ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΚΙΝΑΡΑΣ είναι παλιό.
Το έφερε στις αναμνήσεις το λογισμικό του Ζούκεμπεργκ, που έχει ένα χοντρό φάκελο για τον καθένα.
Χωμένη, όπως όλοι μας, αυτή την περίοδο στην προεκλογική στρούγκα*, με τα χιλιοειπωμένα ψέματα, τα ίδια βαρετά κλισέ, τις αλλαξοκωλιές αυτών που τους βαραίνουν βαριές δημόσιες αμαρτίες, τις αφίσες σε πόζα τριών τετάρτων με λερή γραβάτα και νοιώθοντας την ίδια φρίκη που αισθανόταν ο μικρός Χανκ, περπατώντας στο δρόμο με τις λεύκες, λαχτάρησα ν’ ανθίσει ένα λουλούδι μέσα μου.
Όταν μιλάμε για το μυστικό της αγκινάρας, δεν εννοούμε τις πολίτικες ούτε τις φρικασέ με αρνί, που έχουν την παχιά γεύση του αυγολέμονου και είναι μόνο πάτοι.
Ούτε τις αγκινάρες της Ιερουσαλήμ που τις λέμε και ‘ρίζες του ήλιου’ και είναι ζαχαρωτές σαν γλυκοπατάτες αλλά τις απλές, πολύφυλλες, ολόκληρες και νερόβραστες, με αλάτι, λεμόνι και φρέσκο λάδι, που στο ζουμί τους παπαριάζει το μαύρο ψωμί και τα δάχτυλα.
Αυτές που, μετά το κοπιαστικό ξεφύλλισμα, το γλείψιμο της άκρης του κάθε φύλλου και το αντίδωρο του πάτου, σηκώνεις το πιάτο, ρουφάς το γλυκόξινο λαδάκι και ευφραίνεσαι.
Το μυστικό της αγκινάρας το ήξερε η Σταματινή που τις φύτευε και τις κανάκευε, μέχρι να φουσκώσει ο στρογγυλός, πολύφυλλος καρπός τους.
«Η αγκινάρα είναι ένα όμορφο λουλούδι, που δεν το αφήνουμε να ανθίσει για να μη μεστώσει ο πάτος και γίνει τζίβα. Μόνο βραστή, καθώς κρατάει όλα της τα φύλλα, το λουλούδι κάποτε ανθίζει μέσα μας.»
Αυτή την εποχή της στρούγκας και των ακαταδίωκτων ψεμάτων, προτιμότερο ένα πιάτο με νερόβραστες αγκινάρες και μπόλικο μαύρο παπαριασμένο ψωμί, που μπορεί να κάνει ένα λουλούδι να ανθίσει μέσα μας και την ώρα της κάλπικης κάλπης, να αφήσει το αποτύπωμά του.

* Στρούγκα: περιφραγμένος χώρος για το άρμεγμα γιδοπροβάτων

Νίνα Γεωργιάδου