Α΄ Σύλλογος Αθηνών: 28 Φλεβάρη, ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, Κλαυθμώνος 11 π.μ.

Τι περιμένετε; Ας βγούμε στους δρόμους!

Tι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία;
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια,
τέτοια περιμένετε!
Μπ. Μπρεχτ

Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένουμε παραχωρήσεις από την κυβέρνηση.  Ούτε σωτήρες περιμένουμε:

Όσες και όσοι από εμάς ζουν μόνο από το εισόδημά τους , επιβιώνουν στο όριο της φτώχειας ή και πιο κάτω από αυτό, βρίσκουν οικονομικό στήριγμα στους γονείς τους (κι αυτό μετά από πάρα πολλά χρόνια υπηρεσίας), πληρώνουν νοίκι και λογαριασμούς που φτάνουν στα 2/3 του μισθού, έχουν ήδη δάνεια που τρέχουν, υποχρεώσεις, παιδιά να σπουδάσουν.

Όσες και όσοι από εμάς είναι αναπληρώτριες/τές  (πάνω από 50.000) περιφέρονται περιπλανώμενοι ανά τη χώρα, ζουν με την αγωνία εάν και που θα εργάζονται την επόμενη χρονιά, πληρώνουν όλο το μισθό τους για νοίκι και λογαριασμούς, ότι περισσεύει το δίνουν για να πληρώνουν δίδακτρα για μεταπτυχιακά και σεμινάρια ώστε να μην καταποντιστούν στον καταραμένο πίνακα του προσοντολογίου Γαβρόγλου, δεν έχουν το δικαίωμα να αρρωστήσουν πάνω από 15 μέρες, αν τραυματιστούν στο χώρο εργασίας (εργατικό ατύχημα) αντί να αποζημιωθούν από το κράτος-εργοδότη επιστρέφουν με πατερίτσες στο σχολείο τους, η υπηρεσία τους συμπεριφέρεται ως εκπαιδευτικούς μιας χρήσης, β΄ κατηγορίας.

Όσοι και όσες από εμάς έχουν παιδιά που είναι μαθητές , ακούνε με έκπληξη ότι θα καταργηθούν οι πανελλαδικές την μία ημέρα και την άλλη διαβάζουν ότι πανελλαδικές θα δίνουν τα παιδιά σε όλο το λύκειο και μάλιστα από την Τράπεζα Θεμάτων και αναρωτιούνται αν έχουν τα χρήματα για ιδιαίτερα και φροντιστήρια, αν μπορούν να αντέξουν στη νέα ακόμα πιο ανελέητη κούρσα για μια θέση στο πανεπιστήμιο. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ελίτ αυτής της χώρας ποτέ δεν χώνεψε ότι τα φτωχόπαιδα έμπαιναν στο δημόσιο πανεπιστήμιο!

Όσοι και όσες από εμάς έχουν παιδιά που βγαίνουν στην αγορά εργασίας , μένουν έκπληκτοι από την αυθαιρεσία της εργοδοσίας, τους όρους εργασίας, τις πενιχρές αμοιβές και ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους.

Όσοι και όσες από εμάς έχουμε παιδιά που σπουδάζουν μακριά  και φεύγουν με το τρένο, περιμένουν πια με αγωνία το τηλεφώνημα «μάνα έφτασα», γιατί ξέρουν πως κάποιες μανάδες, πέρσι, τέτοιες ημέρες αυτό το τηλεφώνημα δεν το έλαβαν ποτέ…

Σε αυτές τις συνθήκες, και εν μέσω των δίκαιων κινητοποιήσεων των αγροτών, έχουμε φτάσει να πληρώνουμε φέτος  το λάδι 14ευρώ/λίτρο με περσινή τιμή παραγωγού 4 ευρώ/λίτρο , το ψωμί 2 ευρώ/κιλό με τιμή παραγωγού στο μαλακό σιτάρι 0,2 ευρώ/κιλό, τα ζυμαρικά 3 ευρώ/κιλό με τιμή παραγωγού στο σκληρό σιτάρι 0,45ευρώ/κιλό και το νωπό γάλα με 2 ευρώ/κιλό με τιμή παραγωγού στο αγελαδινό γάλα 0,5 ευρώ/κιλό.

Μας λένε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για το καλό μας.  Ότι το ιδιωτικό ΑΕΙ θα κάνει και το δημόσιο καλύτερο. Όπως ας πούμε το Metropolitan στον Πειραιά έκανε καλύτερο το Τζάνειο! Μας λένε ότι με τον ανταγωνισμό θα πέσουν οι τιμές. Κοιτάζουμε ένα λογαριασμό ΔΕΗ του 1991, 1.779 δραχμές. Δηλαδή σχεδόν 5€ (πέντε ευρώ). Σύμφωνα με την ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΤΟΥΣ 1990, το βασικό ημερομίσθιο ήταν 1.600 δρχ. Με λίγα λόγια, πριν 33 χρόνια χρειαζόταν να δουλέψεις μόνο μία ημέρα για να πληρώσεις τη ΔΕΗ!

