Τα δύο τελευταία κείμενα του Ιωσήφ Σταυρίδη, στο τελευταίο φύλλο του Λαϊκού Δρόμου

Βαθιά και παρατεταμένη η κρίση στην ελληνική γεωργία

Σε μία ατελείωτη κοροϊδία σε βάρος των αγωνιζόμενων αγροτών επιδόθηκε ο Μητσοτάκης, εκτιμώντας ότι με τα ψίχουλα που ανακοίνωσε (επιστροφή του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο αγροτικό πετρέλαιο, πρόσθετη έκπτωση 10% στο αγροτικό ρεύμα για τέσσερις μήνες, ρύθμιση χρεών ΤΟΕΒ και ΟΕΒ με δεκαετή άτοκη εξόφληση, εξαγγελία για νέο πρόγραμμα «Φωτοβολταϊκά στο Χωράφι» κ.ά. ελάχιστης σημασίας υποσχέσεις), λύνει το πρόβλημα της ελληνικής Γεωργίας-Κτηνοτροφίας-Αλιείας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θεωρεί ως «επαρκή» τα παραπάνω ψευτομέτρα, επικαλούμενη την «αντοχή της οικονομίας». Εξάλλου, με «δεδομένη» την πολιτική της ΚΑΠ για την «πράσινη μετάβαση», διαμηνύει σε όλους τους τόνους την αδιάλλακτη άρνηση για την ικανοποίηση οποιουδήποτε αιτήματος και παράλληλα την εφαρμογή των νομοθετημένων αστυνομικών διατάξεων για το κλείσιμο των Εθνικών οδών.
Θυμίζουμε ότι το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο (ΕΣΣ) -για την ΚΑΠ 2023-2027 και τη μεταφορά 430 εκατ. € από τον Πυλώνα Ι (βασικές επιδοτήσεις) στον Πυλώνα ΙΙ (περιβαλλοντικές δράσεις)- κατατέθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 30/12/2021 και εγκρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 21/11/2022. Τώρα, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ντροπής, ανοικτά και απροκάλυπτα καταδικάζει το σύνολο της αγροτιάς και ιδιαίτερα τα φτωχομεσαία στρώματα στην εξοντωτική λιτότητα, την απόγνωση, την εγκατάλειψη από το αγροτικό επάγγελμα. Ιδιαίτερα θα πρέπει να τονιστεί η διασπορά της ακρίβειας σε ολόκληρη την κοινωνία καθώς και ο κίνδυνος της παράλυσης της εφοδιαστικής αλυσίδας.
Οι πρωτοφανείς αγροτικές κινητοποιήσεις, μετά και την πανελλαδική σύσκεψη της περασμένης Τρίτης στη Λάρισα, όπου αποφασίστηκε «…κλιμάκωση, με την έξοδο των τρακτέρ στην Εθνική Οδό, σε δράσεις μέσα στις πόλεις, πολύωρους αποκλεισμούς στην Εθνική Οδό και συλλαλητήριο στην Αθήνα ώστε να ασκηθεί πιο αποτελεσματική πίεση στην κυβέρνηση», έχουν σημάνει «κόκκινο συναγερμό» στο Μαξίμου, καθώς διευρύνεται ο χάρτης των αγροτικών μπλόκων στις Εθνικές Οδούς. Ο αγροτικός ξεσηκωμός, έφερε για άλλη μία φορά στο προσκήνιο της επικαιρότητας την καταρρέουσα αγροτική μας οικονομία και το απίθανο πλέγμα συμφερόντων που την αγκαλιάζει με τα διάφορα «καρτέλ», τους μεσάζοντες, τους μεταπράτες, τους τσαμπάδες να καραδοκούν να ρουφήξουν το μόχθο της αγροτιάς.
Μία λέξη ακόμα. Η φραντζόλα των 350 γραμμαρίων κοστίζει 1-1,20 €. Το μαλακό στάρι το αγοράζουν οι μεσάζοντες με 0,19 €/ κιλό από τον παραγωγό, το αλεύρι κοστίζει 0,80 €/κιλό, ενώ οι καταναλωτές αγοράζουν το ψωμί -αναγάγοντάς το σε κιλό- από 2,60 €/κιλό και πάνω. Σημειώνουμε ότι με ένα κιλό αλεύρι φτιάχνεις ένα κιλό ψωμί!

***

Οι ιδιαιτερότητες της χώρας (μικρός και πολυτεμαχισμένος κλήρος, έλλειψη διαρθρωτικών και εγγειοβελτιωτικών έργων, ορεινοί όγκοι, υποθήκευση των ¾ της ελληνικής γης στις τράπεζες κ.ά.), δεν μπόρεσαν ούτε και μπορούν να λυθούν με την εφαρμοζόμενη ΚΑΠ, η οποία ήταν μονταρισμένη στις προδιαγραφές της ευρωπαϊκής αγροτικής οικονομίας με τον πολλαπλάσιο κλήρο, τις απέραντες χορτολιβαδικές εκτάσεις, τα τεράστια θερμοκήπια και την -τότε- ανθηρή αγροτική οικονομία. Η χώρα μας επιλέχθηκε σαν χώρα υπηρεσιών και τουρισμού κατά τον ευρωπαϊκό καταμερισμό. Ακολούθησε η χρυσοπληρωμένη εγκατάλειψη βασικών καλλιεργειών (εσπεριδοειδή, καπνός, σακχαρότευτλα, βαμβάκι, σταφιδάμπελοι) από την ΚΑΠ, η οποία πέρα από την καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, δημιούργησε επιπλέον κενά που δεν καλύφθηκαν ποτέ.
Κανένας σχεδιασμός, καμία ουσιαστική α­ναδιάρθρωση, καμία πολιτική, δεν έγινε κατορθωτή από το δοσμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα της χώρας μας, με τη βαθιά και πολύχρονη εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας, καθώς ακολουθεί αναντίρρητα το ρεύμα της διεθνοποίησης των αγορών αγροτικών προϊόντων που επιβάλλουν τα διάφορα παγκόσμια μονοπώλια. Άλλωστε και οι κομματικοί σχηματισμοί -μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου- δεν έδειξαν καμία διάθεση να προστρέξουν πραγματικά στα προβλήματα της αγροτιάς, πέραν της ακατάσχετης ψηφοθηρίας.
Η σημερινή ΚΑΠ που με τις νέες τάχα φιλοπεριβαλλοντικές απαιτήσεις (καλλιέργεια συγκεκριμένων ποικιλιών χειμερινών σιτηρών και οσπρίων, καλλιέργεια ανθεκτικών στις κλιματικά αναμενόμενες ξηροθερμικές συνθήκες, μετατροπή αρόσιμης γης σε περιοχές «οικολογικής εστίασης» και αγρανάπαυσης, κλπ), περικόπτει σοβαρά κονδύλια από τις βασικές ενισχύσεις για να χρηματοδοτήσει με 2,175 δισ. € την «κλιματική αλλαγή», με μέτρα ακατανόητα ακόμα και για τους ευρωπαίους αγρότες! Τώρα, επιχειρεί να διανείμει μέσω της ΚΑΠ την επιβάρυνση της κλιματικής αλλαγής -για την οποία φταίνε στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι βιομηχανικοί ρύποι- σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα εργατολαϊκών και αγροτικών νοικοκυριών, μέσα στη λογική του «όλοι ευθυνόμαστε για την περιβαλλοντική καταστροφή»!
Γι’ αυτούς τους λόγους, ο αγώνας των αγροτών αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, είναι υπόθεση όλου του εργαζόμενου λαού, καθώς συνδέεται με το κύμα της ακρίβειας και χρειάζεται την πιο πλατιά και την πιο θερμή υποστήριξη όλων όσων δέχονται στο πετσί τους τη ληστρική εκμετάλλευση και καταπίεση της ολιγαρχίας.

