Νίνα Γεωργιάδου

Η Σαχάρα σήκωσε ένα μεγάλο σύννεφο της υπόστασής της,  έπνιξε τη Νότια Ευρώπη κι έβαψε κόκκινο το χιόνι των βορειοευρωπαίων.

Το ίδιο κάνει και η έρημος Ατακάμα. Πνίγει συχνά με κόκκινο χώμα τις νότιες πολιτείες της πολεμόχαρης πλανηταρχίας, που θεωρώντας τη Λατινική Αμερική, ως την «πίσω αυλή» τους, στήνουν βρώμικες δικτατορίες και συνεχίζουν την άθλια ιστορία των κονκισταδόρων. 

Οι έρημοι έχουν μνήμη κι επιχειρούν, μια φορά τουλάχιστον το χρόνο, να πάρουν εκδίκηση για το αίμα των μεγάλων εγκλημάτων που πότισε την άμμο τους, όσο δεν την πότισε ποτέ μια καθαρή βροχή.

Η Σαχάρα αναδεύεται και οι αέρηδες, που φυσούν απ’ το Νοτιά, συνδράμουν να απλωθεί η έρημος, σαν άγρια μνήμη, πάνω από τους αυτουργούς των εγκλημάτων. 

Οι 200 τόνοι άμμου, εκτός απ’ το νικέλιο, το βάριο και το τιτάνιο,  κουβαλούν την αιματοβαμμένη ιστορία της μαύρης ηπείρου.

Είναι η μνήμη της ερήμου που προκαλεί δύσπνοιες, κατεβαίνει σαν αυλακιές  αίματος  στους άσπρους τοίχους των σπιτιών και χώνεται στα μάτια, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι καμήλες να διαθέτουν τη φυσική πρόνοια των δεύτερων βλεφάρων.

• Δυσφορεί τότε στο πολυτελές μνημούρι του ο Λεοπόλδος του Βελγίου. «Ο διοικητής μάς διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όσων αντιστάθηκαν στο Κογκό και να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού τις μανάδες με τα παιδιά τους». (Μαρτυρία μέλους του μισθοφορικού αποσπάσματος, με την επωνυμία “Φιλανθρωπική Διεθνής Ένωση της Αφρικής”). Δέκα εκατομμύρια Αφρικανοί σφαγιάστηκαν από τη «φιλανθρωπική, ιεραποστολική» ένωση, ενώ στην αποκομιδή καουτσούκ έκοβαν τα χέρια των λιγότερο αποδοτικών της αφρικανικής Μανωλάδας.

• Τυλίγεται απ’ τη σκόνη της ιστορίας και ο πύργος του Άιφελ. Σημερινά  γαλλικά στρατιωτικά αποσπάσματα επιχειρούν σε 10 χώρες της Αφρικής, που θεωρούνται πια «ανεξάρτητες» αλλά υποφέρουν ακόμα απ’ τους απογόνους  της «Λεγεώνας της τιμής»,  που το 1947 κατέσφαξε 100.000 Αλγερινούς. 

• Πνίγονται στο βήχα και οι βρικόλακες πρόγονοι του Μέγκελε και του Αδόλφου,  που στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν πρόβα τζενεράλε στο ολοκαύτωμα σε Γκάνα, Τόγκο, Καμερούν και Τανζανία, δολοφονώντας το 80% των φυλών, Χερέρο και Νάμα γιατί αντιστάθηκαν στη Γερμανική αποικιοκρατία. Είναι οι ίδιοι  που δηλώνουν σήμερα την αμέριστη συμπαράστασή τους στο σιωνιστή  μεγαλοφονιά της Μέσης Ανατολής, καθώς λιγουρεύονται κάθε ολοκαύτωμα.

• Όλοι αυτοί, μαζί κι εμείς, η ντροπή των Βαλκανίων, μπουκώνουμε απ’ το κόκκινο σύννεφο γιατί κάναμε τη Τζαμαχίρια, από χώρα ένα απέραντο λημέρι λήσταρχων κι ένα ανοιχτό σκλαβοπάζαρο. Η «συλλογική Δύση» δεν ανεχόταν μια ευημερούσα Λιβύη. Ο «κατασκευασμένος ποταμός» που θα έκανε μέρος της Σαχάρας να καρπίσει, ανατινάχτηκε και μπούκωσε με άμμο. 

Η μνήμη της ερήμου είναι σπλαχνική μόνο με τη θάλασσα και το δάσος του Αμαζονίου.

Εκεί γίνεται λίπασμα και τροφοδοτεί το φυτοπλαγκτόν και το μεγάλο οικοσύστημα του πνεύμονα της Γης.

Ο Χαμσίν της Λιβύης κι ο Σιμούν της Παλαιστίνης είναι η σκόνη της ιστορίας και, με μια έννοια, η δικαιοσύνη της φύσης. Σηκώνονται πάντα κοντά στο Μεγαλοβδόμαδο, για να θυμίζουν τις αμέτρητες Εβδομάδες των Παθών του κόσμου. 

Το ρόδο της ερήμου