Ο υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ, Bezalel Smotrich, απόγονος εποίκων από την ουκρανική πόλη Smotrich, διακήρυξε από το Παρίσι ότι δεν υπάρχει «τέτοιο πράγμα όπως οι Παλαιστίνιοι επειδή δεν υπάρχει Παλαιστινιακός λαός». Τα λόγια του καταχειροκροτήθηκαν.
Ανάμεσα στους σημερινούς Ισραηλινούς ηγέτες, ο Smotrich δεν είναι καθόλου ο μόνος που έχει προβεί σε αυτόν τον ισχυρισμό. Το 2019, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έγραψε στο tweeter: «Δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στους αρχαίους Φιλισταίους και τους σύγχρονους Παλαιστινίους των οποίων οι πρόγονοι ήρθαν από την Αραβική Χερσόνησο στην Γη του Ισραήλ χιλιάδες χρόνια αργότερα». Ο Νετανιάχου πιο πρόσφατα επιβεβαίωσε ότι όταν οι Ευρωπαίοι Εβραίοι άρχισαν το εποικιστικό πρότζεκτ στην Παλαιστίνη, η χώρα ήταν «άδεια για όλες τις προθέσεις και σκοπούς».
Για να μην σκεφτεί κανείς ότι αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα της ισραηλινής δεξιάς, ήταν η αριστερή και Ουκρανή άποικος Γκόλντα Μέιρ (γεν. Μάμποβιτς), πρωθυπουργός του σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ, που δήλωσε στους Sunday Times του Λονδίνου τον Ιούνιο του 1969 ότι «Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο ως Παλαιστίνιοι». Διευκρίνισε ότι «Δεν ήταν σαν να υπήρχε ένας Παλαιστινιακός λαός στην Παλαιστίνη που θεωρούσε τον εαυτό του ως Παλαιστινιακό λαό και ήρθαμε και τους πετάξαμε έξω και τους πήραμε τη χώρα τους. Δεν υπήρχαν».
Αλλά πού έμαθαν αυτοί οι Ουκρανοί και Πολωνοί Εβραίοι άποικοι να κάνουν τέτοιους ισχυρισμούς; Η σύντομη απάντηση είναι: από Βρετανούς Προτεστάντες Σιωνιστές.
Το 1843, ο ευαγγελικός κληρικός της Εκκλησίας της Σκωτίας, Alexander Keith, ο οποίος πίστευε στην «αποκατάσταση» των Ευρωπαίων Εβραίων στην Παλαιστίνη, έγραψε σε ένα από τα δημοφιλή ευαγγελικά βιβλία του ότι οι Εβραίοι ήταν «ένας λαός χωρίς χώρα, έστω κι αν η δική τους γη, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια, είναι σε μεγάλο βαθμό μια χώρα χωρίς λαό». Ο Keith είχε επισκεφθεί την Παλαιστίνη το 1839 και το 1844. Η φράση του χρησιμοποιήθηκε από πολλούς Άγγλους ή Αμερικανούς Προτεστάντες Σιωνιστές τον 19ο αιώνα μέχρι που το εβραϊκό σιωνιστικό κίνημα κατά τον 20ό αιώνα τη μετέτρεψε σε σε κινητοποιητικό του σλόγκαν.
Ήταν ο Ισραήλ Ζανγκγουίλ, ένας Άγγλος, που το 1901 έγινε ο πρώτος Εβραίος Σιωνιστής που προπαγάνδισε το σύνθημα ότι η Παλαιστίνη ήταν «μια χώρα χωρίς λαό…για έναν λαό χωρίς χώρα». Αργότερα, αφού παραδέχτηκε ότι όντως ζούσε ένας λαός στην Παλαιστίνη, υποστήριξε τη «μεταφορά» των Παλαιστινίων Αράβων εκτός της χώρας τους για να γίνει χώρος για τους αποικιστές Εβραίους.