***

Στη χώρα μας, η Γεωργία-Κτηνοτροφία-Αλιεία βρίσκεται σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση. Το βασικό στοιχείο που επιβεβαιώνει το συμπέρασμα αυτό είναι η σοβαρή μείωση του αγροτικού πληθυσμού. Tο 1981 -χρονιά ένταξης στην ΕΟΚ- υπήρχαν 957.040 αγροτικές εκμεταλλεύσεις και η χώρα κάλυπτε πλήρως τις διατροφικές ανάγκες της σε αγροτικά προϊόντα. Σήμερα απόμειναν 530.679, ενώ το έλλειμμα του Αγροτικού Ισοζυγίου κυμαίνεται από 3 δισ. € έως 700 εκατ. €. Δηλαδή μέσα σε 42 χρόνια, 426.361 αγροτικά νοικοκυριά εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα, ενώ ένα νέο κύμα φυγής διαφαίνεται και στις μέρες μας, ιδίως από την περιοχή της Θεσσαλίας, όπου τα περίπου 200.000 πλημμυρισμένα στρέμματα και τα άλλες τόσες χιλιάδες ακατάλληλα χωράφια αποτελούν -τουλάχιστον για τρία χρόνια- ακατάλληλες καλλιεργητικές εκτάσεις.
Στη σοβαρή μείωση του αγροτικού πληθυσμού, που το μεγαλύτερο μέρος του στράφηκε στον επισιτισμό, σε άλλες αυτοαπασχολούμενες εργασίες ή στην μακροχρόνια ανεργία, προστίθενται και άλλα εξ ίσου σοβαρά ζητήματα όπως:
α) η μείωση του αγροτικού εισοδήματος, β) το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο, γ) το γεγονός ότι τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας, δ) η ανυπαρξία κρατικών διαρθρωτικών επενδύσεων, ε) η ασυδοσία των εμποροβιομηχάνων και του τραπεζικού κεφαλαίου και η υποθήκευση των ¾ της αγροτικής γης στις τράπεζες, στ) η καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος του θεσσαλικού κάμπου, ζ) το τροπάρι ΕΕ και κυβέρνησης για την «κλιματική αλλαγή», σαν υπεύθυνης για όλες τις καταστροφικές συνέπειες, η) η κατάρρευση της κτηνοτροφίας που μεγαλώνει τη διατροφική εξάρτηση του λαού μας, θ) η αναξιοπιστία του ΕΛΓΑ που δεν παρέχει πλήρη και έγκαιρη ασφάλιση και έγκαιρη της αγροτικής παραγωγής, ι) η διάλυση των αλιευτικών σκαφών και το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων ψαράδων, ια) το ότι το 20% των μεγαλοαγρο­τών, των γεωργικών επιχειρήσεων και των βιομηχανιών νέμονται το 80% των ενισχύσεων, των κονδυλίων για αγροτικές δράσεις και των προγραμμάτων κλπ, κλπ.
Σαν συμπέρασμα, αποδεικνύεται ότι ο έλληνας αγρότης σε τίποτα δεν ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ. Αντίθετα μάλιστα. Όλες οι επιδοτήσεις, ενισχύσεις, «βοήθειες» που δόθηκαν στον αγροτικό τομέα -μέσω των βιομηχάνων, των μεσαζόντων και των τραπεζών- είχαν σα στόχο να χρυσώσουν το χάπι της ΕΕ και να παρουσιάσουν σαν παράδεισο τη σημερινή κόλαση που έχει στοιχίσει μέχρι στιγμής το ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών.

