Μόλις πριν μερικές μέρες, στην εκπνοή του Αυγούστου, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα για την έκδοση voucher, δηλαδή επιδότησης θέσεων σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, ενόψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς. Η ανακοίνωση των εν λόγω αποτελεσμάτων έδωσε τέλος στην αγωνία χιλιάδων οικογενειών ή έφερε κάποιες άλλες σε απόλυτο αδιέξοδο… Φέτος χορηγήθηκαν 97.000 voucher μέσω ΕΣΠΑ για την τοποθέτηση βρεφών και νηπίων στις αντίστοιχες δομές με εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια, ενώ ένας σημαντικός αριθμός έμεινε εκτός, με μόνες εναλλακτικές την ένταξη σε δομές του ιδιωτικού τομέα ή την ανεργία για τον έναν γονιό! Παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις δια στόματος Δόμνας Μιχαηλίδου, υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, ότι δεν θα μείνει «κανένα παιδί εκτός βρεφονηπιακού σταθμού», η πραγματικότητα έρχεται να τη διαψεύσει.

Καθώς η φροντίδα των παιδιών έως 4 ετών δεν ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση, η απασχόλησή τους αποτελεί μια σπαζοκεφαλιά για πολλούς γονείς. Για δύο εργαζόμενους γονείς με ικανοποιητικό εισόδημα, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν δεκτά τα παιδιά τους σε κάποιον δημοτικό παιδικό σταθμό, με αποτέλεσμα να στρέφονται στους ιδιωτικούς και να χρειάζονται να πληρώσουν από 400 έως 600 ευρώ μηνιαίως για κάθε παιδί! Αλλά και όσοι μπορέσουν να βρουν μια θέση σε δημόσια δομή, αλλά δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο voucher, μπορεί να καταλήξουν να πληρώνουν έως και 200 ευρώ το μήνα για τροφεία!

Τι κάνει η κυβέρνηση μπροστά σ’ αυτές τις υπάρχουσες και καταγεγραμμένες ανάγκες; Πιθανότατα θεωρεί ότι οι 2.000 ευρώ που χορηγεί ως επίδομα γέννησης, αλλά και τα ψίχουλα του επιδόματος παιδιού που δίνονται κατά περιόδους στους γονείς, αρκούν για να μεγαλώσεις ένα παιδί μέχρι τα 4 χρόνια του, όπου δικαιωματικά μπορεί να πάει στο νηπιαγωγείο… Έτσι, παραδοσιακά οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών επιλέγουν να μην κάνουν τίποτα: δεν φτιάχνουν νέες δομές παιδικών σταθμών, δεν ενισχύουν τις υπάρχουσες, δεν διαθέτουν κονδύλια για κτίρια, εξοπλισμό, προσωπικό, θεωρώντας ότι μπορούν οι γονείς – παππούδες – γείτονες να τα βγάλουν πέρα και μόνοι τους!

Την ίδια στιγμή, οι δήμοι, ανάλογα με τα οικονομικά τους, τις ανάγκες τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και θέτουν τα δικά τους κοινωνικά κριτήρια για την ένταξη των παιδιών στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς. Ενεργώντας ως νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, μέσω των Διοικητικών τους Συμβουλίων, καθορίζουν το ύψος των διδάκτρων αλλά και τον τρόπο μοριοδότησης. Είναι άξιο μνείας ένα από τα κριτήρια που αναφέρει η πρόσκληση εγγραφών του Δήμου Παλαιού Φαλήρου: Οι κάτοχοι Golden Visa, δηλαδή οι κάτοχοι μόνιμης άδειας διαμονής επενδυτή, στον συγκεκριμένο δήμο λαμβάνουν 5 μόρια για ένταξη στους παιδικούς σταθμούς, όσα και μια άνεργη μητέρα!
Ακολουθώντας, λοιπόν, το παράδειγμα της κυβέρνησης να δίνει γη και ύδωρ σε κάθε είδους στρατηγικούς επενδυτές, ο συγκεκριμένος δήμος δίνει προβάδισμα σε πολίτες τρίτων χωρών, που επίσημα έχουν διαθέσει τουλάχιστον 250.000 ευρώ για την απόκτηση ακίνητης περιουσίας στη χώρα μας – συγκεκριμένα, δικαίωμα μόνιμης άδειας παραμονής έχουν όσοι αποκτούν ακίνητη περιουσία αξίας 250.000 ευρώ ή μισθώνουν τουριστικά καταλύματα με ελάχιστο ύψος μίσθωσης 250.000 ευρώ δεκαετούς διάρκειας ή, τέλος, προχωρούν σε επένδυση κεφαλαίων από 3 έως 100 εκατ. ευρώ σε έργα υποδομών ή σε ελληνικές επιχειρήσεις με τη δημιουργία 150 θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, οι ιθύνοντες του δήμου δεν ενδιαφέρονται αν οι υπόλοιποι αιτούντες δεν έχουν καν ακίνητη περιουσία ή καταθέσεις που φτάνουν τις 250.000 ευρώ, αν πληρώνουν δάνεια ή ενοίκιο, αν δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ, αν βγάζουν τον μήνα…

Η νέα σχολική χρονιά μπορεί να μην ξεκινήσει για όλους κι αυτό γιατί οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν έχουν χώρο για την υγιή ανάπτυξη των βρεφών και των νηπίων, δεν έχουν χώρο για την υγιή ανάπτυξη των οικογενειακών και εργασιακών σχέσεων, παρά μόνο για την «υγιή» ανάπτυξη των επιχειρηματιών και των επενδύσεων. Είναι οι πολιτικές που οδηγούν (και αυτές) ξεκάθαρα όλο και περισσότερους πολίτες στον κοινωνικό αποκλεισμό, τη φτώχεια και τα οικονομικά αδιέξοδα.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος