Κοινοί Θνητοί: Σ’αυτή τη μηχανή

Βασίλης Φωτιάς: Στίχοι,Τραγούδι

ΜητσοΦού: Στίχοι,Ραπ

Αντώνης Μεϊμάρης :Μουσική/Παραγωγή/Όργανα

(Μπάσο/Κιθάρες/Μπαγλαμά/Midi)/Φωνητικά

Τάσος Μεϊμάρης: Σκράτς

Κωνσταντίνος Λάζος:Γκάιντα

Εξώφυλλο:Παναγιώτα Ευφροσύνη

Στίχοι:

«Κάποιες χώρες έχουν άφθονους πόρους

Ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα

Ποια είναι η μοίρα τους?

Να πεθάνουν από την πείνα?

Να υπάρχει για πάντα φτώχεια?

Ποιος είναι τότε ο σκοπός του πολιτισμού?

Γιατί τότε υπάρχει η ανθρώπινη συνείδηση?

Ποιος είναι τότε ο σκοπός του ΟΗΕ?»

Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω

και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω

έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani

και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι

Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella

και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα

έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου

και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφάλι μου

Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα

μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα

τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι

μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι

Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν

και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν

για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike

μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα “Like”

Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με την μπάλα

κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα

Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό να ανέβει

κάποιοι άφηναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει

Όταν μου έλεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια

σκότωναν αθώες ψυχές άλλωστε έτσι από συνήθεια

όταν μου έφερνε η νονά μου την λαμπάδα και παιχνίδια

συνομήλικοι μου ψαχναν την τροφή τους στα σκουπίδια

Όταν έβλεπα μικρός το “Xοντρό και τον λίχνο”

βάζουν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό

όταν οι γονείς μου με είχαν, αγκαλιές και χάδια

χαρτομάντηλα πουλούσα και λουλούδια στα φανάρια

Ότι φόρεσα ως τώρα Nike, Puma και Sportex

τα έχουν φτιάξει δια της βίας στην Ασία στο Μπαγκλαντές

όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω,

στράφι θα πάνε αν τον κόσμο δεν αλλάξω

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί

αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή

και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα

Όταν έπαιζα μικρός με το πρώτο το Nintendo

στην Ινδία οι ανήλικοι κουβάλαγαν τσιμέντο

όταν έφτιαχνα το δέντρο με φωτάκια και στολίδια

τα παιδιά στην Βραζιλία ψάχναν μέσα στα σκουπίδια

Όταν έκανα ποδήλατο στο δρόμο τα απογεύματα

συνομήλικους στην Κίνα τους σκότωναν για μοσχεύματα

κοκκίνιζα σαν κοίταζα της τάξης τα κορίτσια

ενώ στην Ινδονησία τα πουλούσανε για βίτσια

Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στην Disney με το τζίνι

τα αδέλφια μου γαζώνανε κάτω στην Παλαιστίνη

μα σε ευχαριστώ Θεέ, που έχω και έναν ΟΗΕ

και να ενδιαφερθώ για αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ

Να είναι καλά και το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες

της θρησκείας το αδελφάτο, όλες τις παιδεραστίες

μα όμως πάνω από όλα τα άλλα, στου μεγάλου μας τη σάλα

δεν θα είχες την κουτάλα, αν δεν ήσουν καπιτάλα

Και το σύστημα ρολόι που ρυθμίστηκε να τρώει

την εργατική την τάξη που όλα αυτή τα έχει παράξει

μα άντε να το καταλάβει και μετά ποιος θα προλάβει

από το κύμα να γλυτώσει και πανί να ανασηκώσει

Στο σχολείο ως αριστούχος να κρατάω την σημαία

ήμουν από άλλη χώρα και δεν με έκανες παρέα

με έχεις σκοτώσει στο Ιράκ, στο Βιετνάμ, στην Παλαιστίνη

εγώ αγέννητο μωρό και δεν είχα καν ευθύνη

Μου είχες βγάλει τα όργανα μου,

μπας και πάρεις τα λεφτά σου

για να ζήσουν παραπάνω λίγο τα αφεντικά σου

με είχες σκλάβο στο παζάρι και με πούλαγες φαντάσου

θα γυρίσει ο τροχός και θα ‘ρθει και η σειρά σου

μέσα σ ‘αυτήν την μηχανή αν ενωθούμε όλοι μαζί

και χαράξουμε αντίθετη πορεία στο γρανάζι

ένα θα γίνω εγώ και εσύ και θα έρθει εκείνη η στιγμή

όπου αλλάζουν οι καιροί και σίγουρα θα τους πειράζει

Αρκεί σε αυτή την μηχανή, όλου του κόσμου οι λαοί

αν σταματήσουμε για πάρτι τους άλλο να χύνουμε αίμα

και θα έρθει εκείνη η στιγμή που η φωνή μας θα ακουστεί

και ο δούλος μόνος νικητής στην κεφαλή θα βάζει στέμμα

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί

αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή

και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα