Μπορεί να μην είμαι ακόμα hi tech αλλά ηλεκτρονικοποιούμαι με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς.
Προς το παρόν, έχω ηλεκτρονική διεύθυνση, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ηλεκτρονικό κανάλι, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ηλεκτρονικό τσιγάρο, ηλεκτρονικούς φίλους και, το κορυφαίο, έναν ολόκληρο, δικό μου ηλεκτρονικό εαυτό.
Κι έχω τόσο καλή σχέση με τον ηλεκτρονικό μου εαυτό, που τώρα αμέσως θα του κάνω ένα like
Έχω την αίσθηση ότι σύντομα το δίπολο της περιουσιακής κατάστασης – ακίνητη και κινητή περιουσία – θα εμπλουτιστεί και θα γίνει τρίπολο. Ακίνητη, κινητή και ηλεκτρονική.
Σ’ αυτή λοιπόν την ηλεκτρονική μου περιουσία, παρέλειψα να αναφέρω τις ηλεκτρονικές μου περιηγήσεις, που γίνονται με τη χάρη και την ευκινησία χορεύτριας του πατινάζ, πάνω στη λεία πίστα του smart phone μου. Αυτη βέβαια, η χορευτική χάρη και η ευκινησία, αφορά μόνο στο ένα μου δάχτυλο, το οποίο καμιά φορά υποβοηθιέται από το γειτονικό αντίχειρα, προκειμένου για μεγεθύνσεις ωραίων εικόνων ή γραμματοσειρών ακατάλληλων για πρεσβύωπες. Ο πραγματικός μου εαυτός στερείται ανάλογης χάρης. Σκοντάφτει και μουρδουκλώνεται, σε σημείο καμιά φορά να βάζει μόνος του τρικλοποδιές στον ίδιο του τον εαυτό.
Το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο δε χρειάζεται να πω ότι συγκεντρώνει ένα σημαντικό όγκο γραμμάτων, τηλεγραφημάτων, μηνυμάτων και διαφημιστικών εντύπων, επαρκή για την τόνωση του ηλεκτρονικού μου ego.
Το ηλεκτρονικό μου κανάλι δεν έχει βέβαια την απήχηση του SKY αλλά ποιος θα φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι θα γινόμουν και καναλάρχισσα.
Το ηλεκτρονικό μου τσιγάρο είναι ένας μικρός φορητός ναργιλές, για ικανοποιητικό ξεχαρμάνιασμα στον πρωινό καφέ κι ένα παρηγορητικό γουργούρισμα στα δύσκολα.
Καθώς περιττεύει να αναφερθώ στις ηλεκτρονικές μπιρίμπες, έρχομαι στον ηλεκτρονικό μου εαυτό.
Ο ηλεκτρονικός μου εαυτός, τολμώ να πω με σεμνότητα και μετριοφροσύνη, είναι πολύ καλός.
Κατ’ αρχήν είναι ποζάτος, σε πόζα τριών τετάρτων, όπως αυτή που φωτογράφιζαν οι παλιοί φωτογράφοι, με το μαύρο πανί, τις μοιραίες γυναίκες. Πάνω από την πόζα των τριών τετάρτων, υπάρχει ένα ρολόι, εδώ και χρόνια κολλημένο στις 12 τα μεσάνυχτα (προτιμώ αυτή τη μεσονύκτια σημειολογία γιατί είναι πιο κάπως από τη 12η μεσημεριανή) Το ρολόι κόλλησε αλλά μου αρέσει ως διάκοσμος, ενταγμένο μέσα σ’ εκείνο το κυκλώπειο μάτι και ταιριάζει στον ποζάτο ηλεκτρονικό μου εαυτό, ως προς τη σοβαρότητα και την καλλιτεχνική προσέγγιση. Διότι πρέπει να πω ότι ο ηλεκτρονικός μου εαυτός είναι πολύ σοβαρός σε σχέση με τον πραγματικό που, για ψύλλου πήδημα, ξελιγώνεται στα γέλια και καμιά φορά στα κλάματα, χώρια οι αυτοτρικλοποδιές που λέγαμε πριν. Επίσης το χέρι στην πόζα του ηλεκτρονικού μου εαυτού είναι άοσμο, δεν έχει τις συνήθεις οσμές ψιλοκομμένου κρεμμυδιού ή στουμπηγμένου σκόρδου που χρησιμοποιεί ανελέητα στο μαγείρεμα ο πραγματικός μου εαυτός κι έχει κρύψει, με μαεστρία, τα συχνα μαύρα νύχια από τη λάντζα και τους χαρτοπολτούς.
Είναι πολύ σικάτος ο ηλεκτρονικός μου εαυτός, όπως όλοι οι ηλεκτρονικοί εαυτοί των ηλεκτρονικών μου φίλων. Δεν έχει ποτέ πονοκέφαλο, πονόδοντο ή πονόκοιλο , εξ ου και αυτή, η απόλυτης αξιοπρέπειας, έκφραση.
Γελάει με πολλή φινέτσα, γράφοντας ένα εύγλωττο “χα χα χα” στις αναρτήσεις των ομοεθνών και ομόγλωσσων ηλεκτρονικών φίλων, ή “ha ha ha” στους αλλοεθνείς και αλλόγλωσσους.
Και η θλίψη του ηλεκτρονικού μου εαυτού έχει κάτι το αριστοκρατικό, καθώς αποτυπώνεται σε ένα μόνο δάκρυ μιας συμπαθητικής καρικατούρας και όχι στους ποταμούς δακρύων του πραγματικού μου εαυτού, από τους οποίους βγαίνει με πρησμένα μάτια κόκκινη μύτη κι ένα κάρο μυξιασμένα χαρτομάντηλα. Στις απορίες ή τις εκπλήξεις αναφωνεί ένα αξιοπρέπες “ουάου”. Ακόμη και στις μεγάλες τσαντίλες βγάζει απλώς ένα πυρωμένο κρανίο και σπάνια παραφέρεται, παραθέτοντας διπλό, πλην εύγλωττο @
Ο ηλεκτρονικός μου εαυτός τα βρίσκει μια χαρά με τους ηλεκτρονικούς μου φίλους. Στην περίπτωση διαφορετικής άποψης τεκμηριώνουμε με επιχείρημα ή προσπερνούμε τον τοίχο του φίλου και πάμε παρακάτω. Οι ηλεκτρονικοί μου φίλοι δεν ξεχνάνε να ευχηθούν, να στείλουν ένα ηλεκτρονικό λουλούδι, και οπωσδήποτε δε λακίζουν, θεωρώντας τη θλίψη κολλητική ασθένεια.
Το μόνο κακό με τον ηλεκτρονικό μου εαυτό είναι που καμιά φορά αυταπατάται πως κάτι καλό μπορεί να βγει, απ’ τις ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες, για τις οποίες (πόσο θετικό) δεν πέφτει καν κατακέφαλη γκλομπιά. Το πολύ κανένα ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα.
Το μόνο ασύμβατο τεχνολογικά, με τον ηλεκτρονικό μου εαυτό είναι ότι κι αυτός, όπως κι ο πραγματικός, κάνει όνειρα πραγματικά, όχι ηλεκτρονικά, πως ο πραγματικός κόσμος πραγματικά θ’ αλλάξει.

Νίνα Γεωργιάδου