Αλιεύσαμε από τα “Νέα των Φιλιατών” μια ξεχωριστή ερμηνευτική προσέγγιση (μετά σεναρίου για θέατρο ή κινηματογράφο!!) στο εξαιρετικό ηπειρώτικο τραγούδι “τα μάγια στο πηγάδι” και σας την παραθέτουμε.

Προφτάστε να καπαρώσετε το σενάριο, πριν το κάνουν άλλοι!!!

Απολαύστε πρώτα το τραγούδι!

Ανάθεμα ποιος έριξε μωρέ τα μάγια στο πηγάδι
Και μάγεψε τον άντρα μου μωρέ και θέλει να μ’ αφήσει
Αν με χωρίσεις άντρα εσύ θα μετανιώσεις
Στις δυο στις τρεις θα λούζομαι μωρέ στις τέσσερις θα αλλάζω
Και μεσ’ στις δεκατέσσερις μωρέ άλλον άντρα θα πάρω
Θα χτίσω το σπιτάκι μου μωρέ αντίκρυ στο δικό σου
Να μπαίνω βγαίνω άντρα μου μωρέ να σκας απ’ το κακό σου

-του Γιώργου Τσώμου-

Από τις πολύ μεγάλες στιγμές της Ηπειρώτικης Όπερας είναι το συγκλονιστικό μελόδραμα «τα μάγια στο πηγάδι». Ειδικά η παρουσίαση-ερμηνεία του 1928 από την Κεντρική Λυρική Σκηνή του Παρακάλαμου με σολίστ τον μοναδικό Κίτσιο Χαρισιάδη, σοπράνο Παγώνα Αθανασίου, μέτζο σοπράνο Μπραχοπούλου. Ένα έργο καθρέπτης που δείχνει την πραγματική θέση της γυναίκας, στην ηπειρώτικη κοινωνία, καταλύοντας τους μύθους περί φαλλοκρατικής δομής και σατραπείας των ανδρών.
Μια ερωτική σύγκρουση σε Fa μείζονα με κεντρικό άξονα την μεσοτοιχία- ξερολιθιά της καρδιάς. Από δω η λεηλασία και τα οργωμένα σε συναισθήματα και από την άλλη ο θρίαμβος με την δικαίωση, αγκαλιά στο σοκάκι με τις τριανταφυλλιές.

Η πρωταγωνίστρια επική μορφή, μεταξύ Κάρμεν και Δεροπολίτισσας, έχει πέσει θύμα παγανιστικής πλεκτάνης, συντετριμμένη βουλιάζει στον καιάδα της ανασφάλειας.
ΣΚΗΝΗ 1 ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Στην άκρη ένα μαγγανοπήγαδο. Σκιά με μαύρη κάπα πλησιάζει στο πηγάδι, κρατώντας ένα μπραγάτσι ανακατεύει και χύνει το υγρό περιεχόμενο μέσα. Αρχίζει να ξολωλάει, πότε σηκώνοντας τα χέρια στον ουρανό, πότε κατεβάζοντάς τα στο πηγάδι. Χάνετε με σταθερά βήματα στη νύχτα και στη σιωπή.
ΣΚΗΝΗ 2

