Έφτασε η ώρα των αναμενόμενων προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία. Αυτές θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 2 Οκτωβρίου, σε συνθήκες έντονης πόλωσης. Οι δύο κύριοι διεκδικητές της προεδρίας είναι: Ο γνωστός και διαβόητος νυν πρόεδρος, Ζαΐχ Μπολσονάρο, που συσπειρώνει την υπερσυντηρητική, νεοφιλελεύθερη και θεοκρατική ακροδεξιά που κυριάρχησε για πολλές δεκαετίες στη Λατινική Αμερική και αποτέλεσε και στήριγμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αντίπαλός του ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Λούλα ντα Σίλβα (2003 – 2010), ο οποίος όπως και στο παρελθόν αντιπροσωπεύει στη Βραζιλία το δημοκρατικό ρεύμα που συνεχίζει να αναπτύσσεται στη Λατινική Αμερική και θέλοντας να αποτινάξει το αντιδραστικό παρελθόν, στρέφεται μέχρι στιγμής στην ανάδειξη ρεφορμιστικών κυβερνήσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουν σημειωθεί μεγάλοι λαϊκοί αγώνες όλο αυτό το διάστημα.
Ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές, ο Λούλα διατηρεί σημαντικό προβάδισμα έναντι του Μπολσονάρο. Ο μέσος όρος των δημοσκοπήσεων μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου έδινε διαφορά 7 ποσοστιαίων μονάδων υπέρ του πρώτου, 43% έναντι 36%. Ενώ η τελευταία δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου έδινε μια διαφορά μεγαλύτερη, με τα ποσοστά να είναι 42% έναντι 31%. Σε κάθε περίπτωση, αν κάποιος υποψήφιος δε συγκεντρώσει το 50% των ψήφων για να εκλεγεί αμέσως, θα ακολουθήσει δεύτερος γύρος μεταξύ των δύο επικρατέστερων στις 30 Οκτωβρίου. Ο Λούλα προσέρχεται στις εκλογές απαλλαγμένος από τις κατηγορίες που τον οδήγησαν στην καθαίρεση και στη φυλάκιση τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό αναμφίβολα του δίνει επιπλέον ώθηση.
Φαίνεται εντός του δημοκρατικού κόσμου να επικρατεί μια αδημονία για να φύγει ο Μπολσονάρο, ανάλογη με αυτήν που επικρατούσε στις εκλογές στις ΗΠΑ του 2020 για να απομακρυνθεί ο Τραμπ. Αυτό είναι κατανοητό και αναμενόμενο από διάφορες πλευρές, λαμβάνοντας υπόψη τον βαθιά αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της διακυβέρνησης και των δύο. Βέβαια στις ΗΠΑ αυτό οδήγησε στον εγκλωβισμό του προοδευτικού κόσμου στην επιλογή του Μπάιντεν, με τις προσδοκίες του να διαψεύδονται ταχύτατα με αποτέλεσμα ο Τραμπ να προετοιμάζεται για «θριαμβευτική» επιστροφή.
Παρόμοιες όμως εξελίξεις φαίνεται να διαγράφονται και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου ο προοδευτικός κόσμος προσπάθησε να αποτινάξει την αντίδραση μέσω των εκλογών. Στη Χιλή, μετά από δύο χρόνια πλατιών λαϊκών κινητοποιήσεων, ανεδείχθη στην προεδρία ο Γκάμπριελ Μπόριτς. Υπήρχε η ελπίδα ότι επιτέλους σε θεσμικό επίπεδο η χώρα θα απομακρυνθεί από την πολιτική κληρονομιά του δικτάτορα Πινοσέτ. Ο φέρελπις νεαρός πρόεδρος όμως δε φαίνεται να είναι σε θέση να υλοποιήσει τα λαϊκά αιτήματα που διέγειραν εκατομμύρια λαού. Η πρώτη απόπειρα της προβεβλημένης αναθεώρησης του συντάγματος απέτυχε. Πρόκειται για πολύ κακό οιωνό, που προμηνύει ίσως την επιστροφή της αντίδρασης με ανανεωμένη ορμή. Το ίδιο ισχύει και στο Περού. Ο λαός του Περού, ποθώντας να ξεκόψει από την πολιτική κληρονομιά του Αλμπέρτο Φουχιμόρι, εξέλεξε τον Πέδρο Καστίγιο ως πρόεδρο. Αυτός σχεδόν τίποτα δεν έχει καταφέρει να υλοποιήσει από τις υποσχέσεις του προγράμματός του. Είναι μια κυβέρνηση όμηρος της αντίδρασης. Η απογοήτευση που σπέρνει δημιουργεί και τις συνθήκες επιστροφής της παραδοσιακής αντίδρασης, δριμύτερης.
Πολλά παρόμοια παραδείγματα μπορούν να βρεθούν. Συχνά, στον προοδευτικό και δημοκρατικό κόσμο διαδίδεται η ιδέα ότι η εκάστοτε εκλογική μάχη είναι κομβική, ώστε να εκδιωχθεί μια και καλή η πιο ακραία εκδοχή της αντίδρασης. Οπότε συμβαίνει συχνά να ασκείται τεράστια πίεση να συσπειρωθεί ο κόσμος αυτός σε διάφορες εκλογικές λύσεις, οι οποίες τάχα θα ξορκίσουν για πάντα το φάντασμα. Η πράξη όμως δείχνει ότι αυτή η πορεία φέρνει τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα.
Στις 2 Οκτωβρίου ο λαός της Βραζιλίας προσέρχεται σε εκλογές και από ό,τι φαίνεται θα εκλέξει πάλι τον Λούλα ντα Σίλβα. Την προηγούμενη φορά που εξελέγη, η αντίδραση μπόρεσε και τον καθαίρεσε με ένα ιδιότυπο «νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα», όπως χαρακτηρίστηκε τότε. Αυτό δείχνει ακριβώς ότι η μόνη εγγύηση που έχει ο λαός της Βραζιλίας για να εκπληρώσει τα αιτήματά του και να ανοίξει τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον, είναι ο δρόμος του μαζικού, λαϊκού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος