Πέρασε η μέρα των χαρταετών. Η Τρίτη είναι λιγδιάρα και βρώμικη.
Στις γωνιές στροβιλίζονται λίγο, και μετά κείτονται στοιβαγμένοι σωροί πολύχρωμου κομφετί, πατημένοι, λερωμένοι με λάσπη ή μισοκατουρημένοι από σκύλους. Πολλά κόλλησαν πάνω στα υπολείμματα της πίτσας, ενώ τα οικολογικής ευαισθησίας, αναπετούν μέσα από τους μπλε κάδους, όπου ορμά ο αδέσποτος γατόπαρδος για το λιγότερο οικολογικό, εδεσματικό υπόλειμμα.
Οι χαρτοπόλεμοι έλαβαν τέλος, ευτυχώς χωρίς θύματα.

Χάρτινα πιάτα, απ’ τα γειτονικά αποκριάτικα πάρτυ, μέσα σε ξεκοιλιασμένες πλαστικές σακούλες, προβάλλουν μ’ ένα ελαφρό επίχρισμα από κέτσαπ ή τζατζίκι. Οι ντελιβαράδες αυτές τις μέρες, πηγαινοερχόντουσαν, σε κατάσταση αμόκ. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της χάρτινης εκτόνωσης είχε πολλή πίτσα και πολύ πιττόγυρο, ενώ η Δευτέρα του καθαρμού άφησε κάμποσα πόδια από γιγαντοκάβουρες του Ατλαντικού στους ξέχειλους κάδους.
Πόση φαντασία χρειάζεται ένας γιγαντοκάβουρας για να δει τον εαυτό του από τις ακτές του Πόρτο Σάντο και από ένα σθεναρό, δεκάποδο, που αντιστέκεται στο Ρεύμα του Κόλπου, σε κομματιασμένα μέλη, ρουφηγμένα απ’ το μεδούλι τους και πεταμένα. γωνία Μενίππου κι Ευρυνόμης.

Στα καλώδια του δρόμου κρέμονται σερπαντίνες, από τα παιδιά των ψηλών μπαλκονιών. Τα άλλα, απ’ τα διαμερίσματα των υπόγειων κλουβιών, έφαγαν χαλβά δίπλα στο φωταγωγό και ανέβηκαν λίγο στην ταράτσα, με τον πλαστικό χαρταετό που πούλαγαν στις λαϊκές οι γύφτοι.
Μάταιος κόπος. Ούτε άνοιγμα, μέσα απ’ τις αντένες των κατασκευασμένων ειδήσεων, ούτε λίγο αεράκι ανάμεσα στα μπλόκα του τσιμέντου. Έτσι και ο τρίγωνος ΠΑΟΚ και ο η πεντάγωνη ΑΕΚ, κατέπεσαν στο τσιμέντο της ταράτσας.
Είχα ανέβει κι εγώ, με τη Μπόμπο.
– Μη στενοχωριέσαι, Ελιάν, να τον στολίσεις στο δωμάτιό σου. Θα φαίνεται πολύ ωραίος.
– Δεν έχω δικό μου δωμάτιο.
-… Α ναι… σωστά… Ακόμη καλύτερα..εε… να τον στολίσεις εκεί που κάθεστε όλοι, να τον χαρούν κι αυτοί…
Κοίταξα καλά στον ουρανό, μήπως κάποιος χαρταετός είχε καταφέρει να βγει πάνω από την καπνόσφαιρα, και να πλησιάσει εκείνο το ένα σύννεφο, αλλά δεν είδα κανένα αιθεροβάμονα.
Κοντές καλούμπες, βαριές ουρές ή απουσία ευνοϊκού άνεμου;
Σήμερα, βρώμικη Τρίτη, σε κάποια καλώδια είχαν μπλέξει κι άλλες ιπτάμενες ποδοσφαιρικές ομάδες. Και κάποιοι σε χρώματα και σχήματα ελληνικής σημαίας καρναβαλιστών πατριωτών και μερικοί, πιο αρτίστικοι, σε φόρμα πεταλούδας ή γκριζαετού των Άλπεων.
Και πάλι καλά που όλοι αυτοί δεν κουβαλούσαν ένα σκλάβο, όπως οι χαρταετοί του αυτοκράτορα Γουέν Χσουν.
Θυμήθηκα τους χαρταετούς που μου διηγήθηκε ο Καράμ.
-Είναι χιλιάδες! Πολύχρωμοι και με μακριά ουρά. Ακόμη και μέσα στον πόλεμο, πετάνε από τους καταυλισμούς των προσφύγων κι έχουν όλοι πάνω το μήνυμα, ¨Μη με ξεχνάς”.
Μια φορά έφτασε στη Λαττάκεια ένας χαρταετός απ’ τη μεριά της θάλασσας. Πρέπει να ήρθε απ’ το Λίβανο και είχε το ίδιο μήνυμα.
Εγώ τότε ακόμη δεν ήξερα ότι θα έρθει κι η σειρά μου.
Κάπως έτσι, για να βγω πάνω απ’ τους σωρούς των σκουπιδιών της βρώμικης Τρίτης, σκέφτηκα τα λόγια του Χουρμουζιάδη
“Ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών… Να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας και να «καντηλιάσουμε» τους χαρταετούς μας.
…Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών”.

Νίνα Γεωργιάδου