ρεφορμιστικών και γραφειοκρατικών παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και δεκαετίες, όσο και αν έχει λοιδορηθεί από τις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη προπαγάνδα, είναι ό,τι σημαντικότερο έχουν σήμερα στα χέρια τους οι εργαζόμενοι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Η λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση για την κατάργησή του αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη και για τους πιο αφελείς. Η ανάγκη της υπεράσπισής του σε αυτούς τους καιρούς αποτελεί την πιο επιτακτική ανάγκη για το συνδικαλιστικό κίνημα, τους εργαζόμενους και το λαό.

Από 1η Γενάρη προβλέπεται η εφαρμογή του ηλεκτρονικού μητρώου (ΓΕΜΗΣΟΕ) και των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών. Πίσω από τα δημοκρατικά και συμμετοχικά στολίδια με τα οποία προβάλλουν το μέτρο βρίσκεται η πραγματικότητα του ασφυκτικού ελέγχου και της χειραγώγησης των σωματείων. Εάν το συνδικαλιστικό κίνημα αποδεχθεί την επιβολή αυτών των διατάξεων θα είναι σαν να συνυπογράφει το τέλος των συνδικάτων. Και από αυτή την άποψη οι θέσεις και κυρίως η στάση των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος για αυτό το ζήτημα κρίνουν το μέλλον του. Και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει και οι ίδιες να κριθούν.

ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε αφωνία
Το «ταξικό ΠΑΜΕ» σε ρόλο ουράς

Οι αυταπάτες της κυρίαρχης προπαγάνδας μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχασαν κάθε έρεισμα, ακόμη και για τις φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Ήδη από το Σεπτέμβρη η ενεργοποίηση του νόμου ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών στέρησε ακόμη και από τη ΔΑΚΕ κάθε δυνατότητα δικαιολόγησής του. Όσο όμως προχωράει η επιβολή του αντεργατικού νόμου, τόσο πιο εκκωφαντική γίνεται η σιγή όλων των δυνάμεων που ηγούνται του σ.κ.

Και αν για την προδοτική και ξεδοντιασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ η στάση τής προσαρμογής και της υπόκλισης στο νόμο ήταν αναμενόμενη, είναι χαρακτηριστική και η κινηματική αφωνία της ΑΔΕΔΥ, παρά τους καταγγελτικούς λόγους και τη σφοδρή κριτική που εκτοξεύει. Όλα αυτά με τις δυνάμεις της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατούν, αλλά και με αυτές του ΠΑΜΕ παρά τους λεκτικούς βερμπαλισμούς να καταλήγουν στο ίδιο «αγωνιστικό πρόγραμμα».

Από την περασμένη άνοιξη που το αντεργατικό έκτρωμα πήρε το δρόμο για τη θεσμοθέτησή του, όλες αυτές οι δυνάμεις με διάφορα προσχήματα μετέθεταν την αναγκαία αναμέτρηση. Φανερός στόχος τους η εξάντληση του χρόνου και η υπονόμευση των αγωνιστικών διαθέσεων με ξέπνοες κινητοποιήσεις χωρίς προοπτική. Ακόμη και όταν κάτω από τις πιέσεις του κόσμου και των πρωτοβάθμιων σωματείων η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και άλλα Ε.Κ. και ομοσπονδίες αναγκάστηκαν να ορίσουν απεργία στις 3 Ιούνη, μετά την απόφαση της ΓΣΕΕ για 10 Ιούνη, την ακύρωσαν. Προσχώρησαν όλοι στην απεργία τής -κατά τους ίδιους ξεπουλημένης- ΓΣΕΕ, αφαιρώντας πνοές από τη δυνατότητα ανάπτυξης αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Εκτός από τις παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που καμία στιγμή δεν θέλησαν να στηρίξουν έναν αγώνα ενάντια στην ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, βαρύτατες είναι και οι ευθύνες του ΠΑΜΕ λόγω και των σημαντικών δυνάμεων που διαθέτει στο σ.κ. Στην ουσία σύρθηκε πίσω από τις αποφάσεις υπονόμευσης του αγώνα και μάλιστα στο όνομα της ενότητας (!) με τη ΓΣΕΕ. Και ενώ τα Ε.Κ., οι ομοσπονδίες και τα σωματεία του προετοίμαζαν πυρετωδώς -όπως ενημέρωνε από τον Ριζοσπάστη- την απεργία της 3/6, σε μία νύχτα η απόφαση άλλαξε για να επιτευχθεί η συμπόρευση με τη ΓΣΕΕ.

