Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ντοκιμαντέρ, όχι κινηματογράφου. Τουτέστιν δεν «λέω» ό,τι μου κατέβει στη μεγάλη οθόνη, αλλά αναφέρομαι σε γεγονότα, μαρτυρίες, ιστορίες. Καταγράφω δηλαδή, δεν αφηγούμαι μονάχα. Μάλιστα. Ως εδώ, όλα καλά (και γιατί να μην είναι; Ούτε στην αίθουσα δεν μπήκες ακόμα…).

Μπαίνεις στην αίθουσα. Κάθεσαι όπου βρεις ή στην αγαπημένη σου θέση (αναλόγως την υποχονδρίασή σου), τα φώτα σβήνουν. Βλέπεις διαφήμιση χορηγών του φεστιβάλ: η Cosmote μια καινούργια διαφήμιση να χρηματοδοτήσει δεν λέει! Όλο τα ίδια και τα ίδια. Η Fisher πάλι κάθε φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα καθώς τα διαφημιστικά της είναι σαν πολύ καλά ταινιάκια μικρού μήκους. Και ξαφνικά, βγαίνει στην οθόνη ένας ξανθομπάμπουρας (εμ, τι θα βάζανε; Κανέναν μελαψό;), που τρώει κουλούρια Θεσσαλονίκης κάτω από τον Λευκό Πύργο και μετά πίνει κάτι ποτά και μετά πάει κάτι βόλτες και μιλάει στα αγγλικά και λέει: «Greekend!»… από το weekend – το ‘πιασες; Μιλάμε για ΤΗ σύλληψη. Ασύλληπτη σύλληψη! Διαφήμιση του ΕΟΤ είν’ αυτό τώρα. Greek-end… Το τέλος του Έλληνα δηλαδή. Μάλιστα. Ότι θα έρχονται οι ξένοι στο Ελλάντα και θα κάνουν «Greek-end». Και δώσ’ του κουλούρι και πάρε μπιρίτσα! Και όλα αυτά σε μια πόλη που δεν βγαίνει σχεδόν κανείς πλέον, που τη βρήκαμε πιο «νεκρή» από ποτέ, χειρότερα ακόμη κι από τη μεγάλη οικονομική κρίση του 2010-2014. Κι όλα αυτά, δυο μέρες μετά ΤΗ ρήση ΤΟΥ οικονομολόγου Στουρνάρα πως εξαιτίας της Ν.Δ. έχουμε κάνει τρελές αποταμιεύσεις!

Αντε βρε Τζον. Έλα κι εσύ να κάνουμε όλοι μαζί ένα Greekend. Βάλε εσύ το «Greek». Βάζω εγώ το «end»… μια και καλή όμως!

Νόρα Ράλλη