Όσο για τους Παλαιστίνιους, για να αποδείξει την έλλειψη εθνικότητας, ο σιωνιστής ιδεολόγος Nahum Sokolow ανέφερε τον Βρετανό προτεστάντη σιωνιστή Sir B Arnold, ο οποίος το 1903 έγραψε μια στήλη απευθυνόμενη στους Εβραίους αναγνώστες: «Έχετε μια χώρα, την κληρονομιά των πατέρων σας», προσθέτοντας ότι «η Παλαιστίνη έχει αραιό πληθυσμό». Ο Άρνολντ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «κανένα έθνος δεν μπορεί να διεκδικήσει το όνομα της Παλαιστίνης. Ένα χαοτικό μείγμα φυλών και γλωσσών, απομεινάρια μεταναστεύσεων από βορρά και νότο...».
Ο επικεφαλής της Σιωνιστικής Οργάνωσης, Chaim Weizmann, θα επαναλάμβανε την προτεσταντική σιωνιστική διατύπωση του Zangwill το 1914 όταν δήλωσε ότι «υπάρχει μια χώρα που τυγχάνει να ονομάζεται Παλαιστίνη, μια χώρα χωρίς λαό, και, από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο Εβραϊκός λαός, και δεν έχει χώρα».
Ο αντισημιτικός και ευαγγελικός προτεστάντης σιωνιστής υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, ακολούθησε το παράδειγμά του στην περιβόητη Διακήρυξή του του Νοεμβρίου 1917, όταν αναφέρθηκε πρόχειρα στις εκατοντάδες χιλιάδες αυτόχθονες Παλαιστίνιους ως τις «υπάρχουσες μη εβραϊκές κοινότητες» των οποίων τα «πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα» δεν πρέπει να παραβιάζονται, αλλά που σαφώς δεν είχαν κανένα απολύτως εθνικό δικαίωμα.
Εκείνη την εποχή, οι Εβραίοι άποικοι αποτελούσαν περίπου το 9% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, αριθμώντας περίπου 50.000 άποικους που ζούσαν ανάμεσα σε έναν αυτόχθονα παλαιστινιακό πληθυσμό μουσουλμάνων και χριστιανών άνω του μισού εκατομμυρίου.
Δεν έχει σημασία, ο Μπαλφούρ επέμεινε αργότερα χωρίς τύψεις ότι οι Παλαιστίνιοι δεν ήταν παρά κάτοικοι της γης που είχε υποσχεθεί στους Ευρωπαίους Εβραίους: «Ο Σιωνισμός, σωστός ή λάθος, καλός ή κακός, έχει τις ρίζες του σε μακραίωνες παραδόσεις, στις σημερινές ανάγκες, στις μελλοντικές ελπίδες, με πολύ βαθύτερη σημασία από τις επιθυμίες και τις προκαταλήψεις των 700.000 Αράβων που τώρα κατοικούν σε αυτή την αρχαία γη».
Αρνούμενος ότι οι Παλαιστίνιοι ήταν ένα έθνος, ο Weizmann δήλωσε το 1929 ότι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούσαν «να θεωρηθούν ότι κατέχουν τη χώρα με την έννοια που οι κάτοικοι του Ιράκ ή της Αιγύπτου κατέχουν τις αντίστοιχες χώρες τους». Το να τους παραχωρηθεί αυτοδιάθεση ή αυτοκυβέρνηση ή μια «Νομοθετική Συνέλευση…θα σήμαινε να εκχωρηθεί η χώρα στους σημερινούς κατοίκους της» και να ακυρωθεί «με κρυφό τρόπο» η δέσμευση της Διακήρυξης του Μπάλφουρ για μια εβραϊκή εθνική πατρίδα στην Παλαιστίνη.
Ωστόσο, η άρνηση της εθνικότητας των Παλαιστινίων θα συνεχιστεί μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η άρνηση της Γκόλντα Μέιρ το 1969 ότι υπήρχε ο παλαιστινιακός λαός θα αναιρεθεί από την αναγνώριση του πρωθυπουργού του Κόμματος Λικούντ, Μεναχέμ Μπεγκίν, ότι οι Παλαιστίνιοι όντως υπήρχαν, μια δεκαετία αργότερα. Η πρώτη φορά που το Ισραήλ αποδέχτηκε επίσημα την ύπαρξη ενός παλαιστινιακού λαού, ή ακριβέστερα των «παλαιστινιακών λαών», τον οποίο δεν υπέταξε στην κατηγορία του «αραβικού λαού», ήταν στις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ το 1978.
