Ιάσονας Αδριανός

«Σ’ όλα τα σανατόρια, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία της χώρας ζωντανοί μάρτυρες ενός φρικιαστικού ματωμένου οργίου, που μπροστά στο μέγεθος της εγκληματικότητάς του ωχριούν η Ιερή Εξέταση και η Μέρλιν, υψώνουν αντάμα με την δική μας τη ραγισμένη φωνή της ποδοπατημένης και προπηλακισμένης ζωής που σπάραξαν τα αγρίμια του ολέθρου. Και τώρα με βουρκωμένα τα μάτια της ψυχής έχοντας απόλυτη επίγνωση της ευθύνης μας σαν νέων ανθρώπων, απλώνουμε το χέρι στον Ελληνικό Λαό, τον βασανισμένο λαό μας, ζητώντας την συγγνώμην του. Απλώνουμε το χέρι για να δώσουμε ακόμα τον μεγάλο μας όρκο, τον όρκο της πεισματάρικης προσήλωσης στα ιδανικά της αλήθειας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Κάνοντας γνωστό και καταγγέλοντας σ’ ολόκληρη την δημοκρατική ανθρωπότητα το αφάνταστο και ανήκουστο έγκλημα που έγινε σε βάρος μας απ’ τα τέρατα του ελληνικού νεοφασισμού, διακηρύσσουμε πως δεν αναγνωρίζουμε ούτε θ’ αναγνωρίσουμε ποτέ την ντροπιασμένη δήλωση μετανοίας, που μας απέσπασαν κάτω από συνθήκες τρομοκρατικής, σωματικής και ψυχικής βίας.»

Απόσπασμα από την καταγγελία των ανηλίκων φυλακισμένων στη φυλακή-«αναμορφωτήριο» της Κηφισιάς, για τις βιαιοπραγίες σε βάρος τους από τους «Μπόκους», που γράφτηκε στις φυλακές «Καλάμι» (Ιτζεδίν) στην Κρήτη στις 8 Ιουλίου 1950 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» στις 20 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς

Μία πολύ διαδεδομένη αισχρή και ψευδή προπαγάνδα της δεξιάς και της ακροδεξιάς αντίδρασης, την οποία έχουν υιοθετήσει σύσσωμα τα ΜΜΕ, η «επίσημη» ιστοριογραφία και οι αστοί πολιτικοί, αποτελεί το λεγόμενο «κομμουνιστικό παιδομάζωμα», η αποστολή δηλαδή αρκετών χιλιάδων παιδιών από την Ελλάδα στις Λαϊκές Δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης. Δυστυχώς όμως, για τη μοναρχοφασιστική προπαγάνδα και τους σημερινούς συνεχιστές της, τα στοιχεία, αλλά και οι χιλιάδες μαρτυρίες των παιδιών που πέρασαν στις σοσιαλιστικές χώρες ανατρέπουν τα χυδαία ψέματα για τις «κομμουνιστικές θηριωδίες». Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις (26%), βρογχικά (17%), νευρικές παθήσεις (10,5%), ψώρα (14%), ρευματικά και άλλες παθήσεις (21,5%). Το 60% των παιδιών ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ’ τάξη του γυμνασίου.
Το 1952, η κ. Κόλμπι, παρατηρήτρια του ΟΗΕ -μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: «Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ’ όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη».

Από την άλλη, το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ σε συνεργασία με τις Λαϊκές Δημοκρατίες, με τη συγκρότηση της ΕΒΟΠ (Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί) το 1948, μερίμνησαν για τη μόρφωση χιλιάδων παιδιών, με την ανέγερση εκατοντάδων ελληνικών προσφυγικών σχολείων και την αποστολή δασκάλων. Με βάση στοιχεία του 1979 και μετά από 30 περίπου χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 13.786 Ελληνόπουλα είχαν πάρει πτυχίο ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ενώ η πλειοψηφία των Ελληνόπουλων που μεταφέρθηκαν, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, κάτω και από την πίεση του τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε, επαναπατρίστηκαν και επέστρεψαν στην Ελλάδα, διατηρώντας τα έθιμα, τη γλώσσα, τις συνήθειες και τον πολιτισμό τους.