Έχει το βαρέλι πάτο;

«Δεσμεύομαι ότι θα ξύσω τον πάτο του βαρελιού», είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός τον περασμένο Οκτώβριο, αναφερόμενος σε νέα μέτρα στήριξης σε εκείνους τους πολίτες που «δεν τα βγάζουν πέρα, δεν έχουν κανένα απόθεμα και καμία άλλη δυνατότητα στήριξης». «Δεσμεύομαι ότι θα ξύσω τον πάτο του βαρελιού», απάντησε και στους αγρότες προχθές. Είναι λοιπόν τόσο δύσκολη η δημοσιονομική κατάσταση ώστε να καταφεύγει δύο φορές η κυβέρνηση στον «πάτο του βαρελιού», έκφραση που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως οικονομικός όρος στο οικονομικό κραχ του 1929; Και τότε γιατί έδωσε 900 εκ. ευρώ για την εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων; Κι ένα σωρό δαπάνες πολεμικές για φρεγάτες που συμμετέχουν σε ΝΑΤΟϊκές αποστολές στη Μέση Ανατολή; Και τότε γιατί οι φοροαπαλλαγές στα επιχειρηματικά λόμπι; Και τότε γιατί οι πανηγυρισμοί για την ανάπτυξη που (όντως) γεμίζει τις τσέπες των επιχειρηματιών του τουρισμού; Μήπως γιατί αυτή η «ανάπτυξη» βασίζεται στη ραγδαία υποτίμηση της εργασίας; Των πραγματικών μισθών μας δηλαδή, που καταγράφουν απώλειες πάνω από 30% τα τελευταία 13 χρόνια! Όχι, το βαρέλι δεν έχει πάτο, καθώς η κυβέρνηση προσαρμόζεται στους νέους σφικτούς κανόνες του νέου Συμφώνου Σταθερότητας.

Και γιατί να απεργήσω τώρα; Αυτοί δεν ακούνε με τίποτα. Θα χάσω και το μεροκάματο!

Όλοι και όλες βράζουμε στο ίδιο «βαρέλι» της οικονομικής ανέχειας, αυτός άλλωστε είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αγωνιζόμαστε. Σήμερα, διακυβεύονται οι ίδιες οι ζωές μας. Η ασφάλειά μας μέσα στα σχολεία και έξω από αυτά. Η δυνατότητα να ζούμε με αξιοπρέπεια από τους μισθούς μας, να υπάρχει δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους. Να εργαζόμαστε και να επιτελούμε τον παιδαγωγικό μας ρόλο μέσα στα σχολεία μας χωρίς τη σκιά του νεοεπιθεωρητισμού πάνω από τα κεφάλια μας.

Στις 27 Φλεβάρη εκδικάζεται η αγωγή του Υπουργείου Παιδείας ενάντια στην απεργία-αποχή ΔΟΕ και ΟΛΜΕ από την ατομική αξιολόγηση. Στις 29 Φλεβάρη, κατά πάσα πιθανότητα, ψηφίζεται το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Στις 28 Φλεβάρη κλείνει ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη. Για εκείνη τη μέρα, πλήθος Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, σωματείων του ιδιωτικού τομέα έχει κηρύξει απεργία. Με το κεντρικό αίτημα «Τα κέρδη τους ενάντια στις ζωές μας» και «αυξήσεις για όλους τώρα», «όχι στην ιδιωτικοποίηση παιδείας και υγείας» να βγούμε στους δρόμους, γιατί μόνο έτσι θα ακουστεί η φωνή μας και θα αποκτήσει υλική δύναμη ο θυμός μας, γιατί η πραγματική αντιπολίτευση σε αυτή την επίθεση μπορεί να είναι οι αγώνες μας, το μοναδικό φρένο στον οδοστρωτήρα που επελαύνει, η συλλογική μας δύναμη. Τίποτα άλλο.

Και με μια απεργία τι θα βγει;

Μια απεργία μαζική με δεκάδες χιλιάδες απεργούς στο δρόμο είναι μεγάλη υπόθεση.  Και μάλιστα μέσα στο καμίνι των αγώνων των αγροτών και του εκπαιδευτικού κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και την αξιολόγηση της εκπαίδευσης. Αρκεί να μη σταματήσουμε εκεί. Από τη ΓΣΕΕ δεν περιμένουμε τίποτα άλλο πέρα από υπονόμευση.  Από όσους φορείς όμως κήρυξαν απεργία για τις 28 Φλεβάρη έχουμε απαιτήσεις.  Επιδιώκουμε υπεύθυνα και συλλογικά να διαμορφωθεί ένα  συλλογικό αγωνιστικό σχέδιο . Που δεν θα έχει την επόμενη αγωνιστική ημερομηνία μετά από δύο μήνες. Κι αυτό μπορεί να διαμορφωθεί με  πλατιά αγωνιστική συνεννόηση  αλλά και με  αυτοοργάνωση,  αδιαμεσολάβητη δράση  στη βάση των εργαζομένων, στους χώρους δουλειάς.

Εμπρός λοιπόν συναδέλφισσες και συνάδελφοι!   

Έξω οι δρόμοι περιμένουν διψασμένοι, ανοιχτοί!

O πρόεδρος                          H Γ. Γραμματέας

Δημήτρης Μαριόλης                                  Άντα Παραφόρου