***

Ας μείνουμε ωστόσο αναλυτικά στο τι συγκεκριμένα ζητάνε σήμερα οι αγρότες, χωρίς να κάνουμε διάκριση στα επιμέρους προβλήματα της αγροτικής διαστρωμάτωσης.
1) Αναθεώρηση της ΚΑΠ, καθώς η εφαρμογή των νέων κανόνων θεωρείται ότι έφερε μαχαίρι στις επιδοτήσεις (200-250 εκατ. €) και καθυστερήσεις στις καταβολές των ενισχύσεων. Οι επιδοτήσεις μειώθηκαν το έτος 2024 κατά 20-30% κατά μέσον όρο στους αγρότες, όπως προκύπτει από τα χρήματα που πήραν από την νέα ΚΑΠ.
2) Η μεγάλη αύξηση του κόστους παραγωγής που εκμηδένισε το κέρδος στον παραγωγό. Έχουν εκτιναχθεί στα ύψη η ενέργεια, τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, οι ζωοτροφές, οι σπόροι κλπ, γενικά το κόστος της αγροτικής παραγωγής. Απαιτούν επιδότηση και κατάργηση του ΦΠΑ στα μέσα και εφόδια.
3) Επιστροφή ολόκληρου του κόστους του πετρελαίου κίνησης και όχι απλώς του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, ανάλογα με τι δηλώνουν στην αίτηση του ΟΣΔΕ.
4) Ζητούν επίσης πλαφόν στην τιμή του αγροτικού ρεύματος στα 7 λεπτά/kwh
5) Επιδότηση μόνον των συνδεδεμένων με την παραγωγή ενισχύσεων, σε αυτούς που παράγουν πραγματικά και όχι σε όσους είχαν από παλιά κατοχυρώσει «δικαιώματα» από το 1998. Οι αγρότες ζητούν οι επιδοτήσεις να δίνονται στο κάθε έτος, με βάση την πραγματική παραγωγή.
6) Kατώτερες εγγυημένες τιμές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής, διασφαλίζοντας παράλληλα εισόδημα επιβίωσης και προσιτές τιμές των προϊόντων στη λαϊκή κατανάλωση.
7) Αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ ώστε να ασφαλίζει και να αποζημιώνει στο 100% την παραγωγή και το κεφάλαιο από όλους τους φυσικούς κινδύνους και νόσους με επαρκή κρατική χρηματοδότηση.
8) Αφορολόγητο όριο εισοδήματος στα 12.000 €, προσαυξημένο κατά 3.000 € για κάθε παιδί και κατάργηση των λογιστικών βιβλίων για τζίρο έως 40.000 €.
9) Άμεση παύση των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών καθώς και «πάγωμα» των χρεών στις τράπεζες, για όσο διάστημα αδυνατούν οι πληγέντες από τα καιρικά φαινόμενα και τις πυρκαγιές να τα πληρώσουν, διαγραφή τόκων και κούρεμα κεφαλαίου στα τραπεζικά δάνεια. Απαγόρευση των εγκαταστάσεων ΑΠΕ σε γεωργικές εκτάσεις και βοσκότοπους.
10) Άμεση καταβολή των υπολοίπων αποζημιώσεων στη Θεσσαλία των παραγωγών που επλήγησαν από τον Daniel και Elias.
Ο κατάλογος των αγροτικών αιτημάτων δεν έχει τελειωμό αφού η κάθε καλλιέργεια στη Γεωργία και η κάθε εκτροφή στην Κτηνοτροφία εμφανίζει και διαφορετικές απαιτήσεις και άρα αιτήματα. Ένα είναι βέβαιο. Πως η ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ σήμανε και την καταστροφή του πρωτογενούς τομέα της παραγωγής. Εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ που έχει σαν στόχο το ξεπέταγμα των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών από την παραγωγή, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, προτάσσοντας τη δήθεν βελτίωση του αγροτικού επιπέδου, άφησαν σκόπιμα τους ληστρικούς όρους εξαγοράς των αγροτικών προϊόντων από τα διάφορα «καρτέλ», την αχαλίνωτη τοκογλυφία των τραπεζών, την ασύδοτη εκμετάλλευση των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων γεωργικών εφοδίων και μηχανημάτων, την πραξικοπηματική διάλυση του αγροτικού συνεταιριστικού και συνδικαλιστικού κινήματος, την άρνηση εφαρμογής προγραμμάτων Εγγείων Βελτιώσεων και Ύδρευσης, την έλλειψη εργατικών χεριών και τόσες άλλες αντιαγροτικές επιλογές των πολιτικών εκφραστών της ντόπιας ολιγαρχίας.
Για τη στάση του ΚΚΕ σε ό,τι αφορά το αγροτικό ζήτημα θα πρέπει να τονισθεί ο βαθιά λαθεμένος γενικός πολιτικός προσανατολισμός της ηγεσίας του, πάνω στο θέμα των συνεργασιών που προώθησε. Γιατί όλ’ αυτά τα χρόνια, αντί να στηριχθεί στις αγωνιστικές παραδόσεις, τον ταξικό προσανατολισμό, την οικονομική καταστροφή, την κοινωνική απαξίωση, που δέχεται κύρια η φτωχομεσαία αγροτιά και πρόσφατα οι ξένοι εργάτες γης, αντί να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός ρωμαλέου προοδευτικού αγροτικού κινήματος αποτελούμενο από τις γνήσιες λαϊκές και αριστερές δυνάμεις της αγροτιάς, προτίμησε να προχωρήσει σε ανιστόρητες συνεργασίες και σε κρίσιμα σπασίματα των κινητοποιήσεων. Θα δούμε και τώρα τι θα κάνει…

***

Το Μ-Λ ΚΚΕ όλ’ αυτά τα χρόνια παρακολούθησε από κοντά τις εξελίξεις στον πρωτογενή τομέα και τους αγώνες της αγροτιάς, συμπαραστάθηκε στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις της και πρόβαλε με συνέπεια το κύριο ζήτημα της σύνδεσης των επιμέρους προβλημάτων της αγροτιάς με τα γενικότερα προβλήματα που αγκαλιάζουν τόσο τη φτωχομεσαία αγροτιά όσο και τα ευρύτερα εργατολαϊκά στρώματα, όπως το ζήτημα της ακρίβειας, της φορομπηχτικής πολιτικής, της ανεργίας και της φτωχοποίησης. Δεν σταμάτησε να δίνει έμφαση τόσο στα μακροπρόθεσμα όσο και στα βραχυπρόθεσμα αγροτικά αιτήματα προς τα οποία πρέπει να στραφούν οι αγροτικοί αγώνες.
Το κόμμα μας θα πρέπει να εντείνει τη συμμετοχή του σε όλες τις αγροτικές κινητοποιήσεις για την ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων της φτωχομεσαίας αγροτιάς που θα της δώσουν μια προσωρινή ανακούφιση. Παράλληλα θα αγωνιστεί για το σταδιακό ανέβασμά της μέχρι το επίπεδο της γενικής πολιτικής πάλης για τα πανεθνικά προβλήματα, για την έξοδο της χώρας από την ΚΑΠ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα περίοδο έξαρσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με πολύ δυσμενέστερους όρους παραγωγής αγροτικού προϊόντος για τα φτωχομεσαία νοικοκυριά, που καλούνται να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης με την καταστροφή τους, τη συντριβή τους, τον αφανισμό τους. Αναπόφευκτα λοιπόν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος επιβίωσης της φτωχομεσαίας αγροτιάς παρά ο δρόμος του αγώνα και η σύνδεση του αγώνα αυτού με τους αγώνες των άλλων καταπιεσμένων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

