της Αγγελικής Αγαλιανού

Το παιδί είχε εισιτήριο. Το παιδί είχε νοητική υστέρηση. Το παιδί είχε ελληνικό όνομα και υπηκοότητα. Το παιδί είχε οικογένεια που τον θρηνεί. Και όλα αυτά είναι ανούσιο να αναφέρονται. Ένας άνθρωπος δολοφονείται εν ψυχρώ. Το να μην είχε εισιτήριο, αναπηρία, ελληνική υπηκοότητα και οικογένεια δεν θα έκαναν λιγότερο έγκλημα το έγκλημα. 

Δεν είναι η ταυτότητα του δολοφονημένου αυτή που ορίζει την δολοφονία. Και το γεγονός ότι πέφτουμε στην παγίδα να μιλούμε με τέτοιους όρους, σημαίνει ότι παίζουμε παιχνίδι σε άλλου το γήπεδο και με άλλη μπάλα. Στο γήπεδο εκείνου που δικαιώνει το δολοφόνο του Ζακ γιατί “τι να ‘κανε ο Χριστιανός που είδε πρεζάκι να μπουκάρει στο μαγαζί του”, το έγκλημα στην Πύλο γιατί επρόκειτο για λαθρανθρώπους, το έγκλημα στη φωτιά στον Έβρο, όπου σύμφωνα με την ΕΡΤ “δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες, με εξαίρεση τους 18 μετανάστες”.

Συστηματικά τόσα χρόνια μαθαίνουμε να μετριάζουμε την οργή και το θρήνο μας μπροστά σε δολοφονίες και εγκλήματα ειδεχθή ανάλογα με το αν η ταυτότητα του θύματος το κάνει άξιο της οργής και του θρήνου μας. Αυτοί που χρόνια τώρα κλείνουν τα μάτια στους ανθρώπους που ξεβράζει η θάλασσα του Αιγαίου, επειδή η ταυτότητά τους δεν ορίζει ότι θα άξιζαν να μην δολοφονηθούν, αυτοί που ανάλαφρα ξεστομίζουν το “τα ‘θελε” για τη βιασμένη/δολοφονημένη γυναίκα με το ντεκολτέ, είναι εκείνοι που σήμερα σχολιάζουν ότι “μάλλον δεν θα είχε εισιτήριο, ε τι να ‘κανε και το πλήρωμα, να τον αφήσει να ανέβει;”.

Η απάντηση όμως στο τέρας δεν είναι ούτε ότι είχε εισιτήριο, ούτε ότι λεγόταν Αντώνης και όχι Αλί, ούτε ότι είχε νοητική υστέρηση και για αυτό έπρεπε να τον βοηθήσουν. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με το γεγονός ότι μιλάμε για ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Για έναν δολοφόνο που με πρόθεση έριξε άνθρωπο στη θάλασσα και τον άφησε να πνίγεται και για μια εταιρία που μόλις ενημερώθηκε για το γεγονός συνέχισε το ταξίδι της βγάζοντας ανακοίνωση με τα χέρια φρεσκοβγαλμένα από το νιπτήρα. 

Ας μη λερώνουμε κι εμείς τα χέρια μας συμμετέχοντας σε αυτή τη δολοφονία με το να ασχολούμαστε με την κατάρριψη των επιχειρημάτων που “δικαιολογουν” την δολοφονία. Γιατί εκείνοι για τους οποίους αυτά τα επιχειρήματα έχουν έστω και μισή πιθανότητα να τους κάνουν να δουν με ψυχραιμία αυτό το έγκλημα παίζουν σε άλλο γήπεδο. Και σε αυτό το γήπεδο σίγουρα οι παίχτες δεν λογιούνται άνθρωποι.