Οι Συμφωνίες ζητούσαν «αυτονομία» της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ως υλοποίηση αυτού που στη συμφωνία αναφερόταν ως «νόμιμο δικαίωμα των παλαιστινιακών λαών και των δίκαιων απαιτήσεών τους. Με αυτόν τον τρόπο, οι Παλαιστίνιοι θα συμμετάσχουν στον καθορισμό του δικού τους μέλλοντος», αν και οι υπόλοιπες Συμφωνίες θα αναφέρονται στους «κατοίκους της Δυτικής Όχθης και της Γάζας» και όχι στους παλαιστινιακούς «λαούς».
Τέλος, ήταν στις Συμφωνίες του Όσλο του 1993, ως απάντηση στην αναγνώριση από τον Γιάσερ Αραφάτ, τον πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), του «δικαιώματος του κράτους του Ισραήλ να υπάρχει με ειρήνη και ασφάλεια» που οι Ισραηλινοί αναγνώρισαν την ύπαρξη του παλαιστινιακού λαού, αλλά μόνο άθελά τους.
Ως μέρος της συμφωνίας, οι Ισραηλινοί «αποφάσισαν να αναγνωρίσουν την PLO ως εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με την PLO στο πλαίσιο της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή», αλλά σίγουρα όχι εκτός αυτής, οπότε αυτή η ενδεχόμενη αναγνώριση δεν θα ισχύει . Αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, μια υποχώρηση από την ισραηλινή αναγνώριση ότι οι Παλαιστίνιοι είχαν ένα «νόμιμο δικαίωμα», το οποίο το Ισραήλ αναγνώρισε στο Καμπ Ντέιβιντ.
Αλλά η αναγνώριση της ύπαρξης των Παλαιστινίων και ακόμη και της PLO μετά το 1993 δεν δέσμευε το Ισραήλ να αναγνωρίσει δικαιώματα που θα μπορούσε να διεκδικήσει, γι’ αυτό, μόλις ο Νετανιάχου τερμάτισε τη λεγόμενη «ειρηνευτική διαδικασία» το 2014, δεν χρειαζόταν πλέον ούτε καν να μιλήσει με την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία γεννήθηκε από τις Συμφωνίες του Όσλο ως υποκατάστατο της PLO.
Παραισθήσεις ιθαγένειας
Όσον αφορά τον επίσημο Σιωνισμό και το Ισραήλ τα τελευταία 125 χρόνια, μπορεί να υπάρχει ένας λαός που παραδόξως και λανθασμένα αναφέρεται στον εαυτό του ως «παλαιστινιακός λαός» με αυταπάτη, αλλά δεν έχει αξιώσεις από την Παλαιστίνη ή το Ισραήλ, και όντως έξω από τις δικές τους αυταπάτες, δεν υπάρχουν.
Ωστόσο, αυτό που υποστηρίζει τελικά η επίμονη επίσημη σιωνιστική και ισραηλινή άρνηση είναι ότι οι σιωνιστές αποικιστές Εβραίοι δεν θα ήταν τίποτα λιγότερο από άγριοι εγκληματίες αν είχαν πράγματι αποικίσει τη χώρα των Παλαιστινίων, αλλά καθώς οι Παλαιστίνιοι δεν υπήρχαν, οι Εβραίοι αποικιστές δεν χρειάζεται να νιώθουν ένοχοι, ποτέ.
Μερικοί Σιωνιστές ηγέτες, ωστόσο, θα παραδεχτούν ότι οι Παλαιστίνιοι είχαν αξιώσεις για την πατρίδα τους, αλλά ότι οι Σιωνιστές θα φρόντιζαν να τους τη στερήσουν, και ότι κάνοντάς το δεν ένιωθαν καμία ενοχή.