Στο Γενικό Συμβούλιο
της ΑΔΕΔΥ (4/10) σύμπνοια
για αγωνιστική σιγή

Τα ίδια συνέβησαν και από το Σεπτέμβρη που η κυβέρνηση της ΝΔ επέβαλε την άμεση εφαρμογή του νόμου με κάθε ευκαιρία. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έγιναν στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ στις 4 Οκτώβρη. Το ΓΣ πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η κυβέρνηση έσερνε τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες στα δικαστήρια, που με το φασιστικό μέτρο της υποχρεωτικότητας τέθηκαν σε αναστολή 7000 υγειονομικοί και που στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα είχε ξεκινήσει η εφαρμογή όλων των αντιδραστικών διατάξεων του νόμου.

Σε μία στιγμή που οι αγωνιστικές διαθέσεις των δημόσιων υπαλλήλων εκφράζονταν ξεκάθαρα στους χώρους της εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας, η συγκυρία από κάθε άποψη επέβαλε και ευνοούσε τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων. Σε εκείνη ακριβώς τη συγκυρία όλες οι βασικές δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ επέλεξαν τη σιωπή. Κανένα πρόγραμμα δράσης και καμία πρόταση για απεργία δεν κατατέθηκε, με εξαίρεση αυτή των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ (48ωρη τον Οκτώβρη) και του ΜΕΤΑ (24ωρη, που την οριοθετούσε αρχές Νοέμβρη). Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η κεντρική τοποθέτηση του ΠΑΜΕ που έβριθε από «ταξικό λόγο» δεν κατέληγε σε καμία απεργιακή πρόταση. Περιέγραφαν μια απεργία που από τα συμφραζόμενα προσδιοριζόταν για Δεκέμβρη! Κάτι σαν αυτή που γίνεται για τον προϋπολογισμό. Και που από ό,τι φαίνεται αυτή θα είναι και η επόμενη πανελλαδική απεργιακή αναμέτρηση.

Μέτρησαν φαίνεται καλύτερα φέτος την τεράστια σημασία που έχει το απεργιακό πρόγραμμα μιας συνομοσπονδίας που στα λόγια την ξεπερνούν και την αντικαθιστούν με συντονισμούς. Κατάλαβαν ότι το περσινό πρόγραμμα δράσης της ΑΔΕΔΥ (με ημερομηνίες σταθμούς 8/11 υγειονομικοί, 17/11, 26/11 απεργία δημόσιο, 6/12) αποτέλεσε το εφαλτήριο για σημαντικές αναμετρήσεις που οδήγησαν στο σπάσιμο της πολιτικής του ζόφου και των απαγορεύσεων. Και φρόντισαν να είναι αυτή τη φορά πιο φειδωλοί σε τέτοιες αποφάσεις.

Όπως και να ’χει η ιστορία γράφτηκε. Στις πιο κρίσιμες συνθήκες καμία δύναμη δεν ήθελε να υπάρξει απεργιακή αναμέτρηση. Και την ίδια στιγμή που το ΠΑΜΕ έκανε καθαρό στην ΑΔΕΔΥ ότι δεν θέλει κανένα απεργιακό βήμα, διοργάνωνε στο Σπόρτινγκ πανελλαδικό συντονισμό για την αναμέτρηση με το νόμο Χατζηδάκη, εξασφαλίζοντας και χρησιμοποιώντας ως άλλοθι στην πολιτική του εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά. Και αυτός ο ταξικός συντονισμός, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά κατέληξε… σε απεργιακή αφωνία! Και σε ένα απογευματινό συλλαλητήριο (4/11) ένα μήνα μετά!

Αυτός είναι ο ρόλος και η στάση των βασικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος στο πιο κρίσιμο ίσως φθινόπωρο για την ύπαρξη και τη συνέχεια του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και για την επιβολή μιας ακόμη πιο στυγνής αντεργατικής πολιτικής.

Η ΑΔΕΔΥ πάει Καλαμάτα!