Αυτό, όμως, που έντεχνα κρύβει η αστική προπαγάνδα κι ελάχιστα έχουν γραφτεί γι’ αυτό από πολιτική σκοπιμότητα, είναι η πραγματικότητα των λεγόμενων «αναμορφωτηρίων», που χτίστηκαν υπό την επίβλεψη της βασίλισσας Φρειδερίκης. Το σχέδιο των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων συνεργατών τους ήταν να εκτοπίσουν τα παιδιά των ανταρτών, των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων, των κομμουνιστών, τόσο για να τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, όσο και για να «επαναδιαπαιδαγωγήσουν» τα «παραστρατημένα» παιδιά στο πνεύμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Πρωταρχικός όμως στόχος των Αμερικάνων, του βασιλικού και κυβερνητικού μηχανισμού ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών αυτών σε στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε σύγχρονους γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια στους γονείς τους που είχαν ενταχθεί στον ΔΣΕ, που ανήκαν στο ΚΚΕ και γενικά ενάντια στους αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους, για να τα αναγκάσουν να αποκηρύξουν και να μισήσουν την ιδεολογία και τις απόψεις των γονιών τους, για να αποκηρύξουν και να μισήσουν εν τέλει τους ίδιους τους γονείς τους.

Από επίσκεψη της Φρειδερίκης σε κάποια παιδούπολη

Η πρώτη «παιδούπολη», όπως τις αποκαλούσε η Φρειδερίκη, εγκαινιάστηκε τον Ιούλη του 1947 στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάστηκαν τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Τον Γενάρη του 1948 λειτουργούσαν σ’ ολόκληρη την Ελλάδα 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες είχαν «μαντρωθεί» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμοζόταν το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στη συνέχεια και έφτασε αργότερα τα 28.000 παιδιά ενώ ο συνολικός αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562! Βεβαίως τα παιδιά αυτά είχαν από μηδενική έως ελάχιστη πρόσβαση στη μόρφωση, ενώ πολλά από αυτά ανατράφηκαν από πλούσιες οικογένειες Αμερικάνων, οι οποίοι -σαν σύγχρονοι δουλέμποροι- πλήρωναν αδρά για την υιοθεσία τους. Άλλα παιδιά αποτέλεσαν φτηνό και απλήρωτο εργατικό δυναμικό κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του Εμφυλίου, ενώ ένα μεγάλος αριθμός ανήλικων φυλακισμένων που πέρασαν από τα αναμορφωτήρια δε γνώρισαν ποτέ τις οικογένειές τους. Η κυβέρνηση, για να επανδρώσει τα αναμορφωτήρια επιστράτευσε εκατοντάδες χίτες, ταγματασφαλίτες, βασανιστές και δολοφόνους, συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, που μαθήτευσαν στα κολαστήρια της Γκεστάπο και των Ες-Ες. Μάλιστα, σε πολλά αναμορφωτήρια στάλθηκαν «Μπόκοι», οι οποίοι αποτελούσαν κατά την περίοδο της Κατοχής τμήμα των Ταγμάτων Ασφαλείας και εκείνη την περίοδο οι περισσότεροι βρίσκονταν στις φυλακές. Οι «Μπόκοι» ήταν γνωστοί για τη μανιασμένη αγριότητα και τις αποτρόπαιες πράξεις τους, για πολλές από τις οποίες δέχονταν κριτική ακόμη και από τους ίδιους τους Γερμανούς!
Οι συνθήκες που επικρατούσαν στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης ήταν άθλιες από κάθε άποψη. Τα παιδιά αναγκάζονταν να στοιβάζονται σε αίθουσες-κελιά και να κοιμούνται το ένα πάνω στο άλλο. Ιδιαίτερα την περίοδο του Εμφυλίου, η πολιτική των αναμορφωτηρίων στόχευε στον αφανισμό των παιδιών αυτών μέσα απ’ την πείνα και τα βασανιστήρια. «Σάπιες σαρδέλες, λαχανίδες, πατάτες νερόβραστες και όσπρια σκουληκιασμένα και τσάι με σταφιδίνη», όπως κατήγγελλαν τα ίδια τα παιδιά, έκαναν τη ζωή τους αφόρητη, οδηγώντας αρκετά από αυτά ακόμη και στο θάνατο. Όπως και στα στρατόπεδα εξορίας, έτσι και στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης συντελέστηκαν φρικτά βασανιστήρια και αποτρόπαια εγκλήματα, τα οποία ακόμη και στην ανάγνωσή τους προκαλούν ανείπωτη φρίκη. Η ψυχολογική και ηθική βία, οι βιασμοί και η ασέλγεια πάνω σε παιδιά 13 και 14 χρονών, το ξύλο και οι φριχτοί βασανισμοί, η καταρράκωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς και ηθικής αξιοπρέπειας, αυτά έλαβαν χώρα στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης, με μοναδικό στόχο το τσάκισμα του αγωνιστικού φρονήματος και την υπογραφή της ατιμωτικής δήλωσης αποκήρυξης του δίκαιου αγώνα του ελληνικού λαού και του ΔΣΕ. Διαβάζουμε στην καταγγελία των φυλακισμένων στο αναμορφωτήριο της Κηφισιάς:
«Δεμένους στη φάλαγγα μας κτυπούσαν με την σειρά με βάρδιες, με ρόπαλα, συρματόσχοινα και με κάλτσες γιομάτες τσιμέντο. Στο στόμα μας έχωναν σφουγγαρόπανα για να μη φωνάζουμε και κομμάτια σαπούνι, που έπρεπε να το φάμε σε ωρισμένα λεφτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Έχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλομπς και αναμμένα τσιγάρα. Ολόκληρες νύχτες βαστούσε το μαρτύριο. Γυμνούς, αναίσθητους με χιλιοματωμένα και σπαραγμένα κορμιά μας πέταγαν κατοπινά στα πειθαρχεία ή μας ξάπλωναν μισοπεθαμένους στους διαδρόμους ως το πρωί για να μας δουν οι άλλοι όταν θα βγουν απ’ τους θαλάμους με σκοπό να ασκήσουν ψυχολογική πίεση και να τους τρομοκρατήσουν. Στους θαλάμους οι χίτες βασανιστές, που σκόπιμα είχε βάλει η διεύθυνση, μας ξυπνούσαν οποιαδήποτε ώρα της νύχτας, μας υποχρέωναν να τραγουδάμε χίτικα τραγούδια, ξεσκίζοντας τα μάγουλά μας και το λαιμό μας με γυαλιά, πιρούνια κ.λπ. Μας χτυπούσαν με σανίδες και μας ξεγύμνωναν να κάνουν πραγματογνωμοσύνη, όπως έλεγαν, αν είμαστε κορίτσια ή αγόρια. Στο τέλος κάπνιζαν χασίς κι έπαιρναν τους μικρότερους για να «κοιμηθούνε» μαζί τους.»