---

***********

Tι ζητούν οι ευρωπαίοι αγρότες

Συναγερμός στις κυβερνήσεις από τον πανευρωπαϊκό αγροτικό ξεσηκωμό! Παρά το γεγονός ότι η αγροτική διάρθρωση κάθε χώρας έχει τις δικές της ιδιομορφίες, η βάση από την οποία απορρέει ο ενιαίος πανευρωπαϊκός αγροτικός ξεσηκωμός είναι η αντιδραστική πολιτική της ΕΕ και πιο συγκεκριμένα η νέα ΚΑΠ 2023-2027 της οποίας τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα, που είναι η ώρα της πληρωμής των συνδεδεμένων ενισχύσεων με την αγροτική παραγωγή. Από αυτές τις βασικές επιδοτήσεις/ενισχύσεις έχουν περικοπεί σημαντικά ποσά (30-60%, δηλ. 430 εκατ. €) προκειμένου να διατεθούν στην «πράσινη μετάβαση», στην κλιματική αλλαγή και στη βιωσιμότητα της παραγωγής των τροφίμων. Και ενώ κόπτεται για την επικίνδυνη χρήση φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων, κτηνιατρικών σκευασμάτων κλπ, δεν παύει να εισάγει τεράστιες ποσότητες αγροτικών προϊόντων από Τρίτες χώρες, ενώ υπάρχουν ομοειδή προϊόντα στα κράτη-μέλη.
Μία τέτοια πολιτική οδηγεί αβίαστα στην εξώθηση μεγάλων μαζών των ασθενέστερων αγροτών στην εγκατάλειψη της αγροτικής δραστηριότητας, αφού η σοβαρή περικοπή των επιδοτήσεων, σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους παραγωγής και την υποχρεωτικότητα των περιβαλλοντικών δράσεων, κάνει το επάγγελμα ασύμφορο. Με λίγα λόγια καλούνται οι αγρότες να «πληρώσουν το μάρμαρο» για ένα περιβάλλον που καταστρέφουν οι πλούσιοι αυτού του Πλανήτη και το επιβαρύνονται οι φτωχοί! Πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα προστίθενται το υπέρογκο ενεργειακό κόστος λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και τα δεκάδες άλλα προβλήματα, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε κράτους-μέλους, με αποτέλεσμα ο πανευρωπαϊκός ξεσηκωμός να γίνεται όλο και πιο περίπλοκος. Στο μεταξύ οι κυβερνήσεις -απορρίπτοντας επίμονα κάθε ευθύνη της ΚΑΠ- επικαλούνται την «κλιματική αλλαγή», τη δημοσιονομική στενότητα, την οικονομική κρίση κ.ά., αρνούμενες να ικανοποιήσουν τα αγροτικά αιτήματα, οδηγώντας τα πράγματα σε αδιέξοδο.
Την ίδια στιγμή που οι αγρότες ζητούσαν την επιστροφή μέρους των 2,175 δισ. € που δόθηκαν συνολικά για τις δήθεν περιβαλλοντικές δράσεις (οι οποίες βρίσκονται ακόμα στα χαρτιά), το Συμβούλιο αποφάσισε -στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Προϋπολογισμού- την ομόφωνη συμφωνία οικονομικής ενίσχυσης της Ουκρανίας ύψους 50 δισ. €, καθώς επίσης και άλλα 7,6 δισ. € για τις «εξωτερικές προκλήσεις»! Αν δίνονταν μονάχα 6 δισ. € από αυτά τα -χαμένα ουσιαστικά- κονδύλια, το αγροτικό πρόβλημα θα λυνόταν για μία τουλάχιστον δεκαετία! Κυριολεκτικά ένας τραγέλαφος! Κι αυτό γιατί, δεδομένης της όξυνσης των γεωπολιτικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μέσα από τους οποίους η ΕΕ διεκδικεί μία πιο ενεργή συμμετοχή προς όφελος των μονοπωλίων που εκπροσωπεί, οι αγρότες και τα προβλήματά τους θεωρούνται παρείσακτοι!
Να σημειώσουμε ότι στις 13 σελίδες του κειμένου των Συμπερασμάτων, χώρεσαν μό­λις τεσσερισήμισι αράδες για τα προβλήματα της ευρωπαϊκής αγροτιάς: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συζήτησε τις προκλήσεις στον γεωργικό τομέα και τις ανησυχίες που διατύπωσαν οι αγρότες. Υπενθυμίζοντας τον ουσιαστικό ρόλο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, καλούμε το Συμβούλιο και την Επιτροπή να προχωρήσουν τις εργασίες όπως απαιτείται. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα παρακολουθεί την κατάσταση». Αυτή ήταν όλη και όλη η ανακοίνωση, που εκφράζει προφανώς την πλήρη απαξίωση του αγροτικού κόσμου και της αγωνίας για το μέλλον του, από την ευρωπαϊκή ελίτ!

