Αν, όπως πρέπει να κρίνουμε τα πράγματα στις υλικές τους διαστάσεις, δηλαδή στην πράξη, αποκρυπτογραφούσαμε τις λαϊκές κουβέντες στα σούπερ μάρκετ και τα καφενεία, θα βλέπαμε οργή, θυμό, απόγνωση, αγανάκτηση από τις τιμές των προϊόντων και των λογαριασμών. Κυριολεκτικά η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει, αφού σε δύο χρόνια το μεροκάματο-μισθός έχασε το 20% της αγοραστικής του δύναμης και οι αγορές περιορίστηκαν στα απολύτως αναγκαία. Αν υπήρχε μαζική, λαϊκή, καθοδηγητική δύναμη και όχι η μυωπία του κοινοβουλευτισμού, ο Μητσοτάκης θα είχε πάρει το δρόμο της πολιτικής εξορίας, αλλά τον σώζει ο καθωσπρεπισμός του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου και η ανοχή -έως αηδίας- του ΚΚΕ.

Ο πόλεμος Ανατολικών-Δυτικών στο έδαφος της Ουκρανίας απλώς επέτεινε την ακρίβεια που χτύπησε κατακέφαλα όλες τις χώρες, ιδιαίτερα όμως αυτές του εξαρτημένου και παρασιτικού καπιταλισμού (σαν τη δική μας). Αποτελεί πρόκληση μεγατόνων -την ώρα που εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι μετρούν τα σεντς στα ταμεία των σούπερ μάρκετ- η κυβέρνηση να κοκορεύεται ότι αγοράζει αεροπλάνα, φρεγάτες και πολεμικό υλικό από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και να φιγουράρει σαν η πιο πειθήνια νατοϊκή γκουβερνάντα. (Σημειώνουμε με πικρόχολη διάθεση ότι έχουν χαμηλώσει οι πολιτικές ανοησίες των υπεραριστερών φίλων μας για την ισχυρή ιμπεριαλιστική Ελλάδα που κουμαντάρει τα Βαλκάνια. Ας είναι!). Ωστόσο, όλα τα παραπάνω καταδείχνουν το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο. Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, η ανεργία κλπ είναι αποτελέσματα ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού. Η ανάδειξη και καταπολέμησή τους, για να ενωθεί και να παλέψει ο κόσμος της δουλειάς, είναι πάνσωστη και επιβεβλημένη, αλλά δεν φτάνει ως τις ρίζες.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι όσοι μιλούν για κερδοσκοπία κάνουν λάθος. Κάθε καπιταλιστής στοχεύει στο κέρδος με κάθε τρόπο, είναι δηλαδή κερδοσκόπος. Οι φαεινές ιδέες ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΜΕΡΑ για καπιταλισμό εξορθολογισμένο που θα λειτουργεί χωρίς ανταγωνισμούς και α-κανονικότητες είναι σαν να θέλεις να βάλεις «τάξη στην κόλαση». Ακούγονται ωραίες και φαντασμαγορικές, αλλά απέχουν από τον ρεαλισμό των πραγμάτων. Η απόσπαση κερδών από τα ιδιωτικά ή κρατικά μονοπώλια είναι όρος ζωής. Σε αυτή τη φάση του άγριου και σαπισμένου καπιταλισμού, οι ιδέες για ένα κεϋνσιανικό-μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα είναι ουτοπικές, σταγόνα στον ωκεανό. Το ρεύμα, η βενζίνα, το νερό, η γη, οι θάλασσες κλπ, όλα βρίσκονται στον πάγκο του χασάπη και τα φραγκοδίφραγκα-ψίχουλα του Μητσοτάκη (από το ταμείο που φτιάχνει ο λαός με τη φορολογία) δίνονται για να κλείσει ο δρόμος του θυμού.

Υπάρχουν αρκετοί που βλέπουν το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Λένε εγώ κάπως «τη βολεύω». Δεν καταλαβαίνουν όμως πως η συλλογική σύμβαση με αυξήσεις αφορά το σύνολο του λαού. Παρασέρνει προς τα πάνω το μεροκάματο, αποσπά κομμάτι από την υπεραξία των καπιταλιστών, βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων στη χώρα. Όρος και προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι οι συλλογικοί, μαζικοί, ταξικοί αγώνες που πρέπει να βγουν στο προσκήνιο, ανεξάρτητα από το αν πλησιάζουν ή απομακρύνονται οι βουλευτικές εκλογές. Οι τιμές των προϊόντων συγκρίνονται πάντα με το επίπεδο των μισθών-μεροκάματων και όσο και αν η κυρίαρχη τάξη διαθέτει τους μηχανισμούς αναπαραγωγής της φτώχειας, λυσσομανάει όταν χάνει κομμάτια από την πίτα της.

Χρειάζεται στρατηγική άμυνα, στροφή στα συνδικάτα και πολιτικός αγώνας και όχι κλαυθμός και οδυρμός για την ακρίβεια. Ο στόχος λοιπόν είναι η αύξηση των μισθών και μεροκάματων με όπλο τα συνδικάτα, τους αγώνες και τον «δρόμο» και όχι η μαγική πρόταση που θα συγκρατήσει τις αυξήσεις. Για να το πούμε λαϊκά και συμπυκνωμένα. Δεν μπορείς να φας μπριζόλα, αν δεν σφάξεις το γουρούνι. Ο νοών νοείτω.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος