Με αφορμή το εργατικό ατύχημα των δύο συναδέλφων

Πριν λίγες μέρες ένα ακόμα εργατικό ατύχημα προκάλεσε ευτυχώς μόνο τον τραυματισμό δύο συναδέλφων που εργάζονταν στην αποχέτευση σε κεντρική λεωφόρο. Το ατύχημα αυτό έφερε στο φως για μια ακόμα φορά τις συνθήκες που εργαζόμαστε και γι’ αυτές θέλουμε να καταθέσουμε την άποψή μας.

Είναι γνωστό ότι οι εργασιακές συνθήκες μας καταπατούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο απ’ την εργοδοσία. Ατελείωτες ώρες δουλειάς χωρίς ενδιάμεσα ρεπό, με ατελείωτες ώρες υπερωρίας που καταστρατηγούν κάθε έννοια εργατικών δικαιωμάτων.

Όλοι ξέρουμε ότι οι συνθήκες που εργαζόμαστε είναι παράνομες αλλά κυρίως είναι απάνθρωπες. Αλήθεια πώς μπορεί κάποιος να δουλεύει 18 και 24 ώρες συνέχεια; Σε ποιο εργασιακό καθεστώς πέρα απ’ τη λογική της γαλέρας ισχύουν όλα αυτά;

Συνάδελφοι,

Θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Η καταπάτηση των εργασιακών μας σχέσεων πατάει και στη δικιά μας ανοχή. Εκμεταλλεύονται τις πραγματικές ανάγκες μας, που παλεύουμε να αυξήσουμε τον μισθό μας για να καλύψουμε τις στοιχειώδεις οικογενειακές ανάγκες που γεννάει η κυβερνητική πολιτική με την τρομερή αύξηση των τιμών στα τρόφιμα, στο ρεύμα και στα καύσιμα. Όμως όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε απλά αλλά πολύ δυσάρεστα πράγματα. Τι θα συμβεί αν κάποιος από μας τραυματιστεί βαριά και μείνει ανάπηρος; Τι θα συμβεί αν κάποιος χάσει τη ζωή του; Τότε δεν αφήνει πίσω του συντρίμμια;

Αλήθεια ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Πότε βλέπουμε την οικογένειά μας όταν είμαστε στα συνεργεία τόσες ώρες;

Τα λέμε όλα αυτά για να σας πούμε ότι πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα. Πρώτον, να απαιτήσουμε να εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία και να μην καταπατάται τόσο βάναυσα. Δεύτερον, να απαιτήσουμε και να αγωνιστούμε για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μας και όχι επιδόματα και υπερωρίες που είναι βγαλμένες μέσα απ’ το αίμα μας με τον πιο σκληρό τρόπο.

Συνάδελφοι,

Έχουμε δικαίωμα στη ζωή μας. Έχουμε δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια. Να μην κινδυνεύει καθημερινά η ζωή μας και η υγεία μας. Έχουμε δικαίωμα στην ανάπαυση, στην επαφή μας με τις οικογένειές μας, με τα παιδιά μας και τους φίλους μας. Αυτά είναι αναντικατάστατα και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Ένα μόνο ανοιχτό ζήτημα υπάρχει. Να πιστέψουμε στη δύναμή μας και με τους αγώνες να επιβάλουμε τα δίκια μας.