Ο Ουκρανός Εβραίος ηγέτης των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών, Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι, για παράδειγμα, αναγνώρισε από νωρίς την ιθαγένεια των Παλαιστινίων, τους οποίους παρομοίασε με τους Ινδιάνους Σιου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν αηδιασμένος από την υποκρισία των Εργατικών Σιωνιστών:
«Το να φανταζόμαστε, όπως κάνουν οι αραβόφιλοι μας, ότι [οι Παλαιστίνιοι] θα συναινέσουν οικειοθελώς στην υλοποίηση του Σιωνισμού, σε αντάλλαγμα για τις ηθικές και υλικές ανέσεις που φέρνει μαζί του ο Εβραίος άποικος, είναι μια παιδική ιδέα, η οποία έχει υπόβαθρο ένα είδος περιφρόνησης για τον αραβικό λαό, σημαίνει ότι περιφρονούν την αραβική φυλή, την οποία θεωρούν διεφθαρμένο όχλο που μπορεί να αγορασθεί και να πουληθεί, και είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για ένα καλό σιδηροδρομικό σύστημα…Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μια τέτοια πεποίθηση. Ίσως κάποιοι μεμονωμένοι Άραβες να παίρνουν δωροδοκίες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης στο σύνολό του θα πουλήσει αυτόν τον ένθερμο πατριωτισμό που φυλάει τόσο ζηλότυπα, και τον οποίο ακόμη και οι Παπούα δεν θα πουλήσουν ποτέ. Κάθε γηγενής πληθυσμός στον κόσμο αντιστέκεται στους αποίκους όσο έχει την παραμικρή ελπίδα ότι θα μπορέσει να απαλλαγεί από τον κίνδυνο της αποικιοποίησης».
Ο Jabotinsky δεν ήταν μόνος που κατανοούσε ξεκάθαρα τι έκαναν οι Σιωνιστές. Το ίδιο και ο Πολωνοεβραίος ηγέτης των αποίκων, David Ben Gurion, ο οποίος, με ήσυχη τη συνείδησή του, δήλωσε επίσης:
“Γιατί να κάνουν ειρήνη οι Άραβες; Αν ήμουν Άραβας ηγέτης, δεν θα έκανα ποτέ συμβιβασμούς με το Ισραήλ. Αυτό είναι φυσικό: πήραμε τη χώρα τους. Φυσικά, ο Θεός μας το υποσχέθηκε, αλλά τι σημασία έχει αυτό για αυτούς; Ο Θεός δεν είναι δικός τους. Ερχόμαστε από το Ισραήλ, είναι αλήθεια, αλλά πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, και τι είναι αυτό για αυτούς; Υπήρξε αντισημιτισμός, οι Ναζί, ο Χίτλερ, το Άουσβιτς, αλλά ήταν δικό τους λάθος; Βλέπουν μόνο ένα πράγμα: Ήρθαμε εδώ και κλέψαμε τη χώρα τους. Γιατί να το δεχτούν αυτό;».
Όσον αφορά τους βιβλικούς μύθους και τις μεγάλες αυταπάτες που πλήττουν πολλούς Ευρωπαίους Εβραίους Σιωνιστές και τους Προτεστάντες Σιωνιστές δασκάλους τους, ότι αυτοί είναι που κατάγονται από την Παλαιστίνη και όχι από την Ευρώπη, και όχι οι ιθαγενείς Παλαιστίνιοι, αυτές οι μυθοπλασίες παραμένουν ο ακρογωνιαίος λίθος των «αξιών» που λέγεται ότι το Ισραήλ μοιράζεται με τη χριστιανική Ευρώπη και τις πολύ χριστιανικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε απάντηση στην τελευταία δήλωση του Smotrich, οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν συνάντηση πριν από λίγες ημέρες στην πρώην ισραηλινή αποικία εποίκων Sharm el-Sheikh και εξέδωσαν οδηγίες προς τους Αιγύπτιους, τους Ιορδανούς και την Παλαιστινιακή Αρχή σχετικά με τον καλύτερο τρόπο να βοηθηθεί το Ισραήλ να τερματίσει οριστικά την Παλαιστινιακή αντίσταση.
Εάν ο παλαιστινιακός λαός δεν υπάρχει, όπως υποθέτουν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, γιατί να υπάρχει η Παλαιστινιακή αντίσταση;
e-prologos.gr