***

Μετά την ολοκλήρωση της έκτακτης Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, η πρόεδρος της Κομισιόν φον ντερ Λάιεν, προσπαθώντας να κατευνάσει την αγωνία και την οργή για το μέλλον της ευρωπαϊκής αγροτιάς, ανακοίνωσε την εξαίρεση των καλλιεργητών για ένα έτος από την υποχρεωτική αγρανάπαυση του 4% των χωραφιών, αλλά και τον δήθεν περιορισμό έως και «πάγωμα» των εισαγωγών ουκρανικών σιτηρών. Πρόκειται για εμφανή κοροϊδία, αφού τα προβλήματα των αγροτών σχετίζονται με την αναθεώρηση της ΚΑΠ και τη μεταφορά πόρων από τον Πυλώνα Ι (βασική επιδότηση) στον Πυλώνα ΙΙ (περιβαλλοντικές δράσεις), με απώτερο στόχο την αύξηση των επιδοτήσεων/ενισχύσεών τους.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική κυβέρνηση, ο Μητσοτάκης, μετά το τέλος της Συνόδου, αποφάνθηκε ότι το Αγροτικό ζήτημα συζητήθηκε «ακροθιγώς» και πρόσθεσε προκλητικά: «…αν δεν υπήρχε ΚΑΠ, δεν νομίζω ότι θα υπήρχε σήμερα αγροτικός τομέας στην ΕΕ έτσι όπως τον ξέρουμε…»!

***

Μία ΚΑΠ που μετά την ελληνική φτωχομεσαία αγροτιά ξεκληρίζει τώρα και την ευρωπαϊκή, καθώς και μία Κομισιόν που νοιάζεται μάλλον για την τύχη της Ουκρανίας, παρά για τα 12 εκατ. των απασχολουμένων στον πρωτογενή τομέα, εκ των οποίων μόνον τα 2/3 είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες και το υπόλοιπο 1/3 εποχικά ή μη αμειβόμενο προσωπικό. Ο αγροτικός ξεσηκωμός ενέχει τον κίνδυνο να τιναχθεί στον αέρα ολόκληρη η εφοδιαστική αλυσίδα και η Κομισιόν ήδη βρίσκεται σε δεινή θέση και ψάχνει να βρει τρόπους εκτόνωσης μέσω τροποποιήσεων στην ΚΑΠ. Η ΕΕ, των εκφραστών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, πολύ θα ήθελε να μην υπάρχουν ΚΑΠ και φτωχομεσαία αγροτικά νοικοκυριά, για να μπορεί να εισάγει φτηνά και αμφιβόλου ποιότητας, αγροτικά προϊόντα από Τρίτες χώρες (πατάτες από Αίγυπτο, λεμόνια από Αργεντινή, φρούτα και όσπρια από Αφρική κλπ). Τώρα, υποχρεώνεται να παρουσιάζει την ΚΑΠ σαν το υπέρτατο όργανο προστασίας και ποιότητας της ευρωπαϊκής γεωργικής παραγωγής και της ευρωπαϊκής αγροτιάς, την οποία μετά βίας ανέχεται. Όλη η έγνοια των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων είναι η «πράσινη μετάβαση», η «πράσινη ανάπτυξη» και η ψηφιακή μετάβαση για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Το αν αγοράζει το πανάκριβο LNG από ΗΠΑ -αντί των φτηνών ορυκτών καυσίμων από Ρωσία- ή αν υποχρεώνεται να χρηματοδοτεί το καθεστώς Ζελένσκι, βυθίζοντας στην οικονομική κρίση τους ευρωπαϊκούς λαούς, αυτά είναι ζητήματα που άπτονται της προσπάθειας μιας ισχυρής παρουσίας της Δύσης στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με την Κίνα και τη Ρωσία.
Κατά συνέπεια, για τον κάθε Μητσοτάκη και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, οι βιοπαλαιστές της υπαίθρου δεν αποτελούν παρά μία ενοχλητική παράμετρο στην πορεία τους για τη γεωπολιτική τους αναβάθμιση στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τις παγκόσμιες αγορές και το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Με δυο λόγια, η άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής αποτελεί το βασικό σκοπό των μεγαλοαστικών τάξεων της ΕΕ στο πλευρό των ΗΠΑ και παράλληλα η απαξίωση των υπολοίπων τμημάτων της κοινωνίας!