Εδώ πάμε σε ένα λιμπρέτο- ντραμάτικο. Η μουσική ξεκινάει με δυνατούς ήχους και ψηλά διαστήματα προετοιμάζοντάς μας για την επερχόμενη θύελλα. Μέσα από θορύβους, βρισιές κι απειλές εμφανίζεται το θύμα. Αναμαλλιασμένη, αγανακτισμένη, καταγγέλλουσα, αρχίζει ο σπαρακτικός μονόλογος. Οργή, κατάρα, ανάθεμα. Λυγερόκορμη, πίσω από το αυστηρό ολόσωμο της ηπειρώτικης ενδυματολογικής ηθικής. Αγέρωχη αλλά προδομένη. Πληγωμένη αλλά έτοιμη να επιτεθεί: ¨ανάθεμα ποιος μου ‘ριξε τα μάγια στο πηγάδι¨. Σε έναν μόνο στίχο ξεδιπλώνεται ολόκληρο το γεγονός. Τα μάγια έχουν γίνει, είναι κιόλας ριγμένα με βεβαιότητα, το δίχτυ τους έχει ήδη απλωθεί, το ποιος μια τεράστια ασάφεια είναι. Όλα ανοιχτά, κάποια αντίζηλος- ανταγωνίστρια που καραδοκεί; Μια παρελθούσα κατάσταση που παίρνει τώρα τη ρεβάνς; Κάποιος άντρας ανταγωνιστής που υποφέρει τώρα στη σκιά και στην αναμονή… Ακαθόριστο. Προβληματισμοί- νευρικότητα μια μεγάλη τρικυμία στην συναισθηματική θάλασσα με άπειρα μποφόρ πάθους.
ΣΚΗΝΗ 3

Κλασσικό ηπειρώτικο καπρίτσιο. Μπροστά στο μπουντουάρ ένα σύστημα από καθρέπτες αναπαράγει το είδωλο, σε αν-φας και πολύ γυμνή ωμοπλάτη. Στην άλλη άκρη της σκηνής δυο κίονες δωρικού ρυθμού μια μεγάλη μπανιέρα- ριβιέρα- ιντερνί με μπουρμπουλήθρες και υδρατμούς. Αριστερά- δεξιά σε στάση αναμονής νεαρές κόρες, η μια με πετσέτα η άλλη με μπουρνούζι. Περιμετρικές κινήσεις από την κομμώτρια που ανεβοκατεβάζει μαλλιά, εργαλεία, χέρια, ψεκαστικά. Μια άλλη κυρία παρουσιάζει διάφορα ενδυματολογικά, αυστηρά σε ολόσωμα αστραγάλου, κυρίως μαύρο, αλλά και τολμηρότερα σε υφαντά πολύχρωμα, κοπανισμένα στο μάγγανο με σχισμές. Μια μακιγιέζ τραβάει γενικού περιεχομένου πινελιές, χρώματα, σκιές, φως. Η αναμονή του καλού. Η είσοδος με ηχητική κλιμάκωση του κλαρίνου απογειώνει την ατμόσφαιρα. Εδώ ο τσάμικος βγάζει στον θρίαμβο και την λεβεντιά. Μαλακώνει την ένταση και τα συναισθήματα. Εμφανής επανάκτηση της αυτοπεποίθησης που από την λάμψη του καθρέπτη χύνεται πλημμυρίζοντας το πάτωμα. Η οργή από το προηγούμενο δεν θα γίνει ποτέ παρακαλητό. Αντίθετα, ο θυμός μεταβάλλεται με νάζι και προκλητικότητα σε μια ανώτερη μορφή αξιοπρέπειας.

Αποχωρίζεται τα είδωλα και τις αντανακλάσεις με χάρη νωχέλεια και ναρκισσισμό. Απελευθερώνεται από την σκλαβιά των ρούχων και των προβληματισμών. Βουλιάζει στην αγκαλιά της ριβιέρας, στα χλιαρά πέπλα των υδρατμών με άρωμα ευκαλύπτου. Αρχίζουν τα ερωτηματολόγια, οι υποθέσεις, τα σενάρια, τα ενδεχομένως και ¨αν με χωρίσεις άντρα μου εσύ θα μετανιώσεις, στις δυο, στις τρεις θα λούζομε στις τέσσερις θα αλλάζω και μεσ’ τις δέκα τέσσερις άλλον άντρα θα πάρω¨.

Είναι φανερό πως ο χωρισμός και η ρήξη δεν βγάζουν πια σε αδιέξοδα. Αντίθετα δημιουργούν ένα νέο πεδίο επιλογών συντρόφου. Η ομορφιά, παγκόσμιο και διαχρονικό διαβατήριο εγγυάται καινούργιο λαμπρό ορίζοντα.