Από παρέλαση των παιδιών στην παιδούπολη του Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης

Αυτός ήταν ο «πολιτισμός» των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, του ελληνικού μοναρχοφασισμού και της αντιδραστικής δεξιάς. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο βιασμός της ψυχής και του σώματος. Τα φρικώδη εγκλήματα που έλαβαν χώρα στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης, στα οποία καταστράφηκαν ψυχικά και σωματικά χιλιάδες Ελληνόπουλα, θα βαραίνουν και στιγματίζουν για πάντα τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, την ελληνική δεξιά, την υποτελή στα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ντόπια ολιγαρχία και όλους όσοι σκόπιμα ή μη παραχαράσσουν μέχρι σήμερα την ιστορία του εμφυλίου πολέμου, συγκαλύπτοντας αυτά που συντελούνταν στις «παιδουπόλεις» και στα στρατόπεδα εξορίας. Αποτελούν μία μαύρη σελίδα στην ιστορία του τόπου μας, βγαλμένη από το πιο σκοτεινό και αντιδραστικό παρελθόν των ντόπιων και ξένων δυναστών του λαού και της χώρας.

Ιδιαίτερα σήμερα, που με τις «θεωρίες των δύο άκρων», η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα επιχειρεί να εξισώσει τα φασιστικά και ναζιστικά εγκλήματα με τους ηρωικούς αγώνες και την αλύγιστη πάλη των κομμουνιστών και του ελληνικού λαού, οφείλουμε να αποκαλύψουμε τα ψέματα και τη γκεμπελική προπαγάνδα της αστικής τάξης, ν’ αγωνιστούμε ενάντια στην παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της ιστορίας. Και κυρίως ν’ αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια, δηλαδή ότι εκείνοι που εμψύχωσαν και καθοδήγησαν τον ελληνικό λαό στις πιο δύσκολες και σκληρές στιγμές της ιστορίας του, εκείνοι που αποτέλεσαν την ψυχή του περήφανου και αδούλωτου λαού μας, ήταν οι κομμουνιστές. Ήταν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ κι η ΕΠΟΝ, ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Ήταν οι χιλιάδες κομμουνιστές, οι χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών, που ξεψύχησαν στις φυλακές και τις εξορίες, που με το αίμα τους πότισαν και δόξασαν τα ελληνικά χώματα. Χρέος για τη δική μας γενιά είναι να βαδίσουμε στο δρόμο που άνοιξαν με το παράδειγμά τους και με τις θυσίες τους εκείνοι οι κομμουνιστές, εκείνοι οι αγωνιστές, το δρόμο του ασυμβίβαστου και ανυποχώρητου αγώνα για να ξημερώσουν στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο καλύτερες μέρες, λεύτερες και ειρηνικές, χωρίς πείνα, φτώχεια και πόλεμο, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτός είναι και ο καλύτερος φόρος τιμής που οφείλουμε να αποτίσουμε σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού, για τη μεγάλη υπόθεση του λαού και της εργατικής τάξης.

*Ο Ιάσονας Αδριανός είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