Σε ένα κατάμεστο ΣΗΜΑ πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο, ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, σήμερα Σάββατο Βράδυ, με ομιλητές τον Λατίφ Νταρβίς και τον Αχμάντ Χασάν, μέλη του ΔΣ της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας.
Προηγήθηκαν δυο βίντεο για την Παλαιστίνη (δημιουργίες των εκπαιδευτικών Νίνας Γεωργιάδου και Μαρίας Δανιήλ) και αμέσως μετά δυο μικρές εισηγήσεις για την ιστορία της Παλαιστίνης από το Δημήτρη Κουφοβασίλη, και για τους αγώνες των Παλαιστινίων και για την τελευταία δολοφονική επίθεση της εγκληματικής Ισραηλινής κυβέρνησης από τον Ιάσονα Αδριανό.
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την εισήγηση του Λατίφ Νταρβίς και του Αχμάντ Χασάν από την Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας και ακολούθησαν ερωτήσεις.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό, κόντρα στο διαρκές έγκλημα της ισραηλινής κατοχής!
Ο παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει τον ηρωικό του αγώνα μέχρι να κατακτήσει την ελευθερία του,
και να ζήσει κυρίαρχος στο ανεξάρτητο κράτος του, σε συνθήκες καλής γειτονίας, φιλίας και ειρήνης με όλους
24 ΩΡΕΣ
Προσπάθησε να ζήσεις, νοερά, αυτές τις 24 ώρες το 24 hour deadline, με όση φαντασία και όση ευαισθησία απόμειναν, μετά από τόσων χρόνων συστηματική ή, ακόμη χειρότερα, εθελοντική απονέκρωση.
Να χωρέσεις μέσα στις 24 ώρες του τελεσίγραφου, τον απολογισμό των αμέτρητων νεκρών, τον αποχαιρετισμό των τάφων τους, τα βομβαρδισμένα σπίτια, τα ισοπεδωμενα χωριά, τις ξεριζωμένες ελιές, το τείχος που απέκοψε το χωράφι απ’ το χαμόσπιτο, τα τσιμεντωμένα πηγάδια, τη δίψα, τη δίψα και την πείνα, το σκοτάδι της νύχτας, τις ατέλειωτες ώρες και τα ξεγυμνώματα στα 650 check points, για να πας στη δουλειά, για να γυρίσεις στο σπίτι, για να πας στο σχολείο, για να πας στο νοσοκομείο, για να μαζέψεις τις ελιές, για να δεις, βγαίνοντας απ’ το ελαιοτριβείο, το λάδι να χύνεται στο χώμα, μέσα στα χάχανα των ένστολων του στρατού κατοχής, ν’ ακούσεις τον κόκορα που λάλησε σήμερα το πρωί κόβοντας με μια ψευδαίσθηση ζωής τον ήχο των σειρήνων, να προλάβεις να αποχαιρετήσεις όσους μοιράστηκαν τον ίδιο με σένα ισόβιο φόβο, να καταπιείς, ακόμη μια φορά, την κολληγιά μιας διεθνούς αλητείας που σε έχει προγράψει και απαιτεί από σένα έναν αδιαμαρτύρητο θάνατο και μια “ειρηνική κατοχή”, να λογαριάσεις τις ανύπαρκτες πιθανότητες το παιδί σου να χαρεί τον έρωτα, να γελάσει ή να γεράσει, την ανύπαρκτη πιθανότητα να γυρίσεις κάποτε στο σπίτι, το πόσο δεν έχει νόημα να κλείσεις τα παράθυρα ή πάρεις μαζί σου τα κλειδιά, ξέροντας πως ακόμη κι αν κάποτε γυρίσεις, το σπίτι θα είναι μια μεγάλη τρύπα.
Δεν αντιστοιχούν αυτές οι 24 ώρες ούτε στις σκέψεις ενός μελλοθάνατου στην ηλεκτρική καρέκλα, καθώς εκείνος κουβαλά μόνο το ζόφο του προδιαγραμμένου δικού του θανάτου.
Εσύ πρέπει να κουβαλήσεις το δικό σου θάνατο και, ακόμη χειρότερα, τον αναπόδραστο χαμό των παιδιών και των εγγονιών σου.
Νίνα Γεωργιάδου