Σε αυτή την κρίσιμη φάση, στη βάση της απόφασης που πήρε το ΓΣ στις 4 Οκτώβρη, η ΑΔΕΔΥ καλεί σε πανελλαδική σύσκεψη (με τα μέλη της -Ομοσπονδίες και Νομαρχιακά Τμήματα) για το νόμο Χατζηδάκη στις 19-20 Νοέμβρη στην Καλαμάτα. Σε μία στιγμή που η κυβερνητική επίθεση ξεδιπλώνεται σε όλα τα μέτωπα και που τα ΔΣ ομοσπονδιών χρειάζεται να συνεδριάζουν διαρκώς, η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ κάλεσε σύσκεψη στην Καλαμάτα. Αφού μετέθεσαν χρονικά για μία ακόμη φορά μια αναγκαία απόφαση όχι τυχαία σε απομακρυσμένο τόπο, που καθιστά αδύνατη και οποιαδήποτε άλλη συμμετοχή ή παρέμβαση.

Υποτίθεται ότι εκκρεμεί η θέση της Συνομοσπονδίας για τα κρίσιμα ζητήματα των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών και του ηλεκτρονικού μητρώου, αφού στο ΓΣ της 4/10 πάρθηκε απόφαση για αμφισβήτηση και άρνηση υλοποίησης κάθε μέτρου που αφορά την κήρυξη απεργίας. Για τη χρονική μετάθεση της απόφασης σε επόμενο ΓΣ συνηγόρησε και το ΠΑΜΕ στο όνομα της ενότητας! Όλο και πιο συχνά τελευταία το ΠΑΜΕ χρησιμοποιεί την «ενότητα» για τη λήψη αποφάσεων με αυτούς που κατά τα άλλα δε θέλει να βρεθεί στην ίδια πλατεία. Πρόκειται βέβαια για την «ενότητα» στην αδράνεια και την πολιτική της συμμόρφωσης. Η διαδικασία που επιλέγουν οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΜΕ για τη λήψη αυτής της απόφασης προϊδεάζει και για το αποτέλεσμα, αλλά και για το απεργιακό πρόγραμμα υλοποίησής της.

Αποκορύφωμα σε όλα αυτά αποτελεί η απόφαση του προεδρείου της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, επικαλούμενη τη νέα ΚΥΑ, να «ξεκαθαρίσει» με ανακοίνωσή της ότι στη σύσκεψη μπορούν να πάρουν μέρος μόνο οι εμβολιασμένοι! Παρά την προηγούμενη απόφαση του ΓΣ, δεν θα είναι δεκτοί οι ανεμβολίαστοι σύνεδροι με ράπιντ όπως έγινε στις 4/10. Πέραν του παραλογισμού που συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση, όταν πλέον είναι πανθομολογούμενο ότι και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον ιό, πρόκειται για μια απόφαση που γίνεται εξωραϊστικό συμπλήρωμα της κυβερνητικής πολιτικής. Η οποία πίσω από τη στοχοποίηση των ανεμβολίαστων και τον αυταρχισμό της υποχρεωτικότητας επιχειρεί να κρύψει τις τεράστιες αποκλειστικές εγκληματικές ευθύνες της. Πρόκειται πάνω από όλα για μια επικίνδυνη απόφαση, που σε αυτές τις συνθήκες εγκαινιάζει την αντίληψη ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεργασίες και τις κινητοποιήσεις του λόγο και θέση έχουν μόνο οι εμβολιασμένοι! Και είναι το λιγότερο αστεία η επίκληση μιας ΚΥΑ, για μια διαδικασία που θέλει να κηρύξει τη μη συμμόρφωση σε έναν ολόκληρο νόμο.

Και αν περάσει μια τέτοια απόφαση στην ΑΔΕΔΥ, ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα σημάνει για τις ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια, οι διεργασίες των οποίων δεν γίνονται σε τεράστια συνεδριακά κέντρα που τηρούνται εκτός των άλλων ακόμη και οι αποστάσεις.

Η απόφαση του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ είναι βέβαιο ότι θα καθορίσει τις εξελίξεις. Εάν δεν υπάρξει καθαρή απόφαση απόρριψης όλων των διατάξεων του νόμου Χατζηδάκη, θα μετρηθεί ως μια ακόμη κίνηση υπονόμευσης του αναγκαίου και κρίσιμου αγώνα.

Σε κάθε περίπτωση, οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς και ο προοδευτικός κόσμος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν χρέος να σηκώσουν με κάθε τρόπο τη σημαία του αγώνα για την ακύρωση αυτού του αντεργατικού εκτρώματος. Πρέπει τώρα να οριστεί ως πρωταρχικής σημασίας ζήτημα η απόρριψη του νόμου. Πρέπει τώρα να υπάρξουν τα αναγκαία απεργιακά βήματα για αυτό.

πηγή: Λαϊκός δρόμος